Janneke gaat nooit meer dronken met kind fietsen: 'Welke moeder doet dit?'

"Duizend keer heb ik de gebeurtenissen van die avond door mijn hoofd laten spelen, als een film. En iedere keer kom ik tot de conclusie dat ik zo enorm fout zat. Ik kan tig smoesjes of verzachtende omstandigheden verzinnen, maar ik had natuurlijk nooit dronken op de fiets moeten stappen met mijn dochter achterop. Kon ik de tijd maar terugdraaien. Ik schaam me dood hiervoor en zal dat de rest van mijn leven blijven doen, dat weet ik zeker."

"Het had een leuke, gezellige dag moeten zijn en eigenlijk was het dat ook, tot het misging. Het was prachtig weer en mijn vriendin Linde vierde haar verjaardag met een feestelijke barbecue. Zij was net weer vrijgezel en ik stond er sinds een half jaar alleen voor met mijn driejarige dochtertje Lola, dus we vonden veel steun bij elkaar.

Het was een drukke dag waarop ik van hot naar her vloog: ik werkte in de ochtend aan mijn opdrachten als freelance vormgever, deed wat boodschappen, vouwde een was weg en werkte mijn administratie bij. Er was amper tijd om adem te halen, laat staan voor een stevige lunch. In de haast nam ik een van Lola’s Liga’s en een glas drinkyoghurt, daarna ging ik haar ophalen bij mijn moeder. Met mijn dochter achterop fietste ik eind van de middag naar het feestje van mijn vriendin."

'Fuck it, ik verdien een beetje lol'

"De tuin was leuk versierd, de muziek stond aan en de sfeer zat er goed in. Lola speelde met wat andere kindjes en Linde, ik en een paar andere vriendinnen zaten in haar loungehoek te kletsen. Mijn favoriete Chardonnay was gekoeld en omdat ik met de fiets was, mocht ik best een glaasje of twee, vond ik. Al gauw kwam het gesprek op mannen. Linde gaf flink af op haar kersverse ex die haar had bedonderd, en ook ik ging los over mijn ex.

Sinds Lola’s vader een half jaar geleden vrij plotseling bij ons was weggegaan, had ik er voor het grootste deel alleen voor gestaan. Financieel droeg hij niets bij en Lola mocht blij zijn als ze hem om de week een middag zag. Ik voelde me alleen en in de steek gelaten, en eerlijk gezegd vond ik het soms ronduit zwaar, al die verantwoordelijkheid die op mijn schouders rustte. Misschien dat ik daarom ergens zoiets had van: fuck it, ik verdien een beetje lol. En daarom werden die voorgenomen twee wijntjes er zeker vier, en toen ik daarna een glas Moscow Mule -  mijn favoriete cocktail – voor mijn neus kreeg, zei ik ook geen nee."

"Rond half acht stond ik op om Lola uit de zandbak te vissen. Toen pas merkte ik hoe hard de drankjes hadden ingeslagen bij mij. Ik werd draaierig en misselijk, even wankelde ik. Omdat ik zo druk aan het praten was geweest, had ik slechts twee worstjes en een stukje stokbrood op, bovenop die Liga. Totaal geen bodem voor al die drankjes.

Met de wijsheid van nu denk ik: had in godsnaam een taxi gebeld. Maar aan die optie dacht ik toen niet eens. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen, zo bizar veel had ik nou ook weer niet gedronken. Het enige wat ik wilde was naar huis gaan, Lola op bed leggen en zelf op de bank ploffen. Ik gedroeg me zo nuchter mogelijk toen ik snel afscheid nam van Linde, die druk was met haar andere gasten en daardoor niet doorhad dat ik aardig in de olie was."

Uitgillen van de pijn en schrik

"In de voortuin pakte ik mijn fiets, ik zette Lola in haar zitje en klikte het gordeltje dicht. Naar mijn huis was het ongeveer een kwartiertje fietsen. Lola babbelde wat tegen mij terwijl ik me zo goed mogelijk op de weg probeerde te focussen. Bijna was ik thuis, toen ik rechtsaf een korte bocht maakte. Door bouwwerkzaamheden lag er wat zand op de weg. Hierdoor slipte mijn achterband weg.

Ik ben ervan overtuigd dat dit normaal gesproken, in nuchtere toestand, ook had kunnen gebeuren. Maar ik weet ook zeker dat ik het dan had kunnen opvangen en mijn balans had kunnen bewaren. Nu gleed ik onderuit en mijn fiets viel opzij. Ik kwam hard op mijn heup terecht, Lola schaafde haar knietje maar zat gelukkig stevig in haar zitje. Van schrik en pijn gilde ze het uit. Ik voel me vreselijk als ik daaraan terugdenk."

"Het was alsof de val mij in één klap ontnuchterde. Snel krabbelde ik overeind en zette mijn fiets met daarin Lola rechtop. Ik troostte haar, gaf kusjes op haar knie en voelde me de slechtste moeder op aarde. Een man die zijn hond uitliet had alles zien gebeuren en vroeg of ik hulp nodig had. Aandacht was het laatste wat ik wilde, dus ik riep snel dat alles goed was met ons."

Jeugdzorg inschakelen

"Ik haalde allerlei scenario’s in mijn hoofd: dat die man een ambulance zou bellen, de verpleegkundigen mijn drankkegel zouden ruiken, jeugdzorg zouden inschakelen en dat Lola uit huis geplaatst zou worden. Ondanks mijn pijnlijke heup stapte ik meteen op mijn fiets en reed ik voorzichtig naar huis. Daar plakte ik een pleister op Lola’s knie en legde ik haar bij uitzondering bij mij in bed, iets waar ze altijd om zeurt maar bijna nooit mag."

"De volgende dag werd ik wakker met een kater en een nog groter schuldgevoel. Hoe had ik me zo kunnen laten gaan met de drank en mijn dochter in gevaar kunnen brengen? Dit had heel verkeerd kunnen aflopen besefte ik, zeker als Lola niet goed had vastgezeten. Dat had ik mezelf nooit kunnen vergeven. Sterker nog, ik weet niet of ik dat nu wel kan.

Nog steeds ben ik heel hard voor mezelf, want welke Tokkie-moeder doet nou zoiets? Als ik dit over een ander had gehoord, had ik er ook keihard over geoordeeld. Daarom weten maar een paar mensen over dit incident, ik schaam me enorm. Er zullen vast nare reacties komen, maar toch deel ik nu mijn verhaal omdat ik wel vaker mensen flink zie zuipen want ach, ze 'zijn toch met de fiets'. Maar ook dan zit een ongeluk in een klein hoekje."

Wijn als troostmiddel

"Deze gebeurtenis is een wake-upcall voor mij geweest. Ik realiseerde me dat ik te veel in de slachtofferrol zat na mijn relatiebreuk en dit als excuus had aangegrepen om te zuipen. En ik besefte dat ik sowieso moest minderen met drank.

Wijn was voor mij echt een beloning geworden, ik praatte altijd goed waarom ik het 'verdiend' had. Daar ben ik mee gestopt, ik drink veel minder en alleen als ik er écht zin in heb en niet meer als troostmiddel. Ik heb mijn lesje geleerd. Nooit meer stap ik bezopen op de fiets, en al helemaal niet als ik mijn kind bij me heb."

Om privacyredenen zijn de namen in dit stuk gefingeerd. 

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl