'Het leven zit vol gevaren, ja. Die horen er nu eenmaal bij'

Op het terrein stonden zelfgetimmerde en beschilderde hutjes, er waren schommels in heel hoge bomen, een vuurkuil vol plankjes hout, hamers en zakmessen en overal rondslingerende spijkers. Het was schitterend. 

Olle (7) liet mijn hand los en sprintte naar de vuurkuil, waar hij zich bij een groep jochies van zijn leeftijd voegde en het geconcentreerd op een zagen zette, met zijn tong uit zijn mond. Vanaf de zijlijn calculeerde ik potentiële ongelukken in.

Spijker doorboordt voetje, tetanusprik, ziekenhuis. Schommel te hoog, kukel van de berg, zand in oog, ontsteking. Vuurtje, struikelen, kind in de fik, brandwondencentrum. Hé lekker besje, pluk, hap, handjes grijpend naar keel, ambulance. 

Maar in mijn hoofd werd de lijst met risico’s al snel verdrongen door een opgelucht gevoel. Wat vet, speren maken, de hele dag buiten zijn, blije mannen al Kumbaya zingend bij hun zelfgemaakte vuur. Heerlijk, al die potentiële death traps! Ik zag verantwoordelijkheid, zelfvertrouwen, maar vooral vrijheid, blijheid… Een paradijs.

Taaie klus

Ik wilde ook broodjes bakken op een stok, maar na drie weken digitale afwezigheid moest ik terug naar mijn computer. Ik begon met het doornemen van het nieuws van de afgelopen weken. Dat bleek, zo op de nuchtere maag, een taaie klus.

Er was een Oekraïne- en graancrisis, Taiwan-crisis, klimaatcrisis, stikstofcrisis, gascrisis, watercrisis, wooncrisis, personeelscrisis, droogtecrisis, vertrouwenscrisis, kabinets – of coalitiecrisis, economische crisis, crisis in de vluchtelingenopvang, triatloncrisis en ijsblokjescrisis (ik verzin het niet) in Spanje. Crisis op crisis dus.

Ook bleek iets onschuldigs als zwemmen zich tijdens mijn vakantie zich in razend tempo te hebben ontwikkeld tot extreme sport. Er waren zwembaden met onveilige roosters. Een duik nemen in rivieren was alarmerend wegens lage waterstanden, vaargeulen, langsvarende boten en blauwalg. De zee was geen alternatief, want muien zorgden voor levensgevaarlijke situaties. Het strand zelf was ook al niet veilig, en bij oostenwind, 30 graden en hoogwater zelfs een heuse gevarencocktail. 

Vanachter mijn veilige computer besloot ik: allemaal leuk en aardig, het mag deze zomer dan één en al ellende zijn in plaats van de gebruikelijke komkommer, maar ik doe er niet aan mee. Ja, het leven zit vol gevaar. Dat hoort nu eenmaal bij het leven. Ongelukken gebeuren. We hebben niet alles onder controle. Net als Olle ging ik liever op avontuur met de kans op een schaafwond dan dat ik me vanaf de zijlijn vleugellam liet slaan door al die hysterisch angstige berichten.

Ik stelde mijn werk nog een dag uit om mijn adrenalineniveau weer op een gezond niveau te brengen en besloot me te verdiepen in dat ene waar ik zelf misschien wél een beetje grip op had. Dus zocht ik lekkere vegetarische gerechten en googelde op 'duurzame tips'. Liever die spreekwoordelijke druppel op de gloeiende plaat dan verzuipen in crisissen waarop ik geen enkele invloed had, was mijn idee.

Gevarencocktail

Aan het eind van de dag haalde ik, geïnspireerd en wel, Olle op. Hij zat van top tot teen onder het zand, er zat een scheur in zijn broek en had schaafwonden op zijn knieën. Hij had een nieuw vriendje gemaakt en liet trots zijn zelfgemaakte speren en houten messen zien. Ja, Olle had aan meerdere dreigingen blootgestaan, misschien zelfs wel aan een gevarencocktail. En weet je wat? Hij had de tijd van zijn leven gehad.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen