Samantha Steenwijk kreeg psychische hulp na De Verraders
Gisteravond was het dan zover: de grote finale van 'De Verraders' met Samantha Steenwijk (35). Over dit avontuur vertelt ze vandaag in het 'AD' dat ze een tijdje psychische hulp heeft gekregen. Haar deelname ging haar namelijk niet in de koude kleren zitten en ze werd er behoorlijk achterdochtig van.
Pas op: dit artikel bevat spoilers over de finale van De Verraders.
"Dat opkroppen viel me heel zwaar"
Samantha kwam zaterdagavond als een van de twee winnaars uit de bus. Over haar deelname vertelt ze nu openhartig: "Je ziet namelijk de realiteit niet meer als je zo lang in het spel hebt gezeten. Ik was wantrouwig geworden", zegt Samantha in de krant. "Zelfs in het tuincentrum dacht ik: is het wel waar wat die medewerker zegt? Inmiddels ben ik weer mezelf hoor. Juist omdat het zo goed afliep, was dit spel fantastisch."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
De zangeres was in het programma één van de zogenoemde verraders. Op sociale media kreeg ze bakken kritiek over zich heen omdat ze haar mede-verraders niet zou hebben verdedigd. Omdat ze in het echte leven juist heel trouw is, was het spel "fucking zwaar". "Ontrouw zit totaal niet in mijn aard. Ik ben al 15 jaar samen met Dees, werk al 12 jaar met dezelfde geluidsman, ik heb nog vriendinnen van de middelbare school en ik heb tot 1,5 jaar geleden bij de patisserie gewerkt, omdat ik geen afscheid kon nemen. Terwijl ik toen al 250 optredens in het jaar deed", zegt Samantha in de krant. "Mensen zagen mij als een koele bitch, terwijl ik me juist een soort Robin Hood voelde, die de getrouwen mee zou nemen naar de finale."
Dat ze haar tactiek ook niet met haar eigen vrouw kon delen, vond Samantha heel moeilijk. "Ik heb voor het eerst in onze relatie gelogen. Ik heb pas vlak voor de finale verteld dat ik een verrader was. Ze was pissig. ‘Waarom heb je dat niet gedeeld?’, vroeg ze. Luister, we stonden ‘s avonds met z’n allen met het thuisfront te facetimen op een binnenplaatsje bij het kasteel. Ik was bang dat iemand iets zou opvangen. Ik kon me beter voordoen als getrouwe, dan was ik het meest geloofwaardig. Maar ja, dat opkroppen viel me heel zwaar."
