Rolstoel of niet, Kris (23) gaat jaar lang alleen op avontuur in Europa
Een gemiddelde twintiger die wil reizen koopt een backpack, stopt er wat spullen in, bereidt zich voor en gaat op pad. Kris Switser heeft dezelfde ambities, maar vanwege haar chronische ziekte loopt haar voorbereiding net even anders. Toch trekt ze vanaf december een jaar door Europa.
"Alleen al een geschikte backpack vinden die achter mijn elektrische rolstoel past, was een enorme zoektocht", vertelt Kris. Ze heeft het Ehlers-Danlos syndroom (EDS), een aangeboren erfelijke bindweefselaandoening.
Kris kan niet langer dan drie minuten achter elkaar lopen en hooguit zes tot zeven minuten staan. Ze heeft bijna geen kracht in haar handen en haar polsen zijn heel zwak. En toch gaat ze een jaar reizen, alleen. Met haar elektrische rolstoel door Europa.
Misdiagnoses
"Vanaf mijn veertiende zit ik thuis. Ik wilde heel graag naar school, naar buiten, me vrij voelen. Maar het lukte fysiek gewoon niet."
Vele jaren vol misdiagnoses en verkeerde behandeling volgde. Tot ze op haar 18de de diagnose EDS kreeg. "Alles viel op zijn plek. Al snel had ik een arts gevonden die me serieus nam en hielp."
Paragliden en bergen beklimmen
Die arts moest wel even slikken toen Kris vertelde over haar reisplannen: achter een sneeuwscooter door een sprookjesachtig winterwonderland in Lapland. Paragliden in Zwitserland. Bergen beklimmen in Polen.
Met de trein Europa verkennen, in hostels slapen. Kortom: van haar vrijheid genieten die ze tien jaar lang niet had gehad. "Mijn arts vond het niet het beste idee toen ik het hem vertelde, maar inmiddels is hij om. Als ik medische problemen krijg onderweg, mag ik hem bellen of mailen."
Vanwege die mogelijke medische problemen is de bestemming Europa geworden. "In Azië zijn de eettentjes en de hostels een stuk goedkoper, maar dan kan ik niet in een dag terug zijn. Mocht ik tijdens mijn reis erg ziek worden, en die kans is groot, dan ben ik vanuit Europa snel weer thuis."
Kindersleetje
De eerste stop wordt Scandinavië. Dat is meteen een fysieke uitdaging, want haar lichaam kan geen temperatuur reguleren. "Ik lig nu al onder een fleecedeken. Daarom heb ik allemaal thermoshirts ingeslagen: van maat 152 tot M/L, zodat ik verschillende laagjes kan dragen."
Ze heeft al met een bedrijf in Lapland gebeld om die sneeuwscootertocht te regelen. "Omdat ik niet achter die scooter kan staan, wil ik wel weten of het überhaupt kan voor ik daar naartoe ga. Ik mag nu in het kindersleetje achter de scooter hangen. Fantastisch."
Haar reis is iets minder spontaan dan een standaard backpackreis. Bij elke treinreis moet ze het vervoersbedrijf mailen en vragen of er assistentie is, zodat ze met haar rolstoel de trein in en uit kan. Als een hostel een trap heeft, kan ze er niet in.
'Ik vind mijn weg wel'
"Veel mensen om me heen zien deze reis als iets spannends, ik niet. Ik ben misschien een beetje chaotisch, maar ik ben er ook van overtuigd dat het me gaat lukken. Er zijn altijd mensen die me willen helpen; die me in of uit een trein tillen als er geen rolstoellift is of die even mijn backpack voor me kunnen pakken. Ik vind mijn weg wel."
Haar rolstoel is gisteren klaargemaakt om haar backpack te kunnen dragen. Er past alleen niet zoveel in die rugzak, dus moet ze hem heel minimalistisch vullen. "Veel laagjes kleren, een pak havermout en een tandenborstel. Daarmee moet ik een heel eind komen."