'Wat een gore kinderen zijn jullie toch, gatver!'

"Puk, waar is je fruitbakje eigenlijk?", vraag ik als ik de tas van de kinderen uitpak. "Eh…" zegt ze, en ze haalt haar schouders op en vlucht naar buiten. "Doei!" en weg is ze. 

Twee dagen later tref ik het bakje ergens in de gang. Niet in haar tas, maar rondslingerend tussen de paraplu's en slippers. Nietsvermoedend trek ik 'm open: er blijkt een modderige substantie in te zitten van geplette frambozen en bramen, met een donzig laagje erop. "Wat is dit? Zoveel schimmel, dit kan toch niet?!", mopper ik en ik gooi de beschimmelde frambozen in de vuilnisbak.

"Olle, waar heb je je zwemkleren gelaten?", vraag ik, als ik de was ga doen. "Kweetniet", krijg ik als antwoord. "Zou je even bij Noa willen kijken of je ze daar hebt laten liggen?"
"Ja-haaaaa!",  antwoordt hij vermoeid. 

Zeven kilo wasgoed

"Olle. Waar. Zijn. Je. Zwemkleren. Nou", vraag ik een dag later, als ik bezig ben met een nieuwe ronde van zeven kilo wasgoed wegwerken. 

Een kwartier later komt-ie de zolder op met een rommelig tasje, waaruit ik een verfrommelde handdoek vis, een schoen van een onbekend persoon (?) en zijn zwembroek, die al aardig naar bunzing begint te ruiken. "GRRRRRRR", zeg ik en Olle sprint naar beneden, naar buiten, ver weg van mij. Krijg ik dit met gewoon wasmiddel nog schoon? vraag ik me af, of moet ik maar meteen een nieuwe zwembroek aanschaffen?

Als ik drie dagen later het huis sop, tref ik een bruine appel aan, naast de verwarming voor de tv. En een stapel schone en vieze kleren door elkaar, die één groot spoor door de kamer vormt. 

Floddertje

"HIERKOMENNU!", gil ik, gevolgd door dat ene cliché: "Ik ben jullie sloof niet! Weet je wel hoelang ik bezig ben met de was doen en denken jullie soms dat het mijn hobby is en zo vind je toch nooit iets. Vieze kleren ín de wasmand, niet óp en snel een beetje!", mopper ik. 

"Hoelang heb je die onderbroek eigenlijk al aan?", vraag ik Olle.
"Drie dagen?", zegt hij en hij kijkt me angstig aan.
"Arrgh!!!!" gil ik, "In BAD, nu allebei. Wat zijn jullie toch een stelletje gore kinderen, bah!" en ik voel me de moeder van Floddertje die haar dochter het leven zuur maakt met haar poetsdoekjes en stofzuiger. 

Een half uur later trek ik twee frisgewassen kuikentjes tegen me aan op de bank. "Zo, stúkken beter", zeg ik, terwijl ik aan hun hoofdjes snuffel.
"Gatver mam", zegt Puk en ze wijst naar mijn shirt. Er zit een grote lichtbruinrode vlek. "Ieuw!" zegt Olle. "Zeker spaghetti van net. Je moet wel netjes eten en niet zo morsen."

"Vieze mama."

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen