'Midden in de supermarkt begon ik te gillen. Dat hielp'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week staat ze met jengelende kinderen in de buurtsuper en besluit ze hen een koekje van eigen deeg te geven. "AAARRRHHHHGGG IK WIL DIEEEEE!!!"
Naar de supermarkt met kinderen vind ik verschrikkelijk. Ik weet dat er heel veel mensen zijn die hun peuters, kleuters of pubers moeiteloos door de gangpaden weten te manoeuvreren, maar dat is mij nog nooit gelukt. Elk bezoek aan de buurtsuper lijkt wel een loopgravenoorlog vol onverwachte ontploffingen en bizarre hindernissen.
Boel op stelten
Toen ze klein waren, zetten Puk (10) en Olle (7) steevast de boel op stelten. Als dreumes gilden ze bij het zien van willekeurig zoets waar ze spontaan hongerklop van kregen. Toen ze peuter waren, sjeesden ze met die kleine winkelwagentjes door het gangpad, waarbij regelmatig slachtoffers vielen. Als kleuter graaiden ze naar felgekleurde toetjes waar bij het zien van de verpakking alleen al het glazuur van je tanden spat.
Stuiterende krentenbollen, vermanende blikken van medewerkers, bijdehandte voorbijgangers (die het altijd beter weten): op een gegeven moment had ik er genoeg van. Ik besloot er niet meer naartoe te gaan met de kinderen. Dat gaat nu al jaren soepel. God zegene de uitvinding van thuis spulletjes laten bezorgen.
Jengel jengel
Toch was ik van de week zo overmoedig om het weer een keer te proberen. Puk sjokte gedwee achter me aan, Olle (7) jengelde en jengelde, en - dom dom - ik gaf eraan toe. "Mag ik een toetje?" jengel jengel. Zucht. "Oké."
"Mag ik eierkoeken jengel jengel", "Ja, maar nu houd je op met zeuren", zei ik mokkend en ik ergerde aan mezelf dat ik zo makkelijk 'ja' zei.
Olle had feilloos door hoe hij zijn moedertje zo gek kreeg haar karretje te vullen met lekkers, waarom zou hij nu ophouden met zeuren? Dat gebeurde dus ook niet. En toen hij een derde keer begon met piepen, was ik er helemaal klaar mee.
"Mama, ik wil die snoepjes", jengel jengel. Inmiddels kwam er stoom uit mijn oren. In plaats van toe te geven, zette ik het op een gillen. Waar het vandaan kwam, geen idee. Het was geen weldoordacht plan noch pedagogisch verantwoord. Maar dat maakte me geen bal uit.
Kapot schamen
"IK WIL NUUUUUU IK WIL JENGEL JENGEL", gilde ik, daar midden in de supermarkt. "IK WIL SNOEP EN KOEK EN ALLES EN IK GA STAMPEN ALS IK HET NIET KRIJG EN WEEEEHHHH." Het werkte. De wangen van Olle verschoten van kleur. Hij keek schichtig om zich heen. Hij schaamde zich kapot. Puk was het gangpad met pleerollen in gevlucht.
"Oké", zei hij "Sorry mama, wil je nu weer stil zijn?", vroeg hij, sussende gebaren makend met zijn handen.
k werd bijzonder snel weer kalm, knipoogde naar het puberjoch achter de kassa en rekende tevreden af. Puk en Olle wisten niet hoe snel ze buiten moesten zijn. Wat een triomf, het voelde als een grootse overwinning. Maar naar de supermarkt met de kinderen? Dat doe ik voorlopig niet meer.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen