WIDM-winnaar Rocky Hehakaija was 'verslaafd aan aandacht'
Roxanne Hehakaija (37), bij het grote publiek bekend als Rocky van 'Wie is de Mol?', vertelt in tijdschrift 'JAN' over de moeilijke periode die ze een paar jaar geleden doormaakte. Bij haar vader werd ALS geconstateerd en ondertussen belandde haar relatie in een crisis.
"Mijn zelfbeeld was heel lang niet echt geweldig geweest, maar als voetballer werd ik wél gezien"
Rocky weet het tot Jong Oranje te schoppen, maar moet haar carrière als professioneel voetballer vroegtijdig opgeven als ze tijdens een wedstrijd haar kruisbanden scheurt. Een carrière die ze overigens niet mist, zeker niet nu ze haar stichting Favela Street heeft opgericht en (inmiddels gepensioneerd) wereldberoemd straatvoetballer is geworden. Op werkgebied gaat het haar uiteindelijk dus voor de wind, maar privé gaat het een tijd minder.
"Achteraf denk ik dat ik op een of andere manier verslaafd was geraakt aan aandacht. Mijn zelfbeeld was heel lang niet echt geweldig geweest, maar als voetballer werd ik wél gezien en toen ik eenmaal in beeld was, deed ik er alles aan om in beeld te blijven."
Terwijl de gezondheid van haar - inmiddels overleden - vader achteruitgaat, gaat het ook slechter met Rocky's relatie. Diezelfde hunkering naar aandacht speelt hen parten. "Ik begon een affaire, die uiteindelijk alleen maar stress en verdriet heeft opgeleverd. Ik voelde me altijd schuldig en ik schaamde me voor mijn acties", vertelt ze. Open kaart spelen lukt Rocky niet. "Ik had het natuurlijk meteen tegen mijn vriendin moeten zeggen, maar ik durfde het niet. Mensen vinden me vaak heel openhartig en outgoing, dat klopt op zich ook wel, maar wat ik ook goed kan is dingen wegstoppen. Alsof ze dan niet bestaan."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Een jaar later, als Rocky op vakantie is met haar nieuwe liefde Bettina (zie foto hierboven), krijgt ze een verontrustend telefoontje van het thuisfront. Het gaat slecht met haar vader. Rocky pakt het vliegtuig naar Nederland en thuis overlijdt haar vader niet veel later. "Achteraf denk ik: hij heeft op me gewacht. Ik heb hem verteld hoe trots ik op hem was en dat hij zich geen zorgen over mijn moeder hoefde te maken. Het was hartverscheurend."