Jochem (17) zat uren vast in achtbaan Plopsaland: 'Ik voelde me heel alleen'
Voor de tiende keer ging Jochem Verzijl (17) zaterdag in achtbaan The Ride to Happiness in het Belgische Plopsaland. Maar dit ritje was niet zo leuk als de vorige negen. Hoog in de lucht bleef het wagentje waar Jochem in zat stilstaan. Bijna zes uur later stond Jochem pas weer op de grond, zijn lichaamstemperatuur was toen 33 graden.
Jochem is naar eigen zeggen een echte achtbaanfan. Hij luistert acht verschillende podcasts over attractieparken en gaat elke maand naar een park. Zaterdag was het de beurt aan Plopsaland De Panne. Samen met zijn vader reed hij vanuit zijn woonplaats Wijk en Aalburg (Brabant) naar België.
The Ride to Happiness, daar moest hij echt in. De attractie werd vorig jaar geopend en is spectaculair: je wordt twee keer 'weggeschoten' naar een snelheid van 90 kilometer per uur en je gaat daarbij vijf keer over de kop.
Tiende en laatste ritje
"Mijn vader stond beneden te wachten", vertelt Jochem vandaag aan RTL Nieuws. "Hij durfde niet." Jochem durfde wel, voor de zoveelste keer die dag stapte hij vol vertrouwen in de achtbaan. Het was iets over 17.00 uur. Het zou zijn laatste ritje zijn, want het park ging om 18.00 uur dicht.
Van de vier geschakelde wagentjes nam Jochem de voorste. In de andere wagentjes zaten nog acht mensen. De achtbaan nam een vlucht omhoog en toen opeens, stonden de wagentjes bovenaan stil. "Op het begin vond iedereen het nog leuk", vertelt de Brabander. "We gingen allemaal juichen."
Maar al snel kwam het besef dat ze écht vastzaten. Het waaide hard en het regende. Dat was ook juist de reden dat Jochem die dag naar het park was gegaan: dan is het rustig en kun je overal snel in. "Ik had mijn telefoon in mijn zak en ik belde mijn vader. Hij kwam meteen aangerend vanuit een restaurant."
Maar meer dan naar boven turen kon zijn vader niet doen. Net als Jochem, hij kon alleen wachten op hulp. De tijd doden op zijn telefoon durfde hij niet. "Ik wilde de batterij van mijn telefoon sparen, zodat ik met mijn vader en de hulpdiensten kon bellen. En mijn vingers waren te koud om mijn telefoon te bedienen."
Wat hij wel deed, was korte een video maken van zijn uitzicht:
"Ik voelde me heel alleen", vertelt Jochem verder. Hij zat met een andere persoon in het wagentje. Maar die zat met zijn rug naar Jochem toe. "Door de harde wind kon ik niet met hem praten. En ik kon hem ook niet zien."
Het moeilijkste was de kou. "Gelukkig had ik een goede jas aan, maar ik had geen handschoenen." Om zijn handen toch nog enigszins warm te houden hield de jonge achtbaanfan ze achter zijn hoofd. "Ik had twee capuchons op. Een van mijn trui en een van mijn jas. Daartussen hield ik mijn handen."
Moeilijke reddingsoperatie
Het bleek niet makkelijk om de achtbaanrijders te bevrijden. De karretjes stonden op 32 meter hoogte stil boven een stuk water. Ook de harde wind zorgde ervoor dat het moeilijk was om bij de slachtoffers te komen.
De eerste reddingspoging van de brandweer mislukte. Met een grote kraan waren de hulpverleners naar boven gegaan. Maar door de harde wind tolde het bakje waar ze in zaten. "Dat knalde de hele tijd tegen de achtbaan aan", zegt Jochem.
De brandweermannen gingen weer naar beneden. Vanaf de grond zorgden ze met touwen dat het bakje redelijk stabiel bleef hangen. De reddingsactie kon worden hervat.
En dan, na 5,5 uur alleen in de wind en regen, waren daar dan eindelijk twee brandweermannen die Jochem in veiligheid kwamen brengen.
Gevoelloze benen
"Ik kreeg een harnas om, terwijl ik nog vastzat in het karretje. Daarna maakten ze me los en lieten ze me in het bakje glijden. Maar mijn benen waren gevoelloos. Dus ik moest aan alle kanten worden geholpen."
Eenmaal beneden bleek dat Jochem alle tekenen van onderkoeling had. Zijn lichaamstemperatuur was 33 graden. Hij kreeg een infuus en werd helemaal ingepakt om weer warm te worden. Samen met zijn vader werd hij naar het ziekenhuis gebracht.
Stijve vingers
Nu, een dag later, is Jochem veilig thuis. Rond een uur of twee ’s nachts kon hij het ziekenhuis verlaten. Hij en zijn vader kregen een gratis overnachting in het Plopsalandhotel. Vanochtend reden de twee naar huis.
"Ik voel me eigenlijk prima", zegt Jochem. "Het moet allemaal nog een beetje tot me doordringen. Mijn vingers zijn nog wel gebogen en stijf."
Jochem hoeft niet lang na te denken als wij hem de vraag stellen of hij ooit nog in The Ride to Happiness, laat staan een achtbaan, durft. "Ja hoor, als ze het probleem hebben opgelost. Ik ben er negen keer in geweest en toen ging het ook goed. Dit was gewoon domme pech."