Jenny wil nooit meer kerst vieren zonder haar dochter: 'Altijd ontbrak één persoon'

"Acht jaar lang heb ik mijn dochter Naomi niet gezien. Ik hoopte maar dat het goed ging met haar. Soms keek ik op de site van haar school, daar haalde ik dan wat foto’s vanaf. Ondertussen probeerde ik door te gaan met mijn leven. Naomi’s verjaardag was altijd moeilijk. Als moeder hoor je daar bij te zijn.

Ook de feestdagen waren zwaar. Er ontbrak altijd één persoon bij de kerstboom. De eerste jaren had ik niet eens zin om het te vieren. Later probeerde ik er voor mijn jongste dochter, stiefzoon en ouders toch iets van te maken, maar dat voelde niet als genieten maar als overleven. Met kerst liet ik altijd een wensballon voor Naomi de lucht in zweven. Dan wenste ik haar al mijn liefde toe. En ik deed mijn best om het vertrouwen te blijven houden dat ze op een dag naar mij zou vragen, en dan voor mijn deur zou staan. Daar heb ik altijd in geloofd." 

"Al heel lang ging het slecht tussen mijn ex en mij, maar voor Naomi probeerden we ons huwelijk te laten werken. Als ik een scheiding opperde, riep mijn ex-man dat hij ervoor zou zorgen dat ik onze dochter zou kwijtraken. Hij was het dus niet eens met een breuk. Maar toen hij later zelf voorstelde om uit elkaar te gaan, pakte ik snel door. Met een flitsscheiding waren we binnen een week gescheiden. Aanvankelijk hadden we co-ouderschap over onze dochter. Maar ik merkte dat die wekelijkse wisseling voor de toen vierjarige Naomi erg heftig was.

Ik stelde een weekendregeling voor aan mijn ex. Daarmee bedoelde ik niet dat ík Naomi het leeuwendeel van de tijd wilde hebben. Wat mij betreft was het ook goed geweest als ik degene was die haar ieder weekend of om het weekend zag. Maar mijn voorstel werkte bij mijn ex als een rode lap op een stier. Het enige wat hij hoorde was dat ik het co-ouderschap niet meer wilde. Hij ging door het lint. En daarna begon hij Naomi te bewerken. Dat ik een slechte moeder was, vijftien flessen wijn per week dronk en  - te bespottelijk voor woorden – aan paaldansen deed."

Nieuw zusje en afgunstige ex

"Inmiddels was Naomi zes jaar. Ik had al langere tijd een nieuwe vriend, van wie ik in verwachting raakte. We betrokken Naomi zoveel mogelijk bij de zwangerschap, zo mocht ze mee naar de echo’s. Eerst was Naomi heel blij dat ze een zusje zou krijgen. Maar ineens sloeg dat om. Mijn ex was afgunstig, wellicht omdat hij met zijn nieuwe partner ook probeerde zwanger te raken en dat niet lukte. Hij fluisterde Naomi in haar oor dat ik straks geen aandacht meer voor haar zou hebben en meer van de baby zou houden.

Ik kreeg last van bekkeninstabiliteit, waardoor ik plat moest liggen en weinig met Naomi kon ondernemen. Voor haar de bevestiging van haar vaders voorspelling. Ze werd nukkig, voor haar was ik de stomme moeder die niets leuks met haar wilde doen. Op een dag maakte ze de opmerking dat ik 'maar hetzelfde moest laten doen als wat er bij de poes gedaan was'. Ze doelde erop dat ik me maar moest laten steriliseren. Geen opmerking die een kind van zes normaal gesproken maakt. Toen wist ik dat mijn ex daarachter zat."

"Omdat Naomi en ik ook na de geboorte van haar zusje Michelle veel met elkaar botsten, besloot ik gezinshulp aan te vragen. Die zouden meekijken in ons gezin en tips geven hoe we beter met elkaar konden omgaan. De eerste afspraak stond drie weken later gepland. Ik ging met Naomi om de tafel. Om de rust te bewaren, kwamen we overeen dat zij tot die tijd bij haar vader zou gaan wonen. Ik belde mijn ex, die haar meteen kwam halen. Wat ik niet wist, was dat Naomi helemaal niet meer terug zou komen. Dat het jaren zou duren voor ik haar weer bij me had. Mijn ex heeft namelijk toen zijn kans gegrepen en Naomi wijsgemaakt dat ik haar had 'weggedaan'."

"Mijn verbazing was groot toen drie weken later mijn ex belde dat niet Naomi maar hij bij het intakegesprek voor de gezinshulp aanwezig zou zijn. Hij zei dat zij niet naar het gesprek wilde komen en dat hij 'achter zijn dochter stond'. Steeds als ik hem probeerde te bellen, werd er niet opgenomen. Toen kreeg ik een mail dat Naomi met me wilde praten. In een restaurant spraken we af. 'Ik wil je niet meer zien en je bent mijn moeder niet meer', zei ze plompverloren.

Acht jaar oud, en ze wilde niets meer met mij te maken hebben. Dat was als een stoot in mijn maag, even kon ik helemaal niets meer. Dat mijn ex mij wilde pakken: so be it. Maar dat hij dat over de rug van ons kind deed, was zó intens gemeen. Later hoorde ik dat mijn ex en zijn vriendin het gesprek met mijn dochter gerepeteerd hebben. Ze hadden geoefend hoe ik waarschijnlijk zou reageren en wat zij dan daarop moest zeggen. Ik had geen schijn van kans. Even lukte het me om me groot te houden, maar eenmaal in de auto stortte ik in en jankte ik alles bij elkaar. Het voelde alsof de vloer onder mijn voeten was weggetrokken."

'Ik moest haar laten gaan'

"Natuurlijk liet ik het er niet bij zitten. Ik schakelde omgangsbemiddeling in, maar daar kreeg ik te horen dat beide ouders moeten meewerken, anders heeft het geen zin. De tijd verstreek. Op een dag kwam ik Naomi tegen op straat, toen ze met haar vader op bezoek was bij kennissen die vlak bij mijn ouders woonden. Ze zag me, schrok zichtbaar en dook snel weg. Er volgden rechtszaken, waarbij de rechtbank oordeelde dat het niet oké was dat mijn kind bij mij werd weggehouden, maar dat ze inmiddels twaalf was en heel stellig aangaf geen contact te willen.

Ik besefte dat ik mijn kind niet in zo’n negatieve, stressvolle sfeer wilde laten opgroeien. Dat deze strijd – hoezeer mij ook onrecht werd aangedaan – haar te veel pijn deed omdat ze steeds heen en weer werd geslingerd tussen twee vechtende ouders. Ik wist dat ik haar moest laten gaan. Voor Naomi’s rust, én die van mij. Want tachtig procent van mijn tijd besteedde ik aan een kind dat er niet was, terwijl ik nog een dochter had die mij nodig had. Ik realiseerde me dat ik moest kiezen voor het gezin dat ik nog wél had. Het was een opluchting om niet meer te hoeven vechten."

Gemis naar de achtergrond

"Vanaf dat moment werd Michelle ook aanhankelijker en kwam ze vaker met me knuffelen. Ik denk dat ze eerder aanvoelde dat ik nooit oprecht met mijn aandacht bij haar was. Ik focuste me op mijn werk en mijn gezin. Het gemis van Naomi was altijd op de achtergrond aanwezig, maar ik leerde me ervoor af te sluiten. Soms dacht ik ook: jammer, maar dan maar niet. Dat klinkt misschien heel hard, maar voor mij was dat nodig om ermee te kunnen dealen."

"Drie-en-een-half jaar geleden was ik aan het werk toen ik plots een sms kreeg van mijn ex: hij stond met Naomi en zijn vrouw voor de deur, ze wilden praten. Ik haastte me naar huis. Buiten stond Naomi te brullen dat ze niet naar binnen wilde. 'Je gaat het nú uitpraten', snauwde haar stiefmoeder. Alsof het allemaal Naomi’s schuld was. Het was gek om haar te zien na al die jaren. Ze was ineens net zo groot als ik. Ze voelde vertrouwd, maar was tegelijk een onbekende voor mij. Ik vroeg haar waarom ze nu ineens wilde praten. Op dat moment ging haar stiefmoeder los. Ze zei dat Naomi loog, bedroog en stal. Naomi was inmiddels een puber met bijbehorend gedrag. Haar vader en stiefmoeder hadden vaker als 'straf' gedreigd dat ze dan maar naar mij moest gaan. Ik denk dat ze genoeg van Naomi hadden, en haar daarom ineens bij mij dropte."

Eerst groente, dan vlees

"Ik vroeg Naomi naar haar versie. Toen kwam ze met gekke redenen waarom ze mij al die tijd niet had willen zien. Omdat ze van mij eerst haar groente moest opeten en dan pas haar vlees, bijvoorbeeld. Ik kon mijn oren niet geloven. Natuurlijk waren dat kulredenen. Geen enkel kind verbreekt daarom het contact met haar moeder. De week daarna kwam Naomi een hele dag langs. Toen hebben we fotoboeken bekeken, en beetje bij beetje vertelde ik haar hoe de afgelopen jaren voor mij waren geweest. Daarna kwam er zowaar een omgangsregeling en was Naomi om de week twee dagen bij ons in huis."

"Niet lang daarna kwam de aap uit de mouw: mijn ex verhuisde naar Spanje. Hij en zijn vrouw wilden Naomi gewoon niet mee hebben. Zó vaak had ik hen gesmeekt om hulp, maar ving ik bot. En nu kwam het hen ineens wel goed uit dat Naomi en ik weer contact hadden. Drie jaar geleden kwam mijn dochter weer bij ons wonen. Helaas liep dat niet goed. Vanuit Spanje bleef mijn ex de boel opstoken. Zo zei hij tegen Naomi dat zij niets van mijn vriend hoefde aan te nemen. Dat zorgde voor veel spanningen in huis, mijn huwelijk liep bijna op de klippen. De situatie werd onhoudbaar. Naomi logeerde een tijdje bij mijn ouders en daarna bij een vriendin, daarna vertrok ze alsnog naar Spanje. Ons contact verslechterde weer, maar twee jaar geleden besloot Naomi dat ze genoeg had van haar dominante vader en kwam ze weer terug naar Nederland. Ze heeft een tijdje bij mijn ouders gewoond, nu heeft ze een eigen studio.

Niet kijken naar verleden

Ons contact is goed en vertrouwd. De moeder-dochterband is verstoord en niet zoals het zou moeten zijn, maar het is oké. We appen elkaar dagelijks, zien elkaar iedere week en we hebben beloofd elkaar nooit meer kwijt te raken. Nooit meer vier ik kerst zonder haar – tenzij ze er een goede reden voor heeft, zoals een vakantie met haar vriendje. Dit jaar gaan we het lekker samen vieren, met cadeautjes op kerstavond. Onze band is nu beter dan vroeger. We hebben besloten om niet meer naar het verleden te kijken, maar naar de toekomst. Laatst zei Naomi tegen mij: 'Je voelt mij zo goed aan.' 'Tuurlijk', zei ik. 'Je bent mijn vlees en bloed'."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.