Zwanger na een miskraam: 'Intens blij, maar ook doodsbang'

'Hij was 'n heel mooi kindje, we waren allebei heel trots'

Mandy Noppe (30) is momenteel 29 weken zwanger. Vorig jaar maart overleed haar zoon Florian na 21 weken zwangerschap.

"Ik heb al een gezonde dochter van inmiddels 9 jaar, mijn vriend een gezonde zoon van 10. Samen besloten we om voor nog een kindje te gaan. Maar bij de 20-wekenecho bleek het helemaal mis te zijn: onze zoon had een open ruggetje. Bij verder onderzoek in het ziekenhuis kwamen ze erachter dat dat zou betekenen dat hij volledig verlamd zou zijn. Dat op zich is al heftig, maar ook zijn blaas en darmen functioneerden niet goed. Daarnaast had hij klompvoetjes én zat er veel vocht bij zijn hersenen; een waterhoofdje noemen ze dat. Al die dingen gaan vaak met elkaar gepaard, werd ons verteld.

Het klinkt misschien gek, maar we waren wel blij dat de artsen ons een duidelijk beeld konden schetsen van wat ons te wachten stond. Natuurlijk was het vreselijk nieuws, we waren er kapot van, maar er was in ieder geval geen twijfel over of onze zoon nog enige kwaliteit van leven zou hebben. Dat maakte de beslissing om de zwangerschap af te breken draaglijk. Hij zou in een rolstoel terechtkomen, hij zou misschien nooit kunnen praten en leren, hij zou vaak naar het ziekenhuis moeten; dat was geen leven."

"De oorzaak van de afwijkingen kon niet worden achterhaald. Een open ruggetje komt voor bij foliumzuurtekort, maar dat heb ik gewoon geslikt. Het was dus simpelweg domme pech. Vóór Florian had ik nog twee miskramen gehad, daarbij ging het beide keren rond de 6 weken al mis. Nu kwam het totaal uit het niets voor ons, tot die echo leek alles perfect te gaan. Dan ben je over de helft van je zwangerschap, al helemaal bezig met de komst van weer een kleintje, en dan ineens stopt het abrupt.

Met 21 weken en 4 dagen ben ik bevallen van onze jongen: Florian Binky van der Meer hebben we hem genoemd. Al tijdens de weeën is hij overleden; hij was nog zo klein dat die al te heftig voor hem waren. Zijn vruchtzakje was helemaal intact, dat was bijzonder om te zien. Het mooie was: hij had zijn duimpje in zijn mond zitten. Dat gaf ons een geruststellend gevoel. We geloven dat hij vredig is gegaan. Hij was echt al een kindje, met nageltjes en een klein beetje haargroei. Een heel mooi kindje, we waren allebei heel trots."

"In plaats van de babykamer in te richten, moesten we nu ineens een crematie regelen. Na de geboorte hebben we hem mee naar huis genomen en opgebaard in koud water, zodat hij 'mooi' zou blijven. Zo hebben we thuis nog dierbare foto’s kunnen maken met elkaar, via Stichting Still. En onze kinderen konden op deze manier afscheid nemen van het broertje dat ze nooit zouden leren kennen. We hebben hem ook aangegeven bij de gemeente, dat kan gelukkig tegenwoordig. Voor die erkenning ben ik dankbaar: hij bestond, hij was ons kindje en hij heeft een naam. Mochten we ooit gaan trouwen, dan staat Florian ook in ons trouwboekje. Dat heeft ons geholpen in het rouwproces.

Ik heb er soms nog steeds verdriet van. Op sommige dagen denk ik: waarom moest ons dit nou overkomen? Het is gewoon zwaar klote. Zeker op 13 maart, zijn geboortedag, en 19 juli, de dag dat ik uitgerekend was, staan we er nog bij stil. Maar mijn vriend en ik hebben ook tegen elkaar gezegd: we moeten hier niet in blijven hangen, we moeten verder met het leven."

"Na het verlies ben ik een eigen bedrijf begonnen – Kleine Binky, vernoemd naar Florian – waarmee ik onder andere kleding maak voor sterrenkindjes (kindjes die vlak voor of na de geboorte overlijden, red.) en prematuren (kindjes die voor de 37ste zwangerschapsweek zijn geboren, red). In het begin vond ik het moeilijk als ik een aanvraag kreeg om iets te maken voor een sterrenkindje, dan kwam alles van Florian weer boven en liepen de tranen over mijn wangen. Maar het is ook ontzettend dankbaar om anderen op deze manier te kunnen helpen in hun rouwproces.

Het liefst was ik gelijk weer zwanger geworden, want ik miste het gewoon. Maar de artsen adviseerden om minimaal een half jaar te wachten. Ook werd me aangeraden een verhoogde dosis foliumzuur te slikken. Na dat half jaar duurde het nog zeven maanden vol teleurstellingen tot ik weer zwanger was."

Verlossende boodschap

"Voor de eerste echo was ik vreselijk zenuwachtig. Gelukkig kwam er niets geks uit naar voren. Ook de NIPT-test wees geen afwijkingen uit. Op de dag van de 20-wekenecho werd ik misselijk wakker, zo spannend vond ik het. Met buikpijn zat ik in het ziekenhuis. Het duurde wel anderhalf uur voordat we de verlossende boodschap kregen dat alles goed was.

Natuurlijk heb je nooit de garantie dat je kind gezond ter wereld komt, maar dat was voor ons wel het moment dat we zeiden: vanaf nu kunnen we gaan genieten van deze zwangerschap. De kinderkamer hebben we nog niet durven afmaken, daar zijn we toch nog wat voorzichtig mee. Al voel ik hem elke dag bewegen in mijn buik, en goed ook. Een heerlijk gevoel, omdat ik weet: hij leeft."

'Je wereld stort in'

Ilona Bijnen (35) is in januari bevallen van een 'regenboogbaby', na een miskraam een jaar eerder.

"Zwanger raken ging bij ons niet vanzelf, maar toen we eenmaal aan ivf waren begonnen, was het gelijk de eerste terugplaatsing raak. Helaas mochten we er niet lang van genieten: de eerste echo zag er niet goed uit. Er was weliswaar een kloppend hartje, maar de foetus liep zes dagen achter in groei. Nou hoeft dat niet meteen reden tot zorg te zijn; er is altijd een marge van rond de vijf dagen omdat de meeste vrouwen niet precies weten wanneer ze zwanger zijn geraakt. Maar wij wisten dat vanwege de ivf natuurlijk wél.

Een paar dagen later hadden we opnieuw een echo. Weer zagen we een kloppend hartje, en nog steeds was er een groeiachterstand, maar ten opzichte van twee dagen eerder was het wel gegroeid. Dat leek hoopgevend. Weer een week later zouden we een derde echo hebben. In de tussentijd merkte ik dat mijn symptomen minder werden. Ik linkte dat niet direct aan een miskraam, dacht dat het kwam omdat ik een drukke periode had gehad. Maar op die derde echo bleek dat het hartje en de groei waren gestopt, precies op het moment dat ik me niet meer zo zwanger voelde. Ja, dan stort je wereld in."

Niet te vroeg juichen

"Het gekke is: vanaf het begin van de zwangerschap had ik al het gevoel dat er iets niet goed was. Een stemmetje in mijn hoofd dat zei: niet te vroeg juichen. Na 7 weken en 2 dagen is ons kindje gestopt met groeien. De miskraam heb ik opgevangen in een zeef en vervolgens in een bakje met koud water bewaard. Het voelde niet goed om het door te spoelen of weg te gooien. Het was een mensje in wording, met tentakeltjes en zwarte stipjes waar de ogen zouden komen. Dat was toch al wat echter dan die vlek en dat knipperende streepje op zo’n echo. Uiteindelijk hebben we het begraven in de tuin."

"Ik moest eerst weer ongesteld worden voordat we een nieuwe ivf-poging mochten doen. Sommigen zeiden: is dat niet wat snel? Maar ik wilde vooruit. Al zag ik er ook enorm tegenop om weer dat traject in te gaan. De eerste poging mislukte. Achteraf gezien denk ik dat het toch veel te snel is geweest. Ik besloot het daarna een paar maanden te laten rusten om even bij te komen.

Maar toen brak corona uit en moesten we noodgedwongen nog veel langer wachten. Vorig jaar juni mochten we weer. En op een of andere manier wist ik: dit keer gaat het lukken. Een week later heb ik al getest en ja hoor, positief. Een dubbel gevoel, want aan de ene kant was ik intens blij, maar aan de andere kant doodsbang dat het weer mis zou gaan."

"Die eerste echo was superspannend. In precies dezelfde ruimte als waar we de vorige keer hadden gehoord dat het mis was, moesten we nu te horen krijgen hoe het lot ons deze keer was gestemd. Gelukkig zag het er nu een stuk beter uit: er was een groeiachterstand van maar twee dagen en de echo daarop was die achterstand ingelopen. Pas nadat de termijnecho en de NIPT ook geen reden tot bezorgdheid gaven, kon ik het een beetje loslaten. Vanaf het moment dat ik haar voelde, met 18 weken, en na de 20-wekenecho, durfde ik ervan te gaan genieten."

Een pakje suiker

"Tien weken later bleek in ineens doodziek. Ik was 29,5 week zwanger en verloor plotseling bloed. De verloskundige kwam langs en kon niets geks vinden, ze verwachtte dat het om een geknapt vaatje ging. Voor de zekerheid stuurde ze me toch naar het ziekenhuis. Maar goed ook, want daar was mijn bloeddruk ineens alarmerend hoog. Ik bleek zwangerschapsvergiftiging te hebben en werd meteen opgenomen. Vanaf dat moment werden ik en ons kindje continu gemonitord. Een kleine week later moest ze worden gehaald met een spoedkeizersnede. Met 30 weken en 3 dagen is ze geboren. 37 centimeter was ze, en ze woog 1165 gram. Een pakje suiker.

Daarna heeft ze nog weken in het ziekenhuis gelegen, maar uiteindelijk mochten we naar huis, een paar dagen voor de uitgerekende datum. Pas toen we een poos thuis waren en ik echt het vertrouwen had dat het goed met haar ging, kwam het keihard binnen wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd was. Ik heb hulp gezocht, want in mijn eentje kwam ik er niet uit. Met EMDR-therapie heb ik een stukje van de miskraam verwerkt. Ik merk dat ik er nu over kan praten zonder dat de tranen over mijn wangen lopen. Ik vind het nog steeds heel verdrietig, omdat het niet is wat het had kunnen zijn, maar ik raak er niet meer zo radeloos van. Met Lise gaat het gelukkig heel goed, en ik kan ontzettend van haar genieten."

'Constant die angst op een slechte afloop'

Giulia Califano – de Waal (29) is momenteel 32 weken zwanger. Haar vorige zwangerschap eindigde in een miskraam.

"Na de geboorte van mijn oudste dochter, inmiddels 2, raakte ik vrij snel weer zwanger. Ik was blij verrast, maar had ook gelijk een onheilspellend gevoel. Ik kon er niet precies de vinger op leggen. Bij de eerste echo bleek het vruchtje kleiner te zijn dan zou moeten bij die zwangerschapsduur. Misschien was ik minder ver dan ik dacht? De verloskundige verwachtte dat de volgende echo gewoon goed zou zijn.

In de tussentijd kreeg ik hevige krampen, een uur lang. We konden direct langskomen voor een echo en het vruchtje bleek ten opzichte van 10 dagen eerder precies 10 dagen te zijn gegroeid. Maar het hartje klopte verontrustend traag. 'Dit zou weleens negatief kunnen uitpakken', zei de verloskundige nu. Een paar dagen later bleek dat het vruchtje niet verder was gegroeid; die krampaanval was waarschijnlijk toch het einde van de zwangerschap geweest."

"Gek genoeg was ik er al op voorbereid, ik had al veel gehuild omdat ik het zoals gezegd een beetje aanvoelde. Ik wilde wel hoop houden, maar dat was me niet echt gelukt. De miskraam bleek hoogstwaarschijnlijk te zijn veroorzaakt door mijn afwijkende baarmoedervorm: het is een hartje, met een tussenschot. Als het embryo precies daar nestelt, is er te weinig bloedtoevoer om een placenta te vormen. Die wetenschap vond ik extra cru, want het kindje was dus misschien wel gezond geweest; mijn baarmoeder was de boosdoener.

Ik heb in eerste instantie afgewacht of de miskraam vanzelf op gang zou komen, maar dat gebeurde helaas niet. Ruim drie weken later heb ik medicatie gekregen. Dat was even heftig, maar gelukkig redelijk snel voorbij. Het vruchtzakje hebben we kunnen opvangen, dat vond ik heel bijzonder. We hebben het in water gelegd, op de foto gezet en een plekje gegeven in de achtertuin. De echofoto hebben we in huis gezet, met een gedichtje en een bonsaiboompje erbij."

'Je maakt jezelf gek'

"Twee menstruaties later was ik weer zwanger. Dat was boffen, maar ook dubbel. De eerste weken waren slopend. Hoewel het bij deze zwangerschap vanaf het begin af aan anders voelde, was er toch constant die angst op een slechte afloop. Je maakt jezelf gek. De eerste, vroege echo was gelukkig helemaal goed, en elke daaropvolgende ook. Ik greep elke kans aan om een extra echo te laten maken, alles om maar die geruststelling te krijgen dat het goed zit."

"Inmiddels kan ik er wel van genieten. Richting de termijnecho begon ik er vertrouwen in te krijgen en sinds ik haar kan voelen helemaal. Ik denk nog wel vaak aan de miskraam. Vrienden die rond diezelfde tijd waren uitgerekend, hebben nu al een flinke baby. Dat is confronterend. Maar het feit dat ik snel weer zwanger was heeft me enorm geholpen bij de verwerking. Ik ben weliswaar een kindje verloren, maar het meisje dat nu in mijn buik zit was er niet geweest als dat niet was gebeurd. Dat troost enigszins."

'Het is maar een miskraam'

"In het begin voelde ik me schuldig als ik er verdriet om had. Het is maar een miskraam, dacht ik dan, het was nog zo pril en het komt zo vaak voor. Ik denk dat veel vrouwen dat gevoel hebben, ook omdat er niet genoeg over wordt gepraat. Je krijgt het gevoel dat je het moet afdoen als 'maar een miskraam', terwijl het enorm heftig kan zijn. Dat is ook de reden dat ik erover ben gaan schrijven op mijn blog. Vrouwen die hetzelfde hadden doorgemaakt, lieten me weten dat ze zich daardoor gesteund voelden. Het voelt goed dat ik op deze manier iets voor anderen heb kunnen betekenen."