Kees van der Spek had jarenlang paniekaanvallen door de duivel
Kees van der Spek (59) komt uit een christelijk gezin en heeft daar enorm veel fijne herinneringen aan, maar in 'Casa Di Beau' blikt de misdaadverslaggever terug op een minder mooi moment uit zijn gelovige kindertijd.
"Op een gegeven moment durfde ik ook niet meer door een tunnel heen te rijden"
Kees is in zijn leven zo'n 26 keer verhuisd en heeft in zijn jongere jaren een tijdje in Suriname gewoond met zijn ouders. Daar heeft hij twee keer een exorcisme meegemaakt in de kerk, onthult hij aan presentator Beau van Erven Dorens. "Je moet je voorstellen, je bent een jochie van 12 of 13. We waren toen in de binnenstad in Paramaribo. Daar heb je de Evangelische Broedergemeente en die preek ging over de duivel. En tijdens het eindgebed begon er opeens iemand te krijsen."
Wanneer Kees opkijkt, ziet hij een vrouw krijsen en overgeven. "En die wordt naar voren getrokken en die stort zich ter aarde. En die dominee die ging echt schreeuwen: 'Duivel, ga eruit, ga eruit.'" De misdaadverslaggever vertelt dat deze gebeurtenis veel impact op hem heeft gehad. "Dus ik was altijd vanaf dat moment dus best wel bang van: dat kan iedereen overkomen. Het kan mij ook overkomen."
Kees heeft echter pas na zijn tijd in Suriname enorm veel last van deze traumatische ervaring. "Toen ik in de militaire dienst zat, dus na mijn middelbare school. Toen stond ik in een keer in de bar en daar speelden ze video's. Een soort horrorfilm ook met een exorcist. Ik keek daarnaar en toen voelde ik het weer terugkomen. En daar heb ik vijf jaar last van gehad. Gewoon angstaanvallen. Paniek." Hij noemt het zelfs een 'depressieve periode'. Ondanks zijn angsten heeft Kees geen professionele hulp gezocht. "Ik wou ook niet naar een psychiater, want ik denk: zometeen gaat hij het bevestigen en dan ben ik echt gek."
In plaats daarvan heeft Kees zichzelf proberen te genezen van zijn angsten. "Ik heb mezelf eruit gedacht door het gevaar aan te gaan, want op een gegeven moment durfde ik ook niet meer door een tunnel heen te rijden. Ik denk: als ik zometeen flauw ga vallen [door een paniekaanval, red.] dan rijd ik tegen een rand aan. Ben ik dood." Daarom besluit de misdaadverslaggever expres tien keer door de tunnel te rijden. Nadat hij dit doet, voelt hij zich weer bevrijd. "En weet je wat het allermooiste is hiervan?" zegt hij tegen Beau. "Ik ben daarna gelukkiger geworden."
