Jeroen Spitzenberger over hartklachten: 'Lag ik ineens bij de cardioloog'

Volgens Jeroen was zijn moeder altijd heel erg bang voor de dood. "Haar vader stierf op zijn 52ste aan een hartaanval. Ze deelde haar angst met mij, ze vertelde dat ze letterlijk bang was om haar ogen dicht te doen en te gaan slapen omdat ze hém dan zou zien; de verbeelding van een vroege dood." Verdrietig genoeg overleed de moeder van Jeroen op 55-jarige leeftijd aan meerdere hartinfarcten. Een paar jaar geleden kreeg zijn broer ook een hartinfarct. "Hij leeft gelukkig nog, maar toch, de schrik zit er bij hem ook goed in."

Ondanks zijn familiegeschiedenis dacht Jeroen dat zoiets hem nooit zou overkomen. Een paar maanden geleden voelde hij zich plotseling niet lekker. Vlak voordat zijn vrouw naar haar thuisland Mexico zou vertrekken, belandde hij bij de cardioloog. "Ik werd die ochtend wakker met pijn op mijn borst. Had ik al eens eerder gehad, meestal was het na een kwartiertje weg, maar nu had ik ook een beetje moeite met ademhalen. Ik probeerde mijn koppie erbij te houden: heb ik uitstraling naar een arm? Nee. Zweet ik bovenmatig? Nee. Ik ben ook chef bagatelliseren: pijntje hier, pijntje daar, jaja, gelul."

Zijn vrouw dwong hem echter om zijn huisarts te bellen, die hem direct doorverwees naar de cardioloog. "Even later lag ik tussen de gordijntjes, met van die elektroden op mijn borst en een infuus in mijn arm. Er werd bloedonderzoek gedaan en een hartfilmpje gemaakt en ik vroeg aan de zuster: 'Ik weet dat u het druk hebt, hoor, maar om een beetje een beeld te krijgen: wat zijn de scenario’s?' Ik dacht eraan dat ik Diego, de jongste, moest ophalen uit school en dat ik met Milan nog Franse woordjes moest leren. 'Ik zit midden in een ingrijpende verbouwing, heb meer werk dan ooit, ik bedoel: leuk hoor, doodgaan, maar het komt nu echt niet uit.'"

Terwijl hij lag te wachten op de uitslag, ging er van alles door hem heen, zo legt hij uit. "Dit was het pad van mijn opa, mijn oom, mijn moeder, mijn broer… Toch niet van mij? Dit zou me toch bespaard blijven? Ik was boos. Verdrietig. De arts kwam. Voor zover ze het konden zien, had ik geen infarct gehad, de lever- en nierfuncties zagen er prima uit, dus ik mocht weer vertrekken."

Jeroen belde direct met zijn vrouw om haar gerust te stellen. "Ik was oprecht dankbaar om daar te zitten, op de rand van ons bed, en de blijdschap en de opluchting met haar te kunnen delen. Later heb ik het de jongens ook verteld. Ze reageerden nogal stoïcijns. 'O, dus er niks aan de hand? Nou, dat is fijn voor je.'"