Kyra wil nooit meer bang zijn om haar kind kwijt te raken: 'Z'n familie wilde onze zoon en ik moest weg'

"Nachtenlang lag ik te woelen. Van de stress woog ik nog maar tweeënveertig kilo. Ik wist dat mijn Iraanse schoonfamilie plannen had om mijn vriend uit te huwelijken. Ze maakten het mij moeilijk in de hoop dat ik uit mezelf weg zou gaan. Op een dag werd ik door een vriend dringend geadviseerd dat ik snel moest vertrekken met mijn zoon Omar, omdat mijn schoonfamilie mijn kind wilde afpakken. Toen wist ik dat het menens was.

Natuurlijk kan ik niet met de volle honderd procent zeggen dat ze Omar daadwerkelijk hadden ontvoerd als ik was gebleven, maar alle alarmbellen waren er en ik kon gewoon geen enkel risico nemen. Hoe vaak hoor je immers niet dat er in soortgelijke situaties kinderen ontvoerd worden? Overigens komt dit voor in alle culturen, dus ik oordeel niet over een specifieke cultuur. Maar ik wist dat ik met mijn kind moest vluchten zodra ik de kans had."

"Het avontuur lonkte toen ik als zeventienjarige samen met een vriendin naar het Engelse Blackpool vertrok. Het leek ons heerlijk om daar een zomer te vertoeven. In de discotheek waar ik werkte, ontmoette ik Mohsen. Een knappe, goedgeklede Iraniër met krullend haar en mooie bruine ogen. Hij was wel wat jaartjes ouder dan ik en had alles goed voor elkaar: een mooi huis en een succesvol bedrijf in onroerend goed. Hij was een gevierd zakenman en ik keek tegen hem op.

Toen hij me na enkele maanden vroeg of ik bij hem wilde komen wonen, twijfelde ik geen moment. Mohsen was ontzettend zorgzaam, hij behandelde mij als een prinses. Hij verraste me met cadeautjes en kookte uitgebreid voor mij. Hij deed er alles aan om het mij naar de zin te maken. Ik vond het fijn dat hij er voor me was, ik voelde me geborgen bij hem. We hielden veel van elkaar. Ik had echt het gevoel dat ik mijn ware liefde had gevonden. En zo dacht hij er ook over."

Horrorverhalen van vriendinnen

"Toen we drie jaar samen waren, werd onze zoon Omar geboren. We waren dolgelukkig met hem. Mohsen was een trotse vader die graag met zijn zoon speelde. Het waren heel gelukkige jaren. Dat veranderde toen Mohsen’s familie – zijn moeder, twee zussen en hun echtgenoten - uit Iran bij ons op bezoek kwam. Ik zag er wel een beetje tegenop, want van Engelse vriendinnen die ook met een Iraniër samen waren, had ik horrorverhalen gehoord over ruzies, problemen en bemoeizucht. Zij werden niet door de familie geaccepteerd. Maar ik was van plan er het beste van te maken en hoopte op een goede band met mijn schoonfamilie.

Helaas liep het allemaal anders. Vanaf het eerste moment dat zijn familie aankwam, was het duidelijk dat ze mij niet als Mohsen’s partner accepteerden. De hele familie logeerde in ons huis. Ik werd continu afgebrand. In hun ogen kon ik niets goed doen. Ze vonden dat ik Omar te veel knuffelde en te vaak op schoot had. Ook moest ik volgens mijn schoonmoeder de hele dag poetsen – terwijl we een werkster hadden. Mijn hele huishouden werd overgenomen. Ik werd bijna een vreemde in mijn eigen huis. Er was nul privacy en ik was nooit meer een moment alleen met Mohsen. En dit is nog maar in een notendop wat er allemaal gebeurde."

"Zijn familie zou een paar weken blijven, maar weken werden maanden. Steeds meer werd ik buitengesloten. In mijn eigen huis liep ik op eieren. Er ontstond een verwijdering tussen mij en Mohsen. Nooit kwam hij voor me op als zijn familie mij afkraakte. Dat raakte me, ik voelde me zo eenzaam. Als de hele familie weer eens een uitstapje naar Londen maakte, werd ik niet uitgenodigd. Mohsen vergoelijkte dat dan: zogenaamd was zo’n uitje te vermoeiend voor Omar."

"Dat de kaarten heel anders waren geschud, bleek toen op een dag een vriend van Mohsen langskwam. Ik kon het altijd goed met hem vinden. Die middag was ik alleen thuis. Die vriend vertelde me dat de familie een vrouw voor Mohsen op het oog had. Een Iraanse die in Londen woonde. Dáárom zaten ze zo vaak in Londen, om alles te bekokstoven. Die vriend zei: 'Dit verdien je niet, je moet wegwezen met je zoon nu het nog kan.'

Ik versteende helemaal, ik was in shock. Maar ik geloofde hem meteen. Alle puzzelstukjes vielen op z’n plaats. De vijandelijkheid van zijn familie, de vele bezoekjes buiten de deur waar ik niet bij mocht zijn. Die vriend nam een enorm risico om mij dit te vertellen; hij viel hiermee Mohsen af, die veel aanzien had in de Iraanse gemeenschap. Ik beloofde hem niets aan Mohsen te laten merken. Maar zijn waarschuwing nam ik bloedserieus."

"Een paar weken later ving ik een verhitte discussie op tussen Mohsen en zijn familie. Mijn Farsi was niet vlekkeloos, maar ik kon flarden van het gesprek verstaan. Ik hoorde mijn schoonmoeder zeggen dat ik weg moest, en dat 'het kind bij hen moest blijven'. Mohsen antwoordde vertwijfeld dat een kind bij zijn moeder hoort. Daar ging zijn familie flink tegenin. Ik besefte dat ik haast moest maken om weg te komen. Want hoelang zou Mohsen zich verzetten tegen de wensen van zijn familie? Hij zou nooit in opstand komen tegen hen. Dat had hij eerder immers ook niet gedaan. Ik kon hem niet meer vertrouwen.

Ooit – toen ik hem aansprak op de verhalen over kinderen die door een ouder naar het buitenland werden ontvoerd – had hij mij beloofd Omar nooit van mij af te nemen. Maar wat was zijn woord nog waard? Want hij ontmoette wel de bruid die zijn familie voor hem had uitgekozen, achter mijn rug om. En ondertussen zei hij dat ik absoluut niet weg mocht gaan."

Plankgas naar het vliegveld

"De familie merkte mijn onrust op en ik werd scherper in de gaten gehouden. Tot ze op een dag toch weer met z’n allen op pad gingen en ik alleen met Omar werd thuisgelaten. Ze zouden niet lang wegblijven, zeiden ze. Ik besefte dat als ik het nu niet zou doen, ik het waarschijnlijk nooit meer zou durven. Er kwam een oerkracht in mij naar boven. Ik moest deze kans grijpen om mijn kind te beschermen.

Snel pakte ik het geld dat ik had gespaard en mijn paspoort – gelukkig stond Omar op mijn paspoort bijgeschreven. Met plankgas reed ik naar het vliegveld waar ik ter plekke tickets naar Amsterdam kocht. Daarna moesten we nog uren wachten op onze vlucht. Die wachttijd was vreselijk. Het voelde alsof mijn laatste uur had geslagen. Steeds was ik bang dat Mohsen mijn ontsnapping had opgemerkt en woest de vertrekhal kwam binnenstormen. Ik was bang om flauw te vallen van de stress. Maar voor Omar moest ik overeind blijven. Ik kon pas opgelucht ademhalen toen ons vliegtuig opsteeg en ik het Engelse landschap onder ons kleiner zag worden."

"Een nieuw leven opbouwen in Nederland was niet makkelijk. Even logeerde ik bij mijn familie, tot ik een eigen huurhuis kreeg. Ik had weinig geld en nog geen stoel om op te zitten. Ik moest van nul af aan alles weer opbouwen. Van Mohsen hoorde ik niets. Via de vriend die mij voor zijn trouwplannen had gewaarschuwd, hoorde ik dat Mohsen vier maanden na mijn vertrek met zijn beoogde vrouw is getrouwd. Dat deed me pijn, dat ik zo snel werd ingeruild. Alsof onze liefde nooit had bestaan. Maar tegelijk besefte ik ook dat zijn familie mij nu waarschijnlijk wel met rust zou laten. Ik – het grote probleem in hun ogen – was weg. En Mohsen was getrouwd met de vrouw van hun keuze. Ze hadden hun zin.

Een jaar na ons vertrek werd ik plots gebeld door Mohsen. Hij had mijn nummer gekregen van zijn vriend. Ik schrok toen ik zijn stem hoorde. We praatten en huilden. En we maakten elkaar verwijten. Ik vond dat hij niet voor zijn gezin had gevochten, hij zei dat ik niet weg had moeten gaan. Maar we vonden beiden dat Omar niets tekort mocht komen. Een kind mag nooit de dupe worden. Vanaf dat moment ben ik zo’n zes keer per jaar met onze zoon naar Engeland gevlogen, zodat hij zijn vader kon zien. Al liet ik ze nooit alleen, de angst voor ontvoering zat er nog altijd in."

Klem tussen gezin en familie

"Maar het was niet mijn bedoeling dat Mohsen zijn kind nooit meer mocht zien. Het enige wat ik wilde, was een mogelijk drama voorkomen. Ik vind Mohsen ook geen slecht persoon. Hij zat simpelweg klem tussen zijn gezin en zijn familie. Laatst vond ik een oude brief van hem, waarin hij schreef dat hij spijt had van alles wat er was gebeurd en dat hij zijn zoon miste. En dat hij oprecht hoopte dat wij gelukkig werden in Nederland. Het lezen ervan raakte me weer.

Ondanks het hernieuwde contact met Mohsen keek ik nog lange tijd over mijn schouders. Met school had ik de duidelijke afspraak dat Omar alleen door mij of de oppas mocht worden opgehaald. Door al die eerdere angst voor ontvoering, was ik voorzichtig en overbezorgd. Toen hij ouder werd, wilde hij met zijn vriendjes alleen naar school lopen. Dat had ik liever niet, maar ik moest hem loslaten. En dus kreeg hij al jong een mobiele telefoon. Als hij veilig op school was aangekomen, moest hij mij een duimpje sturen. En toen hij ouder was en ging stappen, lag ik altijd wakker tot hij thuiskwam. Ik realiseer me dat het voor een kind best belastend is, zo’n bezorgde moeder. Maar ik kon er niets aan doen, het was de hele situatie die dat veroorzaakt had."

"Jarenlang heb ik me schuldig gevoeld dat mijn zoon grotendeels zonder vader is opgegroeid. Maar tegelijkertijd wist ik dat ik geen andere keuze had. Er werden dingen over hem én mij achter mijn rug om besloten. Nooit meer wil ik me zo machteloos voelen. Het was alsof ik niets meer te zeggen had over mijn leven en mijn kind. Alsof ik als moeder zomaar aan de kant kon worden geschoven.

De angst om je kind kwijt te raken en niet meer te zien is verlammend, en dat wil ik nooit meer meemaken. Ik moest het heft in eigen handen nemen, en ik ben ondanks alles blij dat ik dat gedaan heb. Mijn ervaringen heb ik verwerkt in mijn onlangs verschenen boek Grenzeloze liefde. Met mijn boek wil ik andere vrouwen laten zien dat hoe uitzichtloos een situatie soms ook kan zijn, er is altijd hoop. Je bent sterker dan je denkt."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl