Astrid Holleeder: 'Eindelijk erkenning na gesprek met minister'
Na jarenlang als een kluizenaar te hebben geleefd, ziet Astrid Holleeder (57) eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel. Na een gesprek met minister Dilan Yesilgöz (45) van Justitie en Veiligheid, maar ook een uitbreiding van de mogelijkheden voor beveiliging, krijgt de bijzondere getuige weer een stukje van haar vrijheid terug. In gesprek met RTL Boulevard en in een speciale editie van de podcast 'Familiegeheimen' is ze bijzonder openhartig over haar nieuwe situatie.
"Nu we gehoord zijn, valt er zoveel van ons af"
Na het rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid over de moorden rondom kroongetuige Nabil B. gaat het systeem op de schop. De personen die beveiligd moeten worden, komen centraal te staan in het beleid. Minister Yesilgöz is daar al even mee bezig en gaat de beveiliging centraliseren. Dat heeft niet alleen gevolgen voor kroongetuigen en de familie daaromheen, maar ook voor andere bedreigde personen zoals bijzondere getuigen als Astrid.
Recent hadden de zussen Astrid en Sonja een gesprek met de minister. Waar voorganger Ferd Grapperhaus de bijzondere getuigen nooit uitnodigde, ging minister Yesilgöz wel in gesprek. "Het voelt voor mij als een erkenning. Ik denk dat je het kan vergelijken met de toeslagenaffaire. Die problemen zijn altijd ontkend en ze hebben altijd nul op het rekest gekregen. Ze hebben veel kosten gemaakt, zijn niet geloofd, zijn voor gek verklaard, hebben alles verloren. Daarmee moet je het vergelijken", reageert Astrid in gesprek met RTL Boulevard. "Nu we gehoord zijn, valt er zoveel van ons af. Het kernbegrip is family life, dat is een grondrecht dat iedereen heeft. De minimale zorgplicht wordt uitgebreid met een sociaal leven. Deze minister is de eerste die daar nu gehoor aan geeft."
Jarenlang leeft Astrid een eenzaam bestaan, omdat ze vanwege de dreiging verblijft op een geheime locatie. "Ik heb het een beetje vergeleken met een serie op Netflix, Unbreakable Kimmy Schmidt. Die gaat over vrouwen die jaren in een gat in de grond hebben geleefd. En dan gaat het luik open en zie je het daglicht pas. Dus je zit eigenlijk in een soort gat in de grond als een mol", legt Astrid uit. "Je probeert ervoor te zorgen dat je zo min mogelijk sporen achterlaat waardoor je te traceren en herkennen bent. Het is leven in de schaduw en vooral binnenshuis, zeker niet buitenshuis. Een boodschap doen buiten, eigenlijk doe ik dat niet. Ik heb het weleens gedaan, maar toen had ik de pech dat ik tegen iemand opliep en dacht: dit doe ik nooit meer. Je probeert een soort internetbestaan op te bouwen, bijvoorbeeld door te schrijven voor het magazine van Miljuschka. Er was gewoon geen hoop."
Nu de overheid meer nadenkt over passende maatregelen op maat, is er voor Astrid en haar naasten weer hoop. "De eerste keer dat ik met een heel klein clubje familie uit eten kon, ik kan niet uitleggen hoe dat voelt. Voor het eerst in acht jaar. Voor het eerst dat ik een verjaardag heb kunnen vieren op een normale manier. Dat is echt epic, dat is gewoon magisch. Zonder angst, zonder risico, zonder om je heen te kijken, zonder gespannen aan tafel te zitten. Dat is echt gewoon heerlijk, ik ben daar heel erg dankbaar voor", vertelt ze emotioneel.
De nieuwe situatie geeft haar vertrouwen in de tijd die komen gaat. "Ik heb zeker goede hoop voor de toekomst, ook omdat het heel essentieel is voor de rechtsstaat. Op het moment dat je bijzondere getuigen niet een deel van leven geeft of gunt, gaat niemand meer getuigen. Want ik raad het iedereen af, serieus, ga dat niet doen. Ga het alleen doen als je de garantie krijgt dat je een stukje sociaal leven en familieleven gefaciliteerd krijgt, waardoor je in staat bent om op een normale manier met je familie contact te onderhouden. Tuurlijk kun je facetimen of in een bepaalde setting afspreken, maar het is nooit spontaan en nooit in een andere omgeving."
Toch beseft ze dat haar leven altijd beperkingen zal kennen. "Beperkingen had ik in het leven dat ik hiervoor had ook, met mijn broer. Dat is niet erg, ik wil prima beperkingen hebben. Maar het moet niet onmenselijk worden. Het is normaal gesproken met Miljuschka, die natuurlijk een bekende Nederlander is, onmogelijk om naar buiten te gaan omdat zij wordt herkend. Als je je realiseert dat ik dat voor het eerst in acht jaar heb gedaan, is het idioot om te bedenken dat je het volhoudt. Nu dat verandert, heb ik weer hoop en zie ik het zonnetje weer schijnen. Ik zie dat lichtpuntje aan de horizon, dat luik gaat open en ik ben unbreakable. Het is krankzinnig dat het zo lang heeft geduurd, maar er is heel erg veel veranderd en het is heel triest dat het zoveel levens heeft gekost. Maar ik ben heel blij dat het veranderd is, dus ik wil ook niet omkijken."
Astrid hoopt nu dat het systeem meer mogelijkheden krijgt om maatwerk te verzorgen. Daarvoor is het volgens haar nodig dat de uitvoerders van het beleid meer bevoegdheden en faciliteiten krijgen.