Moeder zwaargewond pleegmeisje Vlaardingen doet emotionele oproep: 'Luister naar een kind'
"Luister naar een kind." Die oproep doet Sophie, de biologische moeder van het mishandelde pleegmeisje uit Vlaardingen. Haar dochter belandde in mei vorig jaar op tienjarige leeftijd met hersenletsel in het ziekenhuis. Ze woonde bij een pleeggezin. Voor het eerst spreekt de moeder over hoe ze haar dochter aantrof: "Het is dat ik weet dat het mijn kind is, anders had ik haar niet herkend."
Morgen staan de pleegouders voor de rechter op verdenking van zware mishandeling. Het pleegmeisje uit Vlaardingen werd in de nacht van 20 op 21 mei 2024 zwaargewond opgenomen in het ziekenhuis. Ze had ernstig hersenletsel en meerdere botbreuken. Een kleine week later werden haar pleegouders, Johnny van den B. (38) en Daisy W. (38), aangehouden. Zij zitten sindsdien vast.
Het gaat nog altijd niet goed met haar dochter, zegt Sophie. "Ze kan niet alleen douchen, eten, aankleden of lopen", zegt Sophie. "Ze praat niet goed. Het klinkt als babytaal. Maar ze zingt soms kinderliedjes. Ze doet het op haar eigen tempo."
Om de privacy van haar dochter te beschermen doet de moeder haar verhaal anoniem. Sophie is dan ook niet haar echte naam. RTL Nieuws spreekt haar op een rustige plek in Rotterdam. Ze is zichtbaar zenuwachtig en heeft haar handen in elkaar verstrengeld. Het interview is ook opgenomen.
Sophie vertelt hoe ze haar dochter na lange tijd voor het eerst weer zag, in het ziekenhuis. "Ze kon niks, ze lag daar. Haar ogen gingen alle kanten op. Ze kon niet praten, niet bewegen. Niks", zegt ze zacht. Ook zat haar dochter volgens Sophie onder de littekens. Ze was vermagerd. "Nu is ze wat aangekomen, gelukkig."
Samen wakker worden
Sophie beschrijft haar dochter als een vrolijk meisje. "Ze had altijd een twinkeling in haar ogen", vertelt ze. "We gingen samen naar de kinderboerderij, naar de speeltuin, naar familie. Ik werkte niet, dus ik was dag en nacht met haar en haar zusje. De ochtenden waren echt van ons; samen wakker worden. Dat vond ik heel leuk."
Zo onbezorgd bleef het alleen niet. Beide dochters werden in 2021 uit huis geplaatst, omdat Sophie niet goed voor hen kon zorgen. "Ik maakte verkeerde keuzes", zegt ze. "Ik moest aan mezelf werken." Sophie hoopte op een veilige plek voor haar kinderen, maar dat liep anders.
De zusjes werden eerst in een ander pleeggezin geplaatst, en in maart 2022 bij het echtpaar in Vlaardingen. Sophie trok meerdere keren aan de bel, omdat ze zich zorgen maakte. Over haar oudste appte ze onder meer naar de pleegouders en hulpverleners: 'hoe komt mijn dochter aan die littekens, als ik vragen mag?'
Schoolfoto's
Lange tijd zag ze haar dochter niet. Maar op schoolfoto's verscheen het meisje met een kaalgeschoren hoofd. Ze had tranen in haar ogen, zegt Sophie. "Zij hield van haar haren. En opeens ging het van lang haar, naar kort, naar kaal."
Keer op keer uitte Sophie haar zorgen bij de instanties, De William Schrikker Stichting en Enver, die verantwoordelijk waren voor haar kinderen. Maar ze werd niet serieus genomen. Ook haar dochter sloeg alarm. "Nu weet ik: mijn dochter probeerde zelf om hulp te vragen."
Uit onderzoeksrapporten blijkt dat haar dochter zelf allerlei mensen aansprak, op straat, de politie en op school. In een mail schrijven de hulpverleners aan Sophie: 'Ze geeft aan dat ze thuis straf krijgt, geslagen wordt en dat er tegen haar wordt geschreeuwd. Soms moet ze naakt in de tuin staan.'
Maar niemand haalde haar weg uit het pleeggezin.
Sophie stopt even met praten. Ze moet huilen. "Ik kan niet meer." Ze neemt een pauze. Tijdens het interview wordt ze bijgestaan door mensen van Slachtofferhulp en Namens de Familie. Dat is een organisatie die slachtoffers bijstaat die ongewild onderwerp worden van media-aandacht.
Even later komt Sophie weer binnen. "Het gaat weer", zegt ze. En ze neemt vastberaden plaats op de bank. Ze wil het interview voortzetten om voor haar dochter op te komen. "Je hoopt dat je kinderen ergens terechtkomen waar ze goed verzorgd worden, maar dat was niet zo."
'Luister gewoon'
Door te spreken over haar dochter, hoopt Sophie dat jeugdhulpverleners sneller naar kinderen zullen luisteren wanneer ze aan de bel trekken. "Een kind zegt niet zomaar dingen", benadrukt Sophie. "Luister gewoon."
Morgen start de strafzaak tegen de pleegouders. "Ze gaan nooit de straf krijgen die mijn dochter en ik hebben. Het is moeilijk, maar ik moet sterk zijn."
Haar dochter woont nu in een medisch gezinshuis, waar ze 24-uurszorg krijgt. "Bij lieve mensen", zegt Sophie. "Ze verdient rust."
Het gezag van het meisje ligt bij de William Schrikker Stichting (WSS). Door alles wat er gebeurd is, kan de moeder haar dochter op dit moment niet zien. Dat valt Sophie heel zwaar. "Ze heeft herbelevingen. Ik kan haar niet meer zien en ook de zusjes zien elkaar niet. We moeten haar ruimte geven in haar belang." Uit privacy overwegingen kan de WSS hier niet op ingaan.
De jongste dochter woont inmiddels weer bij haar moeder. "Ze heeft veel gezien. Ze moet weten dat het nu goed is, dat ze niet meer weggaat. Dat ik voor haar heb gevochten en ook voor haar zus."
Sophie hoopt dat haar oudste dochter ook ooit weer thuis kan komen. "Ze heeft zorg nodig die ik niet kan geven. Dus ja, ik hoop het, maar of het realistisch is, dat weet ik niet."
De betrokken pleegzorginstanties William Schrikker Stichting (WSS) en Enver erkennen dat zij tekort zijn geschoten in de zorg voor het pleegmeisje. William Schrikker Stichting: "Onze organisatie had de taak om te zorgen dat dit meisje veilig was. Dat hebben we niet goed gedaan. Dat spijt ons intens en dat hebben we ook aan haar moeder laten weten met het aanbieden van onze excuses." Enver: "Dit had nooit mogen gebeuren. Dat een kind aan wie we bescherming hadden moeten bieden, zó tekort is gedaan, is hartverscheurend."
De advocaten van de pleegouders zijn eveneens gevraagd te reageren op het interview met de biologische moeder. Zij gaven aan dat zij geen commentaar willen geven voorafgaand aan de start van de strafzaak.
