'Still Believe van Herman Brood zegt me dat de onvoorwaardelijke liefde toch nog komt'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we ‘m graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij wel eens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Omdat muziek je laat voelen tot in je diepste vezels, op de mooie momenten en de verdrietige. Voor Meijer ten Zijthoff (61), welzijnswerker uit Leeuwarden, is het een uitgemaakte zaak: Herman Brood moet te horen zijn op zijn uitvaart.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
Still Believe van Herman Brood & His Wild Romance.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist deze?
"Ik ben al sinds mijn jeugd groot fan van Herman Brood. Eind jaren '70 beleefde hij zijn gloriedagen, maar ik volgde hem al voor die tijd. Hij voldeed precies aan de puberblues die ik toen ook doormaakte. Ik zat in die tijd op een jongensinternaat in Ter Apel en Herman speelde vaak in Groningen. Vlakbij, maar ik mocht er niet heen."
"Ik herkende mezelf ook wel in Herman. Ik heb me ook staande gehouden in het leven door kunstjes te doen. Dit nummer gaat over een verloren liefde die hij hoopt terug te vinden, maar voor mij raakt het aan mijn diepste hartenpijn. Ik ben als baby geadopteerd en heb daar een hechtingsprobleem aan overgehouden. Ik mis die onvoorwaardelijke liefde van een moeder en dit nummer geeft me het gevoel dat het ooit toch nog komt. Ik heb zelfs door Henk Schiffmacher een tattoo laten zetten met de tekst van Still Believe. Ik blijf geloven dat ik die liefde nog zal krijgen."
En wat zegt het over je leven?
"Die hang naar liefde was een sluimerend gevoel waar ik vaak tegen aanliep. Ik ben een emotioneel mens en heb veel relaties gehad in mijn leven, die vaak klapten. Dan kwam dat nummer altijd weer terug. Er zijn momenten geweest dat ik heel zwaarmoedig was en dan tilde dit nummer me er weer overheen. Net als met bluesmuziek. Wegzakken in melancholie kan soms ook een mooie nieuwe start opleveren."
"Op mijn 57e heb ik mijn biografie geschreven, en ben ik een speurtocht begonnen naar mijn biologische vader. Mijn ouders hebben maar eenmalig contact gehad. Hij was journalist, en die wereld trok me altijd al wel. Het was mooi te ontdekken dat de liefde die ik had voor schrijven blijkbaar in mijn dna zit. Tijdens het schrijven van mijn levensverhaal kwam het sluimerende verdriet logischerwijs weer op. Met mijn biologische moeder had ik al eerder contact en vlak voor haar dood kregen we toch een nauwere band. Ik denk graag dat mijn geloof in de liefde heeft geholpen, want een touch van mijn droom en het gevoel van Still Believe is werkelijkheid geworden."
Waar luister je het liefst naar muziek?
"Vooral thuis. Ik houd van de beelden erbij, dus ik zet vaak YouTube op. Of gewoon Spotify en dan de volumeknop voluit. In de auto luister ik ook vaak. Mijn vrouw en ik hebben een verschillende smaak. Zij houdt meer van americana en indie en dat ken ik allemaal niet."
"Ik ben een beetje in het verleden blijven hangen. Ik houd van disco en soul bijvoorbeeld. En van ABBA. Hun nummer SOS gaat ook over een verloren liefde en daar heb ik regelmatig tranen met tuiten om gehuild. Net als om De Vlieger van André Hazes. Het verdriet van dat jongetje voel ik dwars door alles heen. Ik houd van wat intelligentere muziek, maar voor Hazes maak ik een uitzondering. Hij kon ook goed overweg met Brood. Hij schreef nummers met een blikje bier en een rijmwoordenboek, en toch voel je bij al die nummers pure soul."
Hoeveel lijstjes heb je staan op Spotify?
"Och, het wemelt van de lijstjes. Mijn vrouw en ik hebben gescheiden accounts, met allebei onze eigen lijstjes. Zelfs Turn Up The Bass staat ertussen bij mij, omdat ik regelmatig op jaren '90-feesten draaide. Ik heb al mijn elpees verkocht voor cd’s en daarna ook die allemaal de deur uitgedaan. Daar heb ik wel spijt van. Voor Street, het boek dat ik nu schrijf over Herman Brood, heb ik de elpee zelfs weer opnieuw moeten aanschaffen."
Wat is je guilty pleasure?
"Ik moest even aan mijn dochter vragen wat het is. Er is niet iets waar ik me voor schaam, maar ik moet wel een grens over voor Hollandse muziek zoals Hazes. Ik schaar mezelf toch wel onder een ander soort stroming. Ik ben als kind besmet met flowerpower door mijn adoptiegezin."
"Mijn biologische moeder was een volkse dame, die luisterde naar Hazes en de Zangeres Zonder Naam. Dat heb ik wel leren waarderen. Door haar, maar ook door de 'Hollandse avonden' waar ik soms mocht dj’en in het buurthuis. Met muzieksmaak leg je iemand een soort label op en kennelijk heb ik zelf wat moeite met het volkse label. Al kan Hazes me dus wel tot in mijn diepste raken."
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl