Tinderen tijdens de pandemie: Annemieke ontmoette haar Italiaanse liefde Mario

Het was een druilerige dag in april, een groot virus verspreidde zich als een vlek over de wereld, en de 67-jarige Annemieke had wel zin in wat leven in de brouwerij. Ze opende haar datingapp en kreeg tot haar verbazing een speciale aanbieding: 'Je mag een plek in Europa kiezen om te gaan swipen. Gratis.'

Hoge verwachtingen had ze niet, want de hoop op een nieuwe grote liefde was inmiddels vervlogen. "Maar ik dacht: waarom ook niet?" Vervolgens vulde een wel heel mooie en charmante Italiaanse man, genaamd Mario, haar beeldscherm. "Goh, wat een open en spontaan gezicht", dacht ik. En ze klikte op het hartje.

Dat die ene klik zou leiden tot haar tweede gróte liefde, had Annemieke in haar wildste dromen niet gedacht. "Hij begon meteen tegen me te praten." Chatten werd appen, appen werd bellen en bellen werd videobellen. "We werden verliefd… Raar hé?" Soms zaten Annemieke en Mario wel tot 02.00 uur 's nachts te bellen. "Hij is zo grappig. Ik lig soms echt helemaal dubbel", zegt ze.

Eerder al een Italiaan

Annemieke is geboren en getogen in Den Haag. Ze houdt van Nederland, maar koestert warme gevoelens voor het land van de pizza's, pasta's, sportauto's en modeontwerpers. Dat is niet gek, want 28 jaar van haar leven is ze samen geweest met een Italiaanse man: William. "Hij was mijn eerste grote liefde."

Van al die jaren woonden ze één jaar samen in Italië, in een badplaats gelegen aan de Italiaanse Bloemenrivièra. Hun kinderen, Mark en Laura, groeiden op in Nederland. Ze hadden een liefdevol huwelijk, vertelt Annemieke, maar daar kwam twintig jaar geleden een abrupt einde aan door het plotselinge overlijden van haar man. "Hij overleed aan een hartinfarct. Het was allemaal heel pijnlijk."

Precies dezelfde streek 

Annemieke gelooft niet wat haar overkomt, dankzij de gratis aanbieding van Tinder. "Ik moest op een blanco kaartje van Europa lukraak een plek prikken. De eerste de beste man die voorbijkwam, was Mario. Ik ben niet spiritueel ofzo, maar soms denk ik dat William iemand heeft gestuurd", zegt ze lachend. Want ook Mario komt uit precies dezelfde Italiaanse streek als haar eerste: de Bloemenrivièra. "Ik kom daar al sinds mijn 20ste, dat geloof je toch niet?" 

Annemieke vierde 18 mei haar 67ste verjaardag en de 70-jarige Mario wilde deze niet missen. Hij kocht een vliegticket. "Je kan helemaal niet komen. Alle vluchten worden gecanceld", waarschuwde Annemieke. Maar daar liet de verliefde Italiaan zich niet door tegenhouden: hij moest en zou naar Nederland komen, ook al werden reizen van Italië naar Nederland streng afgeraden.

"Zijn vlucht werd inderdaad gecanceld, waarop Mario contact zocht met de lokale politie, vervolgens met de Italiaanse grenspolitie en toen met de Franse grenspolitie", vertelt Annemieke, die dit allemaal héél spannend vond. "De Italiaanse ambassade in Parijs vertelde hem dat hij een formulier moest invullen, bestemd voor 'vereniging met geliefde in het buitenland'. Dat heeft hij toen gedaan."

In de risicogroep 

Annemieke en Mario behoren vanwege hun leeftijd beiden tot de risicogroep voor corona. Voor Mario's komst hebben ze nog wel het mogelijke risico besproken, maar bang was Annemieke niet. "In Italië hebben ze veel strengere coronaregels dan in Nederland. Hij moest eerder bang zijn voor mij", lacht ze. "We wilden elkaar zo graag zien, dus namen we het risico."

En dus reed Mario met zijn camper van zijn zonovergoten badplaats aan de Bloemenrivièra naar een stad die ook aan zee ligt, Den Haag. "Op 15 mei was Mario al in Duitsland, maar pas in de nacht van 15 op 16 mei zouden de grenzen in Duitsland opengaan. Hij was dus één dag te vroeg." Het was spannend of hij Duitsland in mocht, maar uiteindelijk is dat gelukt. "Hij heeft heel veel mazzel gehad", zegt Annemieke.

Heel heftig zoenen

"Toen hij bijna hier was, werd ik wel een beetje zenuwachtig. Want ja, je hebt iemand nog nooit in het echt gezien." Toen Annemieke de camper de straat in zag rijden, rende ze naar de voordeur. "We omhelsden elkaar innig. En we gingen ook heel heftig zoenen. Dat ging gewoon vanzelf. Het was een heel bijzonder moment."

In totaal verbleef Mario drieënhalve week in Nederland. "Hij heeft mijn kinderen en kleinkinderen ontmoet. Mijn zoon is half-Italiaans, die vindt dit prachtig. Ook hebben we veel gefietst in de duinen en heb ik hem mooie plekjes laten zien. We hebben er het beste van gemaakt, ook al konden we door de corona-situatie minder leuke dingen doen dan anders." Hoewel Annemieke na zijn bezoek 'toe was aan wat rust en tijd voor zichzelf', besefte ze ook hoe bijzonder dit was. "Ik kon het nog steeds niet geloven."

Twee weken later vertrok ze naar Italië: eerst bezocht ze Mario in zijn woonplaats en daarna gingen ze samen kamperen op Sardinië. "We hebben zo genoten van de natuur en van elkaar. We lachten en knuffelden ontzettend veel." Het hoogtepunt van de trip was een boottocht naar het Italiaanse eiland Caprera. "We hadden de hele dag gefietst en waren helemaal bezweet en vies. We kwamen toen aan bij een lichtblauwe lagune en zijn daar gaan zwemmen. Er was bijna niemand. Tsja, dat was best wel romantisch."

Losse Italianen

Opnieuw namen ze afscheid, maar in september stond Mario alweer met zijn camper op de stoep, volgeladen met flessen wijn, kazen, vleeswaren, blikjes tonijn, chocolade en potten olijven. "Normaal drink ik bijna niet en nu gaat er ongeveer elke avond een fles doorheen."

Maar vindt ze de Italiaanse levensstijl vervelend? "Nee, ik ben dol op Italië. Wij, Nederlanders, zijn soms zo rigide. Het moet zús en het moet zó. We hebben dat enorme plichtsgevoel: 'Nee dat doe je niet, want je moet morgen werken'. Italianen zijn daar veel losser in."

Annemieke en Mario zijn inmiddels vijf maanden samen. Soms knijpt ze zichzelf ook even in de arm. "Mijn leven was écht prima in Nederland. Ik heb hier mijn kinderen, kleinkinderen en vriendinnen. Daarnaast ging ik ook bijna met pensioen. Maar dat dit mij nog is overkomen, is geweldig."

Ze is nog steeds hevig verliefd en heeft haar eerstvolgende trip naar Italië alweer gepland. Hoe de toekomst er verder uitziet? "Daar denken we in alle rust over na. Maar ik wil heel graag bij hem zijn." Haar boodschap? "Het kan dus nog mensen, áltijd! Ook in de situatie waarin wij nu leven."