Doodziek door vleesetende bacterie: 'Het was vechten voor mijn leven'

Waarom het aantal gevallen met deze infectieziekte toeneemt, is niet bekend. "Het is een relatief forse toename", zegt arts-microbioloog Inge Huijskens van het Albert Sweitzer Ziekenhuis in Dordrecht tegen Editie NL. "Normaal gesproken zien we ze ongeveer twee keer per jaar, maar laatst hadden we er drie in één weekend. Er is geen goede verklaring waarom dat zo hard gaat."

Ook in Utrecht zien ze een toename. "Net als in elk ziekenhuis zien we een toename van het aantal gevallen. Het is een hele ernstige infectieziekte, met hele grote verwondingen tot gevolg", zegt arts-microbioloog András Spaan Van het UMC Utrecht.

Weefsel sterft af

Hij legt uit dat de infectie wordt veroorzaakt door een bacterie die al veel op de huid zit zonder dat mensen er last van hebben. "Als het al problemen veroorzaakt dan zijn het oppervlakkige infecties. Maar het kan ook levensbedreigende infecties veroorzaken, zoals de vleesetende bacterie." De bacterie maakt dan volgens de arts-microbioloog giftige stofjes aan die ervoor zorgen dat het weefsel kan afsterven.

En dat heeft grote gevolgen, weet ook Frank van Berkel. In 2005 liep hij de infectie op toen hij een griepprik kreeg, tegenwoordig zit hij in het bestuur van een lotgenotengroep. "Ik had wat pijn in mijn arm nadat ik de prik had gekregen", vertelt hij tegen Editie NL. "Maar dat heb je wel vaker na een prik dus ik schonk er niet zoveel aandacht aan." Een dag later werd hij erg ziek, zo ziek zelfs dat hij een dat hij een paar dagen later in elkaar stortte. "De huisarts heeft me toen een antibiotica gegeven maar toen ik thuis kwam zag ik dat er een grote blaar op mijn arm zat die leek op een brandwond."

'Bijna te laat'

Hij bleef een week in bed met de blaar en is daarna toch maar naar het ziekenhuis gegaan. "Toen was het al bijna te laat."

De infectie was al groot. "Een week later ontwaakte ik uit coma. Het was vechten voor mijn leven. Ik heb een bloedtransfusie gehad en ze hebben me ook nog een paar dagen in slaap gehouden. In die week hebben ze me drie keer moeten opereren."

De artsen hebben huid en spieren weg moeten snijden, sinds zijn eerste opname is hij al veertig keer geopereerd aan zijn arm. "Het heeft heel veel impact, ik heb nog vaak last van pijnscheuten en vermoeidheid. Ik heb ook flashbacks zodra er iets over in het nieuws komt. Ik heb wel EMDR gehad om het trauma te verwerken."

Dat er nu zoveel meer patiënten zijn met deze infectie vindt hij schrikbarend. "Het probleem is dat je er zelf niet snel mee naar een arts gaat, maar ook huisartsen en zelfs de artsen in het ziekenhuis herkennen het vaak niet."

Reanimatieteam

Ook bij Jaël Krijgsman werd de infectie pas laat ontdekt. "Afgelopen zomer kreeg ik last van mijn keel", vertelt ze tegen Editie NL. "Ik heb wat waterijsjes en Strepsils genomen en dacht dat het vanzelf wel over zou gaan." Haar huisarts dacht er net zo over. Toen de keelpijn oversloeg in buikpijn werd ze door de huisartsenpost naar de spoedeisende hulp gebracht. "Daar dachten ze eerst aan een buikgriep maar toen ze mijn bloeddruk gingen meten kwamen er meteen een reanimatie-, crisis-, en ic-team naar mijn bed. Er was zelfs geen tijd meer om me naar de ic te brengen."

Pas dagen later kwamen de artsen erachter wat het was. De bacterie was via haar buik in de bloedbaan terecht gekomen. Ze heeft uiteindelijk een maand in het ziekenhuis gelegen waarvan bijna twee weken in kunstmatige slaap. "Ik heb nu gelukkig geen buikpijn meer maar ik ben nog wel vermoeid, ik heb concentratieproblemen en moeite met het verwerken van prikkels."

Zeldzaam

Arts-microbioloog Spaan wil nog wel benadrukken dat de absolute meerderheid van de mensen geen last heeft van de bacterie en dat veel mensen deze gewoon meedragen op de huid. "Die extreme infecties zijn echt een uitzondering en blijven zeldzaam. Maar die patiënten zijn op dat moment wel doodziek."