Leena ging terug naar geboorteland India: 'Dankbaar dat ik hier ben opgegroeid'

Je zou Leena de Wilde (33) al wel kunnen kennen. Op haar negentiende deed ze mee aan de Mis(s) Verkiezing, een initiatief van oud-presentatrice en CDA-Kamerlid Lucille Werner, voor vrouwen met een lichamelijke beperking. Sindsdien heeft Leena haar werk gemaakt van poseren voor de camera en gaat ze van casting naar casting. Hierdoor duikt ze geregeld op in spotjes, video’s en campagnes.

"Ik wil een positieve bijdrage leveren aan de beeldvorming van mensen met een beperking. Ik heb sinds mijn derde een rolstoel, dus doe al mijn hele leven alles zittend. Ik weet niet beter. Ik ondervind niet heel veel nadelen, dat wil ik laten zien", zegt Leena opgewekt.

Als Leena anderhalf jaar oud was en inmiddels een klein jaartje bij haar adoptieouders in Groningen woont, wordt cerebrale parese (een houding- en bewegingsstoornis veroorzaakt door een beschadiging van de hersenen, red.) bij haar vastgesteld. Deze beperking zou een gevolg zijn van zuurstoftekort bij de geboorte.

"Ik ben op straat geboren in Mumbai in India. Zover ik weet heeft mijn biologische moeder me vlak na mijn geboorte naar het kindertehuis Bal Anand gebracht, omdat ze ongehuwd was en niet de financiële middelen had om voor mij te zorgen. Mijn ouders hebben nooit veel nadruk op mijn lichamelijke beperking gelegd en in mijn opvoeding altijd gekeken naar wat wél kan. Die positieve houding heb ik van hen overgenomen."

Nooit meer weggegaan uit Groningen

Na zeven maanden in het kindertehuis is de adoptieprocedure rond en vliegt baby Leena samen met de directrice van het kindertehuis Bal Anand naar Nederland, waar haar Groningse ouders op haar wachten. "Ik woon nog steeds in Groningen, ik ben er nooit meer weggegaan." 

Na een paar jaar adopteren haar ouders haar 3,5 jaar jongere broertje Frank uit hetzelfde kindertehuis en is het gezin compleet. "We hebben een heel goede band. We komen uit hetzelfde nest, we zijn allebei getint: we zeggen dat ook al van jongs af aan tegen elkaar en tegen wie dan ook: wij zijn broer en zus."

Als Leena 20 jaar is, besluit ze de reis van haar leven te maken: terug naar haar geboortegrond Mumbai én naar het kindertehuis waar ze de eerste maanden van haar leven heeft doorgebracht. Samen met haar goede vriendin Janick en haar vader maakt ze een reisplan voor drie weken India.

"Ik wist niet wat ik kon verwachten. Hoe zou het zijn? Hoe zou het er ruiken? Aanvoelen? Hoe zou ik me erbij voelen? Ook voor mijn vader was het heel bijzonder: mijn ouders kregen mij in Nederland. Ze hebben natuurlijk wel wat foto’s gezien van de plek waar ik vandaan kom, maar om dat alles met eigen ogen te zien, is wel even wat anders."

Met westerse blik naar de armoede

Niet alleen Leena en haar vader kijken hun ogen uit in India, ook Leena zelf is een bezienswaardigheid. "Ik was de enige daar in een handbewogen rolstoel, dat viel wel op." Leena zelf komt ogen te kort als ze de drukke straten van Mumbai ziet, de heilige koeien die dwars over straat lopen zonder weggejaagd te worden. Van die lieve mensen die met heel weinig gelukkig lijken te zijn.

"Maar vooral het kindertehuis maakte diepe indruk op me. Er ging van alles door me heen. Ik vond het aan de ene kant heel mooi om te zien hoe er zo goed mogelijk voor al die kleine kindjes wordt gezorgd. Aan de andere kant keek ik ook met mijn westerse blik en zag ik ook de armoede en wat ze niet hadden. Daar was ik wel stil van."

'Zo was ik ook', denkt Leena als ze de baby’s ziet in het tehuis. Zeker met de kleintjes met een handicap voelt ze meteen band. "Ik besefte: als ze destijds hadden geweten dat ik ook een beperking had, was ik nooit geadopteerd. Dan was ik hier gebleven en had mijn leven er totaal anders uitgezien. Het maakte me extra dankbaar voor het geluk dat ík voor adoptie naar Nederland mocht gaan en hier heb mogen opgroeien."

Na Mumbai vertrekken Leena, haar vriendin en vader naar het zuiden, eerst naar Goa, waar ze in een huisje aan het strand zitten en 'echt even op vakantie zijn' en vervolgens door naar Bangalore. Toch staat het bezoek aan het kindertehuis en de ontmoeting met de directrice bovenaan de lijst met mooiste herinneringen van Leena. "We hebben inmiddels een bijzondere band. We hebben regelmatig contact met elkaar en videobellen eens in de zoveel tijd."

Tijdens het verblijf van Leena in Mumbai wordt net de zorgboerderij Umang gebouwd, voor oudere kinderen met een beperking die afkomstig zijn uit het kindertehuis. "Voor mijn bezoek aan India was ik al - sinds 2006 - ambassadrice van de stichting Bal Anand die zich inzet voor de gehandicapte kinderen en de andere kinderen die wonen in het kindertehuis. Nu ik het met eigen ogen had gezien, kan ik er hier in Nederland makkelijker over praten en kan de directrice van gerichter advies voorzien. Zoals? Geen drempels bij de ingang van het gebouw plaatsen bijvoorbeeld. Simpele dingen, maar wel zo belangrijk."

Zelf moeder van een zoontje

Als Leena twee jaar geleden bevalt van haar zoontje Silvan, komt het besef over haar eigen geboorte extra hard binnen. "Ik ben daar op straat geboren. En ik heb die straten in Mumbai gezien… Hier ga je van controle naar controle, van echo naar echo en uiteindelijk beval je met de beste zorg om je heen. Mijn eigen moeder had dat allemaal niet."

Bovendien is door de komst van haar zoontje, de altijd al sluimerde behoefte om nog een keer terug te keren naar India en daar op zoek te gaan naar haar biologische moeder, heviger geworden. "De behoefte om haar te vinden is sterker geworden. Ik ben op dit moment bezig om mijn adoptiepapieren naar India te mailen, om zo eventueel meer informatie over mijn biologische moeder te krijgen. Ik weet niet hoever ik ga komen, en of ik haar ooit ga vinden, maar mocht dat lukken dan wil ik in ieder geval tegen haar zeggen dat ze er goed aan heeft gedaan om mij af te staan."

Zomer van je leven/ Nooit meer

Tot eind augustus vertellen zes mensen over de meest memorabele zomer van hun leven. Daarna is de rubriek Nooit Meer weer terug.

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl