Finale gaat voor Spaanse voetbalvrouwen over veel meer dan een beker

Het verhaal van het Spaanse vrouwenvoetbal is er een van tegenwerking door gevestigde instituten in de Spaanse voetbalwereld. Ook op andere plekken in de samenleving werd vrouwenvoetbal tot vrij kortgeleden nog niet geaccepteerd.

Verboden voor meisjes

Jennifer Hermoso, een van de sterspelers van het Spaanse elftal, werd geboren in 1990. Toch maakte zij in haar jeugd mee dat het haar op school verboden werd te voetballen. Als reden kreeg ze te horen: "Jongens voetballen, meisjes niet."

Jennifers broer Rafa Hermoso zag haar regelmatig huilend thuiskomen omdat ze zo graag wilde voetballen, maar niet mocht. "Haar nu te zien op het WK is iets ongelooflijks", vertelt Rafa. "Ze verdient dit enorm, het komt als beloning voor zoveel jaren inzet, toewijding en passie."

Wat Jennifer persoonlijk, in het klein, meemaakte, gebeurde op grotere schaal en meer geïnstitutionaliseerd voor het hele vrouwenvoetbal. Het Spaanse voetbal wordt voornamelijk bestuurd door witte mannen van rond of boven de 60, die de zaken graag laten zoals ze altijd zijn geweest.

Machowereld

Paloma del Rio begon als sportjournalist. Maar hoe langer ze meeliep, hoe meer ze zich ontwikkelde tot een activist die vocht voor een plek voor Spaanse vrouwen in de professionele sport. In het voetbal was de strijd voor erkenning van vrouwen volgens Del Rio het zwaarst.

"Vrouwen zijn enorm tegengewerkt in de machowereld die het Spaanse voetbal tot op de dag van vandaag is", zegt Del Rio. "Spaanse voetbalbestuurders wilden geen eigen competitie voor vrouwenvoetbal, de omroepbazen wilden geen minuut uitzendtijd besteden aan vrouwenvoetbal. Een club als Real Madrid had tot twee jaar geleden nog geen voetballende vrouwen."

Er zijn twee clubs die het vrouwenvoetbal wel ontwikkelden: FC Barcelona en Atletico. Daar komen dan ook de sterspeelsters vandaan van het Spaanse nationale elftal. Maar daarmee waren de vrouwen er nog lang niet. Ruimte krijgen in de media was een keihard gevecht. Ze gingen een conflict aan met de voetbalbond over betere beloning en kozen de openbaarheid toen er een vertrouwensbreuk ontstond tussen het team en de coach.

Mentale kracht

Volgens Paloma del Rio toont het de mentale kracht van het team. "Deze ploeg heeft zich heel sterk voorgenomen te laten zien dat vrouwenvoetbal ook in Spanje zijn plek verdient en dat de mannenbolwerken in de sport niet meer om vrouwen heen kunnen. Mentale kracht brengt een ploeg ook heel ver in een toernooi, dat blijkt."

Del Rio is wel verbaasd hoe de hoogste bazen in de Spaanse voetbalwereld zeer snel een draai hebben gemaakt en het vrouwenelftal nu tijdens al hun media-uitingen steunen. "Stel je voor dat ze winnen", zegt Del Rio. "Ik ben heel benieuwd hoe het er tijdens een huldiging aan toe zal gaan als daar ineens mannen op het podium staan die de winnaars eerder van alles in de weg legden."

De finale

Zo ver is het nog niet. Eerst morgenmiddag, Nederlandse tijd, de finale. Er staan dan twee ploegen tegenover elkaar met elk een totaal andere basis in hun land. In Engeland voetballen 3 miljoen vrouwen op een bevolking van 55 miljoen. In Spanje wonen ruim 47 miljoen mensen en daar voetballen maar 87.000 vrouwen.

Pilar Calvo, bestuurder van de Spaanse Vereniging voor Vrouwelijke Profsporters, hoopt dat dat aantal omhoog zal schieten door de finaleplaats van Spanje. "Zichtbaarheid is enorm belangrijk", vertelt Calvo. "kinderen die een sport kiezen hebben voorbeelden, helden nodig. Het Spaanse vrouwenteam heeft heldinnen. Zij kunnen de vrouwensport echt een impuls geven."