Kijkers stil van indrukwekkende aflevering Five Days Inside
Uitgeprocedeerde asielzoekers moeten officieel terugkeren naar het land waar ze vandaan komen. Wel mogen gemeenten in Nederland deze mensen minimale opvang aanbieden. Beau bezoekt een dergelijke opvang in Groningen, en verbaasd zich over de liefde die er heerst. "Die mensen hebben helemaal niks. Dat niks delen ze dan met mij. Dat hoeven ze niet te doen."
“Steeds als je denkt ‘het kan niet erger’, wordt het nóg erger"
De instelling is bedoeld om mensen onderdak te bieden die niet terecht kunnen in een asielzoekerscentra. Deze mensen kunnen nergens heen in Nederland, maar ook niet terug naar huis. In de opvang in Groningen wonen zo'n 90 mensen, met allemaal hun eigen geschiedenis en hun eigen verhaal. Ze hebben allemaal een gemeenschappelijke deler: niemand wil hier wonen. Maar ze hebben helaas geen keus. Kinderen zijn er niet, deze hebben recht op opvang.
Beau wordt de eerste dag met open armen ontvangen door Dragana, die zelf ook gevlucht is vroeger. Van haar krijgt hij een welkomstpakket met onder andere pannen, bestek en een tandenborstel. De mensen die zich normaal gesproken hier melden hebben niets meer. "We willen dat mensen zich veilig en goed voelen”, vertelt de gedreven Dragana. Van haar krijgt hij ook vier euro en dertig cent. Daar moet hij elke dag van leven.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Voor sommige mensen in de opvang is er nog een kans om in Nederland te blijven. Anderen zijn uit Nederland gezet, maar kunnen niet terug. De gemeente mag dit soort mensen opvang bieden, maar wel het minimale. Een bed, een bad en een brood. Meer niet. Zelfs ouderen zouden zonder de opvang op straat staan. Iets waar Beau enorm van onder de indruk is. "Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dat is wel echt wreed", zegt hij voor de camera.
Beau ontmoet Hayk, die samen met zijn vrouw, moeder en zoon gevlucht is uit Armenië. In zijn eigen land wordt hij bedreigd. "Ik denk er liever niet aan. Ik ben nog altijd bang", vertelt hij geteisterd door nachtmerries aan Beau. Niet alleen Hayk heeft het zwaar, ook zijn moeder van 77 is er heftig aan toe. Ze heeft onder andere borstkanker, suikerziekte en Parkinson. Ze kan niets anders dan in bed liggen en heeft constant pijn. De familie is al bijna zeven jaar in Nederland, maar de kans is klein dat ze hier mogen blijven. "Dat is toch eigenlijk onmenselijk?”, aldus Beau “Ik ben er ook voor dat alles eerlijk gebeurd, maar dat is toch wel echt wreed."
Beau maakt ook kennis met Igoulzan, met wie het erg slecht gaat. “Ik ben aan het vechten voor mijn leven”, vertelt de man. Hij is al 30 jaar in Nederland, maar zit pas sinds kort in de instelling. "Ik ben moe, ik wil niet meer leven. Beter zo gaan dan hier blijven.” Hij wil de mensen niet lastig vallen, en daarom doet hij alles zelf. Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken valt hij ook nog eens op mannen, en dat mag van zijn geloof niet. "Als ik daarheen ga en ze erachter komen, word ik vermoord.” En dat komt hard binnen bij Beau. “Steeds als je denkt ‘het kan niet erger’, wordt het nóg erger."
Na de eerste dag is Beau vol van indrukken. “Het is al met al ontzettend somber”, concludeert hij. “Als je al in zo’n situatie zit dat je heel ver weg van je eigen land, ergens in zo’n hol zit als hier. Het is goed dat het er is, maar het is ook somber.”
Iedereen verwelkomt Beau met open armen, ook al hebben ze zelf niets. En dat ontroert Beau. Net als de schrijnende verhalen die hij hoort. "Het was een hele heftige dag. Eigenlijk waren alle gevallen die ik tegenkwam steeds ernstiger", vertelt ‘ie na de tweede dag. Iedereen ontfermt zich over 'de kakker'.
Als Beau na vijf dagen het vervallen hotel verlaat is hij ontdaan. "Het is gewoon verschrikkelijk om hier te zitten. Jezus, wat een hel.” Maar hij is blij om te zien dat ontzettend veel mensen zich inzetten en hulp bieden. ”Dat is heel hoopgevend.”