Trodessa: 'Borstkanker heeft me zacht gemaakt'
De dood hoort bij het leven, al staan we daar liever niet te lang bij stil. Denk jij wel eens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Omdat muziek je laat voelen tot in je diepste vezels, op de mooie momenten en de verdrietige. Voor Trodessa (43), schrijver uit Helmond, kwam de dood tot twee keer toe heel dichtbij. Ze weet dan ook precies wat ze wil laten horen als het ooit zover is.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Sunrise van Norah Jones."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Dit nummer staat praktisch iedere ochtend op, als ik me aankleed. Mijn kinderen kunnen hem helemaal meezingen. Het doet me denken aan mijn eigen moeder. Zij hield van deze muziek en deze sfeer. Ze had alzheimer en overleed toen ik 24 was. Ze zakte steeds verder weg door die ziekte, maar leefde op bij dit nummer. Dat is zo mooi aan muziek, het blijft tot het einde.
Ook de tekst raakt me. Iedere ochtend is een nieuwe dag, dus pak die energie. En tegelijkertijd zegt het nummer dat je soms gewoon in bed wil blijven liggen en een deken over het hoofd wil trekken. Dat wil ik ook aan mijn kinderen meegeven: het leven is mooi en soms ook moeilijk, maar iedere dag is een nieuwe dag met nieuwe kansen."
En wat zegt het over je leven?
"Het leven is een sunrise en mijn leven is soms goed en soms slecht geweest. Vanaf mijn puberteit is mijn moeder ziek geweest en heb ik voor haar gezorgd. De dood was al vroeg in mijn leven voelbaar en aanraakbaar. Terwijl mijn vrienden aan het feesten waren, was ik mijn moeder aan het voeden en aankleden. Toch is er zelfs in de zwarte periodes ook nog heel veel moois.
Op mijn 36e kreeg ik zelf borstkanker. Dat was schrikken, maar het heeft me ook zacht gemaakt. Ik had het sterke-vrouw-syndroom: het ging altijd goed met me en niemand hoefde voor mij te zorgen. Ergens zat het me ook in de weg. Toen ik kanker kreeg, kon ik niet anders dan kwetsbaar worden. Dat heeft voor zoveel meer verbinding gezorgd, met de vrienden en familie om me heen, en met mijn eigen gezin. Langzaam liet ik mensen meer toe en dat vonden zij ook heerlijk. Fijn dat ik ze toeliet. De liefde was echt voelbaar.
Die muren om mijn hart bouwde ik op in Israël, waar ik opgroeide in een kibboets. Het was een kinderparadijs, vrij en in de natuur en zelfvoorzienend. Iedereen was gewoon gelijk. Alleen: we moesten daar ook in een kindertehuis slapen. Alsof je in een kinderdagverblijf woont. ‘s Nachts miste ik mijn moeder en kreeg ik niet de aandacht die ik nodig had. Het heeft me ontzettend zelfredzaam gemaakt. Natuurlijk kreeg ik wel liefde van mijn ouders, maar niet op de manier die ik nodig had en gezond was voor de hechting. Dat heb ik heel mijn leven meegenomen.
Acht maanden nadat ik hersteld was van borstkanker kreeg ik hersenvliesontsteking en lag ik tien dagen in coma. Ik was bijna overleden. Toen ik kanker had dacht ik: wat als ik doodga? Na mijn coma voelde ik juist: wat als ik dood was? Ik raakte gefascineerd door de lessen van de dood en begon te schrijven. Toen ik enigszins hersteld was, heb ik meteen alle liedjes opgeschreven en alle wachtwoorden aan iedereen gegeven die er iets mee moet.
Al blijf ik het lastig vinden of ik gecremeerd of begraven wil worden. Ik heb er heel veel steun aan gehad dat mijn moeder begraven is en dat ik daar zo makkelijk nog naartoe kon gaan. Je moest eens weten hoe vaak ik daar als jonge vrouw ‘s avonds heb gezeten. Vooralsnog laat ik het maar aan mijn kinderen. Wat ik overigens wel zeker weet is dat ik geen ceremonie in het crematorium wil. Bij ons in de huiskamer, dat lijkt me pas fijn. Of in een theater. Ik zoek een plek die bij me past."
Waar luister je het liefst naar muziek?
"Ik luister vooral muziek als ik alleen ben, dat doe ik het liefst. Maar ook met de kinderen om me heen. Mijn man maakt zelf veel muziek, hij speelt bijvoorbeeld gitaar en piano, dus er klinkt hier altijd wel wat. Maar muziek in de auto vind ik ook heerlijk. Lekker meditatief en maakt me helemaal zen."
Hoeveel lijstjes heb je op Spotify?
"Mijn man heeft Spotify en allemaal lijstjes waar ik ooit gebruik van maak, terwijl ik zelf veel op YouTube luister. Muziek is zo helend, het laat je emoties voelen waarvan je niet wist dat ze er waren. Het laat je op plekken komen waar een ander niet komt. Afhankelijk van mijn bui kies ik mijn nummers. This Woman’s Work van Maxwell vind ik heel mooi, en Michael Schulte met You Let Me Walk Alone ook. Dit gaat over een gezin met drie kinderen, en het achterlaten daarvan. Dat doet me denken aan mijn eigen moeder en daar kan ik heel goed op janken. Iedere fase vraagt om andere muziek, mooi toch?"
Wat is je guilty pleasure?
"Guilty? Waarom zou ik? Ik twerk overal op. En Taylor Swift ja, die vind ik leuk, is dat niet ontzettend fout om dat als 43-jarige mooi te vinden? Anti-Hero bijvoorbeeld, fantastisch. It’s me. Hi, I'm the problem, it's me. Willow, ook zo’n fijn nummer. En bij Shake It Off schud ik ook alles. Lekker joh!"
Trodessa’s boek 'De zin van de dood, een spiegel voor de onzin van het leven' vind je hier.
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl