'Flauwvallen, hart in m'n keel: sinds mijn besmetting gaat het soms ineens mis'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week ontdekt ze dat ze sinds ze corona heeft gehad niet meer de oude is. "Soms gaat mijn hart echt als een razende tekeer."
Ze was misschien niet heel luidruchtig aanwezig op dit moment, maar nu het stof was neergedaald bleek wel hoeveel tante Cor nog in ons leven aanwezig was. Hoeveel invloed ze had gehad. Dat ze ons leven op verschillende manieren had beïnvloed.
Zo waren er de leuke plekken waar we sinds de lockdown niet meer kwamen. Omdat we er een coronatrauma van hadden opgelopen. Die ene speeltuin een dorp verderop, het speelpark aan het water, het skateplein: al die plekken die Puk (10) en Olle (7) altijd geweldig vonden, waren nu plekken des onheils geworden.
Het waren plekken waar we tijdens de coronaperiode iets te vaak geweest. De kinderen wilden er niet meer naartoe. Platgelopen en met herinneringen aan een saaie, tragische, spannende maar lethargische tijd. Een nare periode waaraan we liever niet meer dachten, inclusief sommige van onze lievelingsspeelplekken.
Ook was mijn lijf er, maanden later, nog niet helemaal bovenop. Op gewone dagen gaat het prima en mag ik echt niet klagen. Ik heb energie en slaap goed. Maar soms, als ik echt moe ben, stress heb, of een paar weken door omstandigheden niet heb gesport, kan het zomaar misgaan in een sportles.
Totale wegtrekker
Zoals die ene keer dat ik na drie weken afwezigheid tijdens de kickboksles opeens een wegtrekker krijg en ik mijn hart in mijn keel voel beuken. Totale wegtrekker. Ik ben vijf minuten voor het einde van de les gestopt en zo snel als het opkwam, zo snel was het ook weer voorbij.
Ook bij de bodyshapeles ging het een keer fout. Wederom, na een paar weken afwezigheid, werd ik tijdens de les ergens zo slap, dat ik dacht dat ik ging flauwvallen.
"Heel vervelend", zegt de kickboksleraar, die er regelmatig naar vraagt, "maar je moet het loslaten". Loslaten, hoe dan? Ik weet het antwoord niet. "En het is niet alleen je lijf hè, het is ook stress", geeft hij mee als inzicht.
Hart op hol
Als ik er na twee keer wegtrekken tijdens de sportles helemaal klaar mee ben, raadpleeg ik Google. Daar lees ik dat ik langzaam moet opbouwen door drie keer per dag een beetje te bewegen.
Dat is wat ik nu doe. Ik wandel me suf. Even tijdens de zomervakantie geen heftige sportlessen waarbij mijn hart op hol kan slaan, geen rare bewegingen, maar stapje voor stapje naar een hopelijk snel betere conditie.
Ik weet het. Ik mag niet klagen. Mensen hebben, heel verdrietig, hun geliefden verloren, zijn enorm eenzaam geweest, of angstig. Hebben andere ziektes gehad waarbij door dat stomme virus operaties niet konden doorgaan. Zijn aan de kant gezet of soort van opgesloten. Mensen hebben zich de vellen gewerkt en kregen er amper wat voor terug. Hebben het post-covid-syndroom, al zo lang, dat ze er zelfs hun baan door verloren.
Dronken tante Cor
En dan zijn er nog regelmatig nieuwe varianten en voelen we allemaal de herfstgolf al als het zwaard van Damocles boven ons hoofd. Nee, we hadden het eind van die tunnel misschien al wel bereikt, maar toch voelde corona als die ene vreselijke dronken tante (Cor) waar je op je feestje maar niet vanaf kwam.
Ik ging er maar nog eens een rondje op wandelen.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen