'Voor het eerst in tien jaar kon ik uitzieken. Wat was dát fijn!'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week ligt ze doodziek in bed. "Alsof ik een marathon heb gerend, waarvan de laatste vijf kilometer met mijn tong schurend over het asfalt."
"Ik ben helemaal klaar met dat gekwakkel", appte ik tijdens de zoveelste futloze januari-avond naar vriendin Anne. "Werd ik maar eens echt ziek, dan was ik misschien van het gedonder af." Meteen kreeg ik wat ik manifesteerde: na weken kwakkelen, werd ik eindelijk ziek.
"Alsof ik een marathon heb gerend, waarvan de laatste vijf kilometer met mijn tong schurend over het asfalt, om bij de finish ook nog een rechtse hoek van Rico te incasseren", beschreef ik mijn conditie aan de ontbijttafel. Was het keelontsteking? Tongontsteking? Griep? Geen idee, maar ik voelde me hondsberoerd en dook, zodra de kinderen naar school waren, snel mijn bed weer in.
Ziek zijn als je kleine kinderen hebt is de hel. Tijdens de tropenjaren droomde ik weleens van een mamahotel, een geheime villa ergens in het bos waar je als zieke moeder stiekem kon inchecken om een paar dagen, zonder sores van thuis, rustig uit te zieken. Terwijl lieve zustertjes af- en aanliepen met hete citroenthee met honing en extra zoute drop. En niemand die je kon vinden om iets te vragen.
Ook al was ik ook deze keer huiverig voor de grote bergen wasgoed, niet ingeleverde schoolprojecten, gemiste Parro-berichten en deadlines in het vooruitzicht, ik kon niet langer weerstand bieden aan het gevecht in mijn lijf. Ik sliep gaten in de dag en lag lange nachten, badend van het koortszweet, wakker in bed.
Alles op rolletjes
Intussen ging het leven door. Puk (11) en Olle (8) haalden lunchbakjes uit hun schooltas en zetten ze in de vaatwasser. Ze dekten zonder protest de tafel, hielpen met koken en afruimen. Maakten hun huiswerk, gooiden vieze kleren In de wasmand - en niet ernaast. Manlief haalde boodschappen, kookte, zorgde ervoor dat alles op rolletjes liep.
Regelmatig kwamen de kinderen me een kus of statusupdate geven. Puk had de kliko buiten gezet, Olle had er zelf aan gedacht zijn boekproject in te leveren. Het stelde me gerust dat ik het allemaal kon loslaten. Sterker nog, ik liet zo enorm los, dat ik zelfs een werkafspraak miste (nog duizendmaal sorry, Nien!), iets wat me nog nooit was overkomen. Voor het eerst in tien jaar kon ik me helemaal overgeven aan uitzieken, in mijn eigen mamahotel aan huis. Wat was dát fijn.
Precies een week later waren de wonden in mijn mond genezen, kon ik weer slikken en normaal praten, voelden mijn spieren niet meer als blubber en was de mist in mijn hoofd opgetrokken. Ik bedankte manlief en kinderen met een klein cadeautje voor hun hulp. Zonder hen was alles in de soep gelopen, zoveel was zeker.
54323 achterstallige wasjes
Ik werkte mijn overvolle inbox weg en vertrok naar zolder om 54323 achterstallige wasjes te doen. Want al waren mijn huisgenoten een fantastische hulp in het huishouden geweest, die bergen kleren hadden ze voor het gemak toch maar even voor mama laten liggen.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.