'Puk knapte aan het einde van dit rare schooljaar enorm op van 'n dagje spijbelen'

De sfeer werd steeds grimmiger in de klas van Puk (9). Het leek wel of de kinderen elkaar niet hadden aangestoken met het deltavirus, zoals in de klas van Olle (6) het geval was, maar met een stevig bak chagrijn.

Het begon met kleine ruzietjes, maar naar het einde van dit hysterische schooljaar werden de fitties steeds heftiger. Ik vroeg andere moeders of hun kinderen ook zo moe waren. Ik vroeg andere docenten hoe het dan bij hen ging. Het bleek een vaker voorkomend fenomeen. 

De coronacrisis had erin gehakt, de kinderen waren niet meer aan te zwengelen. De irritaties werden langzaamaan groter. Puk had een klasgenoot geschopt om niks. Op haar kin nog wel. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?", vroeg ik geschokt. Nou zo, deed Puk voor, en ze zwiepte met haar lange benen. Ik was dit totaal niet van haar gewend.

Puk zelf was hardhandig van haar skates geduwd. Ook bleek op magische wijze haar lievelingspen en haar opschrijfboekje 'verdwenen'. Heel gek, tijdens het opruimen van de klas. Ik was er klaar mee, waar sloeg dit allemaal op?

Excuses voor de schop

"Je gaat je excuses aanbieden voor die schop, dat is echt niet normaal", zei ik, terwijl manlief druk in de weer was om op ouderapp Parro te achterhalen wat er met haar pen en boekje was gebeurd. De meester zou nog eens vragen of iemand uit de klas iets had gezien. Ik zei het niet, maar ik gokte van wel.

De kinderen uit Puks klas waren uitgeput, de meester slofte die laatste dagen van het jaar doelloos over het schoolplein. De kinderen mepten elkaar de klas uit. De meester had er de kracht niet meer voor. Mijn dochter sliep intussen steeds slechter. Ze huilde voortdurend, de wallen onder haar ogen steeds donkerder wordend.

We vroegen of er nog belangrijke dingen op school waren, in de laatste dagen van het jaar. De kinderen hadden de rapporten binnen, alle lessen waren afgesloten, het was eigenlijk een kwestie van uitzitten die handel. "Je blijft morgen thuis", zei ik tegen Puk. "We gaan een dagje spijbelen."

Roze broodje

De volgende ochtend reden we naar Amsterdam. We aten een broodje in een restaurant dat van top tot teen roze was. We praatten over corona, over de laatste schoolweek, hoe Puk haar excuses had aangeboden voor de trap ("Ik zei sorry en het was oké").

We wandelden door Amsterdam-Zuid en keken naar de kunst op straat. We zagen gouden beelden, een soort octopus met heel lange tentakels en een deurtje erin (echt waar!) en een heleboel dingen waarvan we totaal niet konden bedenken wat ze moesten voorstellen. "Ik ben zo moe", zuchtte Puk en we reden naar huis. Het uitgeputte meisje sliep luid snurkend een gat in de middag.

De dag erna waren de wallen minder, stond de rug wat rechter en keek ze frisser uit haar ogen. Spijbelen, soms is het precies wat een kind nodig heeft. Een lekkere baaldag, gewoon omdat het kan. Sterkte met de laatste loodjes.

Fijne vakantie alvast!

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.