Hoe gaat het nu met Casper en Vera uit Kopen zonder Kijken?

Casper en Vera waren zelf al een lange tijd op zoek naar een huis. Ruim dertig woningen hebben ze bekeken en toch kwamen ze er maar niet uit. Ze twijfelden continu en wanneer Casper het huis fantastisch vond, was Vera helemaal niet blij en andersom. Zelf een keuze maken lukte gewoon niet en dus lieten ze dit over aan het team van Kopen Zonder Kijken. Maar dat hun deelname zó lang zou duren, dat had niemand verwacht...

Vera kende het programma eigenlijk niet toen ze het in coronatijd tijdens de lunch op TV voorbij zag komen. Maar geïnteresseerd was ze meteen. Ze bleef kijken en zag dit als dé oplossing voor hun probleem. Toen Casper aan het eind van de dag thuis kwam van zijn werk was de mededeling dan ook: 'dit moet je zien!' Ze keken alle seizoenen achter elkaar en wisten het zeker: dit gaan we doen.

Casper: "We waren zelf al ruim een half jaar op zoek en keken heel kritisch. Er was op elk huis wel iets aan te merken. De één was leuk, de ander niet. We kwamen er gewoon niet uit. Iemand moest voor ons die keuze maken. Daarnaast is het natuurlijk ook echt vet om aan dit programma mee te doen." Vera vult hem aan: "We zagen ook dat iedereen altijd blij is aan het einde van de aflevering en dat geeft vertrouwen. We vonden dit een onwijs tof avontuur om aan te gaan."

De spanning werd voor dit leuke stel enorm opgebouwd tijdens de deelname. Maar liefst acht (!) maanden wachten, twee concessiegesprekken én een budgetverhoging van €25.000. Dat was er allemaal nodig voordat Alex een huis voor Casper en Vera vond én kocht. Acht maanden, hoe ga je daar mee om?

Vera: "Ik was telkens zo vreselijk nerveus voor de opnames. Dat viel me echt heel erg tegen. Je bent het ook niet gewend om gefilmd te worden. Maar de echte spanning komt pas later. Je hoort soms maanden niets omdat ze druk zijn met het zoeken van een huis. Je weet daarom helemaal niet wat er gaat gebeuren."

"We hadden echt geen idee wat er ging gebeuren", vertelt Casper. "We moesten naar binnen en wisten niet wie daar zou zijn. En toen zagen we Bob en Alex staan. Die tweede concessie was voor ons een pijnlijk moment, we waren toen al een half jaar aan het wachten op een huis."

Vera: "We kregen al die maanden ook niets mee van de huizenmarkt omdat je niet meer op Funda mag kijken. Alleen van vrienden hoorden we dat de huizen in snel tempo steeds maar duurder werden en het is heel vreemd om dat niet te zien gebeuren. Alles wat je doet en beslist tijdens het proces voelt dan ook als een gok. Extra woonplaatsen toevoegen, dingen van je lijstje wegstrepen. Je maakt jezelf helemaal gek."

Uiteindelijk kwam aan al het wachten een eind. Er werd een huis gekocht in Hillegom. Een plek die als laatst aan de lijst werd toegevoegd. Een prachtig karakteristiek huis in een knus en idyllisch straatje. Het was tijdens de puzzeltocht al een hit, wat een opluchting! Maar hoe ziet het huis er vanbinnen uit? En hoeveel budget is er dan nog over voor een verbouwing?

Waar je als kijker misschien denkt dat het spannendste deel er op zit, is dat als kandidaat toch echt anders. Vera: "Na de puzzeltocht hoopte ik al dat het Hillegom zou worden. Dat voelde echt goed en leek me erg leuk. Ik zag het als een soort nieuwe start en was mentaal ook al afscheid aan het nemen van Leiden." "Klopt!" vult Casper haar aan. "Het voelde daar heel goed en in ons hoofd woonden we er al bijna, ondanks dat we niet wisten dat we daar gingen wonen."

Gelukkig weten we ondertussen dat Bob zijn magie los kan laten op vrijwel elk huis en dat Roos de allerbeste is in het inrichten ervan. Zij kan als geen ander de deelnemers meteen een 'thuisgevoel' geven in een onbekend huis. En ook deze keer kwam het helemaal goed.  

Casper: "De dag van de onthulling gingen we ook echt verhuizen. Alle spullen stonden er al en we moesten er ook meteen slapen. Je kunt dan echt niet meer terug, dat voelt zo gek."

Vera: "Toen ik de deur open deed zag ik in de hal meteen het schilderij van mijn oma hangen. Dat was voor mij de trigger om emotioneel te worden. Je stapt zoiets engs binnen, als je dan een vertrouwd schilderij ziet hangen, dan voelt het meteen goed. Daarna zag ik in de woonkamer mijn paradeposter boven de bank. Deze poster neem ik al mijn hele leven mee van huis naar huis. Dat was echt een mooi moment."

Casper: "Ondanks dat veel spullen vreemd zijn, voelde het ook voor mij meteen als thuis. Ik vind dat heel knap en ook een beetje grappig. Je hebt namelijk één uur de tijd om met Roos al je wensen door te spreken. We hadden van alles gezegd: we wilden een grote keuken, geen ronde tafel, een barretje, een plofbank én ook de uiteindelijke vloer zat in ons wensenpakket."

Vera vult aan: "We wilden geen visgraat en ook geen stalen deuren. We wilden het gezellig, huiselijk en warm. Toch had ik van tevoren de angst om een showroom binnen te stappen. Ik was bang dat het maanden zou duren om mezelf thuis te voelen. Maar het was meteen goed."
 

De blauwe bank en de keuken hadden Casper en Vera nooit zelf gekozen, zo’n uitgesproken keuze is voor dit stel uit hun comfort zone. Maar dat het helemaal bij ze past én totaal niet gek voelt, dat zie je meteen aan de blije gezichten achter de laptop tijdens het interview. Beneden is helemaal geslaagd, maar zijn ze ook blij met de oplossingen boven?

Casper: "De overloop hadden we zelf niet groter gemaakt, maar het is nu echt perfect. Het is veel ruimtelijker voor je gevoel. Ook wilden we graag drie slaapkamers en door de badkamer in te korten hebben we die ruimte ook gekregen. Heel fijn!"

"De buren uit de straat zijn ook al komen kijken en hen viel de ruimte boven ook op. Hetzelfde is gebeurd met het hoekje waar de eettafel staat. Daar is de trapkast weggehaald waardoor we meer ruimte hebben. Zelf hadden we dat nooit kunnen bedenken."

"De hoogte in de kleine kamer boven helpt voor je gevoel ook. Het is natuurlijk jammer dat het dakkapel niet hoger kon, maar dat is nou eenmaal niet anders."