Sammy wil haar schoonmoeder nooit meer zien, ook niet met kerst

"Het gekke is: eigenlijk mocht ik mijn schoonmoeder wel, toen ik haar voor het eerst ontmoette. Ik was acht maanden aan het daten met mijn vriend Ray toen hij mij aan zijn moeder voorstelde. Felicia ontving mij bij haar thuis met open armen. Ze was hartelijk en gastvrij, ik voelde echt wel een klik met haar.

Daarna ging ik geregeld even bij haar langs, ook zonder Ray. Hij was blij dat ik het goed met zijn moeder kon vinden. Eigenlijk was hij huiverig geweest om mij aan haar voor te stellen, want met zijn exen had het nooit geklikt. Ook met haar andere schoondochter – de vriendin van Ray’s broer – boterde het niet. Dit had al een teken aan de wand moeten zijn voor mij."

"Vrij snel in onze relatie raakte ik zwanger van Ray. Felicia vond het fantastisch om oma te worden. Maar na de geboorte van mijn dochter Yuna kreeg ik last van een postnatale depressie. Ik was vreselijk down, had geen energie en was heel onzeker over mezelf als moeder. De roze wolk was ver te zoeken. Felicia probeerde me te steunen en kwam vaak over de vloer. Zo kreeg ze ook van dichtbij mee dat er wat relatieproblemen ontstonden tussen mij en Ray. Als jonge ouders met slaapgebrek liepen de spanningen soms hoog op tussen ons."

Bij oma logeren 

"Felicia had een complete babykamer bij haar thuis voor Yuna ingericht, wat ik nogal overdreven vond. Steeds vroeg ze wanneer Yuna nou eens bij haar kon logeren, zogenaamd om Ray en mij wat tijd alleen te gunnen. Maar ik was er helemaal niet klaar voor om mijn baby van twee maanden oud al uit logeren te brengen. Dat druiste zó in tegen mijn moederinstinct. Ze bleef maar pushen, en gooide het op het cultuurverschil. Felicia komt van Curaçao, waar het gebruikelijker is dat grootouders veel voor hun kleinkinderen zorgen.

Het waren de eerste scheurtjes in  mijn band met haar. Haar bemoeienis werd erger. Toen Ray en ik op een avond aan het kibbelen waren, belde ze hem toevallig en blijkbaar hoorde ze aan zijn stem dat er wat was. Tien minuten later stond ze in onze woonkamer – ze had zichzelf maar even binnen gelaten met de reservesleutel. Ongepast en opdringerig, vond ik."

"De bom barstte toen Yuna anderhalf jaar was. Via via hoorde mijn vriend dat zijn moeder ons overal zwart maakte. Ze bazuinde rond dat zij van ons nooit haar kleinkind mocht zien. Onzin, ik ging juist heel vaak met Yuna even bij haar langs. Ray en ik waren even klaar met haar. We namen afstand van Felicia, en zij ook van ons. Ik miste haar toen niet. Mijn schoonmoeder was vooral een bron van stress voor mij, die eindelijk wegviel. Ook Ray snakte naar rust in de tent.

Vier jaar geleden werd Ray plots gebeld door zijn tante, die vertelde dat zijn moeder in het ziekenhuis lag met hartproblemen. Het ging niet goed met haar, of Ray naar het ziekenhuis kon komen? Ik zei toen tegen hem dat hij maar één moeder heeft en echt moest gaan. Ray belde daarna met zijn moeder en vertelde haar dat hij zou komen, samen met mij. Toen kreeg hij te horen dat ik niet welkom was. Daar was ik zo boos over, én verbaasd. Hoezo was ik ineens de gebeten hond? Ik begreep er niets van. Daarna bleef ze ons maar zwartmaken, terwijl wij vaak aangaven dat ze ons altijd kon bellen als ze haar kleindochter wilde zien."

"Een paar maanden later stond Felicia op mijn voicemail: ze miste ons en vroeg of ik langs wilde komen. Meteen die avond ben ik samen met Yuna gegaan, om mijn goede wil te tonen én te bewijzen dat ik helemaal niet haar kleindochter bij haar weghield. Daarna werd onze band weer beter. Ik ging vaker bij haar langs, bleef weleens eten en we appten geregeld. Toen ik in verwachting bleek van mijn tweede dochter, was Felicia erg blij. Na de geboorte van Noa kwam ze meteen naar het ziekenhuis. Dit keer voelde ik me wél goed en genoot ik van de kraamtijd. Beide dochters waren vaak bij hun oma te vinden. Er leek geen vuiltje aan de lucht."

"Anderhalf jaar geleden overleed Felicia’s moeder. Ze vertrok snel naar Curaçao, Ray volgde een dag later om haar te te steunen. Felicia was blij om haar zoon te zien, maar haar stemming sloeg om toen ze hoorde dat hij bij zijn neef logeerde, van een tak van de familie waar zij ruzie mee had. Ze ontstak in woede en wierp hem voor de voeten dat hij niet loyaal aan haar was. Maar Ray kon het altijd goed vinden met zijn neef en had helemaal niets met die familievete te maken. Op de begrafenis wilde hij zijn moeder troosten, maar dat werd hem niet in dank afgenomen. Ze flipte en riep dat hij haar niet mocht aanraken. Ray zou met zijn moeder terugvliegen maar boekte zijn vlucht om zodat hij eerder naar huis kon. Ik vond het zó sneu voor hem.

Kil tegen haar zoon

"Een maand later ging Ray’s tante trouwen. De meisjes en ik waren uitgenodigd, maar Ray niet. Absurd, vond ik. Ik ging bij mijn schoonmoeder langs en vroeg haar waarom ze het niet voor haar zoon opnam. Daar moest ik me maar niet mee bemoeien, sneerde ze. Ik begreep niet hoe ze zo kil tegen haar eigen zoon kon zijn, en trok natuurlijk partij voor mijn vriend. Vanaf dat moment had ik steeds minder contact met haar."

"Wat mij vooral stak, is dat Felicia ook vaak onderscheid maakte tussen mijn dochters. Dat deed ze omdat ze met Yuna 'meer contact had gehad', aldus haar bizarre reden. Toen Noa vorig jaar één werd, belde ze nog wel om te feliciteren. Dit jaar kwam er geen kaartje, geen telefoontje, niks. Maar een maand later was Yuna jarig en kreeg zij een enorme verjaardagskaart. Dat contrast vonden Ray en ik zo pijnlijk. Ray besloot zijn moeder te bellen, hij zette haar op speaker. Hij begon het gesprek met de opmerking dat hij en ik wat vragen hadden. Felicia riep meteen dat ze mij geen verantwoording schuldig was.

Ray vroeg haar waarom ze zo’n onderscheid maakte tussen onze dochters. Plompverloren zei ze: 'Ik heb geen band met jullie jongste'. Dat raakte mij in mijn moederhart. Mijn bloed kookte. Had ik dáár nou zo mijn best voor gedaan, door steeds met mijn dochters bij haar langs te gaan? 'Hoezo geen band?', riep ik uit. 'Ik hoef jou niet te spreken, val dood bitch!', gilde Felicia. Toen hing ze op. Ik trilde van woede. Ray belde haar opnieuw, waarop ze die woorden herhaalde. Dit was voor mij de druppel. Ik was helemaal klaar met haar."

Eenzame kerst

"Dit bizarre telefoongesprek is nu drie maanden geleden. Sindsdien heb ik Felicia niet meer gesproken. Daar heb ik ook nul behoefte aan. Hoe ik er nu over denk, hoef ik Felicia nooit meer te zien. Ik denk niet dat het nog goedkomt. Ik ben totaal niet het type dat kinderen weghoudt bij familie, maar als er zoveel rotstreken worden geflikt, bereik ik mijn grens. Ray appt soms nog met zijn moeder. Ze is op eerste kerstdag jarig. Wij gaan niet langs. Ik ga haar zeker niet missen met de feestdagen. Ze zal wel een eenzame verjaardag en kerst hebben, maar ik kan er écht niet meer van wakker liggen."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.