Alexandra zal nooit meer hopen op een kind: 'Brengt levenslang rouw met zich mee'

"Het leven is niet maakbaar, hoe graag we dat ook willen geloven. Dat is een harde les die ik heb moeten leren. Ik heb altijd alles in mijn leven bereikt met hard werken en doorzettingsvermogen. Als ik mijn best maar deed, dan zou het lukken. Maar dat gold niet voor zwanger raken en een kind krijgen.

Ik moest me overgeven aan dit verdriet en gemis, en stoppen om me daartegen te verzetten. Accepteren dat ik geen moeder zou worden moest ik niet alleen met mijn hoofd doen, maar ook vanuit mijn gevoel. Kinderen krijgen is helemaal niet vanzelfsprekend, maar daar wordt zelden openlijk over gepraat. Het is een stil verdriet, waar ik juist openhartig over wil zijn."

"Ik was geen kind dat veel met poppen speelde en toen al fantaseerde over een eigen gezinnetje later. Pas halverwege de twintig begon ik moeder worden als mogelijkheid te zien, maar ik had er geen haast mee. Ik had een paar relaties en bij geen enkele partner kwam het ervan om aan kinderen te beginnen. Toen ik op mijn zesendertigste een nieuwe relatie kreeg, voelde het wel goed. Mijn toenmalige vriend en ik gingen vol hoop en optimisme aan de slag met onze kinderwens.

Toen het na een jaar nog niet gelukt was, stapten we naar de huisarts. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis, waar lange wachtlijsten bleken te zijn voor onderzoeken en fertiliteitsbehandelingen. Toen pas kwam ik erachter hoeveel vrouwen moeite hebben met zwanger raken. Er ging een wereld voor me open. Een wereld waarvan ik het bestaan niet kende en waarvan ik nooit had gedacht erbij te horen."

Verdriet stapelde zich op

"We begonnen met IUI-behandelingen. Daarbij worden zaadcellen  met een slangetje ingebracht in de baarmoederholte. Ik hoopte enorm dat dit ging lukken. Nog steeds dacht ik dat we dit wel even zouden fiksen. Zes keer onderging ik zo’n behandeling, maar zonder die zo gewenste zwangerschap. Riep ik eerder dat ik nooit aan IVF zou beginnen, nu besloten we daar toch voor te gaan.

Steeds verlegde ik mijn grenzen. Ik probeerde er luchtig en positief mee om te gaan, maar iedere mislukte poging maakte me verdrietig. Die teleurstellingen duwde ik weg, maar vanbinnen stapelde het verdriet zich op. Uit alle macht hield ik mezelf voor ogen: het komt goed, ooit."

"Onze kinderwens en het hele traject beheersten mijn leven. Ik ben altijd ambitieus geweest, maar werk vond ik niet meer belangrijk. Ik ging geforceerd gezond leven. Zo dronk ik geen koffie en alcohol meer, en om stress te vermijden mediteerde ik veel. Soms ging ik visualiseren dat ik wel zwanger was, in de hoop dat de kracht van de verbeelding zou helpen. Alles greep ik aan."

Juist wel op kraamvisite

"Om me heen werden vriendinnen zwanger. Het laatste wat ik wilde, was jaloers worden en niet meer op kraambezoek gaan. Alles was al zwaar genoeg, ik wilde niet ook nog eens vriendschappen kwijtraken. Dus ik zocht baby’s juist op, als een soort exposure therapie.

Toen het derde IVF-traject ook niet tot een zwangerschap leidde, liep die relatie stuk. Dat kwam vooral door mijn schuldgevoel. We wisten vanaf het begin dat het probleem niet bij hem lag, maar bij mij. Er was iets waardoor de vruchtjes niet goed konden nestelen in mijn baarmoeder. Ik gunde mijn ex zo ontzettend het vaderschap, ook met een andere vrouw. Ik moest hem loslaten, ondanks mijn liefde voor hem."

"Hierna kreeg ik een nieuwe relatie met een man die ook heel graag een kind wilde. We beschouwden het als een laatste kans om ouders te worden. Er volgde eerst een nieuwe vruchteloze IVF-poging in Nederland. Daarna een allerlaatste poging in het buitenland, met behulp van eiceldonatie. Ook dat lukte niet. Ik onderging een bloedonderzoek en daaruit bleek dat mijn baarmoeder niet de antistoffen aanmaakt die nodig zijn ter bescherming van een embryo. Eventueel kon ik hiervoor aan de medicatie."

Keer op keer klap in het gezicht

"Maar op dat moment voelde ik: hier stopt het voor mij. Ik was inmiddels vierenveertig. Al zeven jaar lang stond mijn leven volledig in het teken van zwanger raken. Zette ik op het werk op de wc hormoonspuitjes in mijn buik en kreeg ik keer op keer een klap in mijn gezicht als ik weer ongesteld werd. Het was genoeg geweest. Ik krijg nog altijd tranen in mijn ogen als ik aan dat moment terugdenk. Dat was namelijk het moment dat ik kon gaan rouwen. En ergens voelde ik opluchting: ik had alles gegeven en nu mocht ik stoppen van mezelf."

"Hierna kreeg ik een milde depressie. Zeven jaar lang hoopte ik zó enorm op een zwangerschap. Dat dit definitief niet ging lukken, was een grote klap. Een klap die ik kon verwachten, maar heel graag wilde ontwijken. Ik moest rouwen om het kind dat er nooit zou komen. Altijd had ik gedacht dat een gezin vanzelfsprekend was, ik had dat plaatje in mijn hoofd van mijn toekomstbeeld.

Nu ging ik ineens een andere toekomst tegemoet. Zonder kind, en als single want de relatie met de man met wie ik een laatste poging deed strandde al gauw. De kinderwens was hetgeen dat ons bond, en toen die wegviel was er te weinig om samen door te gaan."

Alternatief toekomstbeeld

"Ik zocht naar een alternatief toekomstbeeld waarin ik gelukkig kon zijn zonder kind. Dat was een heel proces dat nog steeds in golfbewegingen gaat, maar ik voel dat ik over het dieptepunt heen ben. Ik tel mijn zegeningen, zo heb ik fantastische vrienden, woon ik op een heerlijk plekje in Amsterdam en doe ik veel met mijn creativiteit.

Tijdens dit proces hield ik een dagboek bij, ik schreef mijn gevoelens van me af. Dat resulteerde in mijn recent verschenen boek Leven, liefhebben & loslaten. Het boek schrijven was onderdeel van mijn rouwproces. Ik wilde de realiteit beschrijven. Met humor, maar ik maak het ook niet mooier dan het is. In het echte leven krijg je niet alles wat je wilt, ook niet als je daarvoor alles uit de kast trekt."

"Ongewenste kinderloosheid is een taboe. Mijn ex wilde liever niet dat ik het er met anderen over had en veel mensen slaan dicht als je vertelt dat zwanger raken niet lukt. Onvruchtbaarheid wordt heel weinig besproken, ook niet op scholen bij biologieles. Ik wil daar wel open en eerlijk over zijn."

Steekje in mijn hart

"Nog steeds zijn er pijnlijke momenten. Al is het maar de onschuldige vraag die iedere dertigplusser te pas en te onpas krijgt: 'Heb jij kinderen?' Die vraag kan mij overal overvallen: op het werk, op feestjes, in de kroeg. Steeds geeft het een steekje in mijn hart. Want ik zal nooit meer dromen van het moederschap, en ik zal nooit meer de kans hebben om een kind te dragen, nooit meer vol hoop een zwangerschapstest doen. Dit brengt levenslang rouw met zich mee. Voor mij geen mijlpalen als de eerste schooldag, het afzwemmen, knutselwerkjes voor moederdag. Dat blijft slikken en ik zal het altijd als een gemis blijven ervaren.

Het is acceptatie met een randje rouw. Ik kijk nu op een andere manier naar het leven. Vroeger wilde ik alles onder controle houden, nu denk ik: laat het maar gebeuren. Ik ben oké met wat er is en geniet van wat ik wel heb."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl