Rabea wil nooit meer zwijgen: 'Alles veranderde na overlijden van m'n zoon'

"Mijn jeugd was niet heel makkelijk. Ik groeide op in een Marokkaans gezin met zes kinderen. Mijn ouders waren erg autoritair: hun wil was wet. Het was niet de bedoeling dat ik mijn stem liet horen. Wat ik dacht, voelde, later wilde worden of die nacht had gedroomd, dat deed er niet toe. Als ik iets zei, kreeg ik te horen dat ik mijn mond moest houden en dat ik toch niet wist waar ik het over had.

Alles wat mijn ouders zeiden was juist, maar wat ik ergens van vond, klopte niet. Emoties mocht ik niet tonen. Mijn ouders waren geen sterren in communicatie, omdat ze zelf ook niet anders hadden geleerd in hun jeugd. In plaats van te vragen wat er met mij aan de hand was, kreeg ik een klap. Als ik dan huilde, werd er letterlijk een hand voor mijn mond gehouden. Ik leerde al gauw dat ik moest zwijgen."

"Ik werd steeds stiller, want wie zat er nou op mijn mening te wachten? Als ik op school iets raar of stom vond, durfde ik dat niet te zeggen omdat ik bang was dat het toch wel weer de kop ingedrukt zou worden. Ik klapte vaak dicht als iemand iets aan mij vroeg. Als meisje zat ik in een bubbel. Ik speelde veel op zolder, daar creëerde ik mijn eigen, veilige wereld waar ik mezelf kon zijn.

Langzaam ontwikkelde ik spreekangst. Ik weet nog dat ik een keer uit het raam hing en iets wilde zeggen tegen iemand die buiten stond. Het lukte niet en ik begon te stotteren. Mijn moeder zag het en riep uit: 'Ben je nu ineens doofstom geworden?' Dat vond ik zo erg, dat ik hierna nog minder durfde te zeggen."

Dominante vriendjes

"Soms zeiden vriendinnen tegen mij dat ze geen hoogte van mij konden krijgen. En dat klopte, ook als volwassene liet ik niemand echt toe. Ik was heel hard voor mezelf en deelde mijn gevoelens niet met anderen, ik had immers geleerd dat dat stom was. En wat je kent, dat zoek je op. Zo had ik vaak dominante vriendjes die ook niet naar mij luisterden of mijn mening weglachten. Die energie trok ik aan, en zo bleef ik in hetzelfde cirkeltje zitten."

"Elf jaar geleden was ik zwanger van mijn eerste zoon. Vlak voor mijn uitgerekende datum was ik sokjes aan het vouwen, toen ik een krachtige stem in me heel duidelijk hoorde zeggen: 'Het kindje dat je draagt gaat weer terug naar de hemel'. Dit instinctieve gevoel drukte ik snel weer weg, zoals ik dat altijd deed. Een week later was ik voor een check bij de verloskundige en toen kon ze het hartje niet meer vinden. Mijn voldragen zoon Benyamin was in mijn buik overleden."

Doodsbang tijdens tweede zwangerschap

"Ik was gebroken van verdriet en durfde aan niemand te vertellen over mijn eerdere voorgevoel. Wie zou er immers naar mij luisteren? Ik probeerde de draad weer op te pakken en leefde door op de automatische piloot. Ik raakte zwanger van mijn tweede zoon. Die zwangerschap was heel moeilijk voor mij omdat ik doodsbang was om ook hem te verliezen.

Het was een eenzame periode, omdat ik niemand in vertrouwen nam over mijn angst. Ik durfde niet te zeggen wat ik voelde en ontweek mensen. Gelukkig kwam mijn zoon Daniël gezond ter wereld. Mijn man en ik gingen niet lang daarna scheiden. We waren uit elkaar gegroeid, deels omdat we het verdriet over Benyamin niet samen konden delen. Ik kon er ook met hem niet over praten, omdat ik zo gedrild was om mijn mond te houden."

"Er brak een drukke periode aan waarin ik als single moeder de ballen hoog probeerde te houden en ook aan een nieuwe baan begon. Op mijn werk zag ik dat er dingen niet klopte of inefficiënt werden aangepakt.

Mijn mening hield ik voor me, maar vaak zag ik dat ik achteraf gelijk had. Zie je wel dat het niet allemaal onzin is wat ik denk, realiseerde ik me toen. Voorzichtig begon ik me uit te spreken, maar niet lang daarna werd ik ontslagen."

Brok in mijn keel

"Zes jaar geleden bereikte ik een dieptepunt. Mijn haar viel uit, ik viel soms flauw en ik at amper iets. Uit onderzoek bleek dat mijn schildklier bijna niet meer functioneerde. Ik ging me verdiepen in de oorzaak en las dat schildklierklachten vaak letterlijk voor een brok in je keel zorgen. Dat vond ik heel symbolisch.

Al mijn gevoelens, wensen en gedachtes had ik mijn leven lang onderdrukt. Dit was een enorme openbaring voor mij. Het was tijd dat ik opstond en me eindelijk ging uitspreken."

"Zo’n verandering is niet in een dag bereikt. De eerste stap was dat ik mijn gevoelens erkende, want zelfs naar mezelf toe durfde ik die niet meer toe te laten. Ik moest diep naar binnen gaan en mezelf als een ui laag voor laag afpellen. Dat was pijnlijk want ik voelde dingen die ik helemaal niet durfde te voelen. Ik besefte dat ik vaak bang was om iets te zeggen, maar was dat wel mijn eigen angst?

Toen kwam het inzicht dat dit eigenlijk de angst van mijn ouders was. In de Marokkaanse cultuur zijn veel dingen een schande, daar praat je niet over. Zij projecteerden dit op mij. Blijkbaar had ik altijd de angsten van anderen omarmd en me eigen gemaakt, maar zo was ik helemaal niet. Ik wist niet meer wie ik zelf was, alleen wat anderen van mij vonden."

Eerbetoon aan overleden zoontje

"In de tijd begon ik mijn eigen bedrijf Rabea Talks, waarmee ik bedrijven help om beter om te gaan met hun personeel en ondernemers die in de knoop zitten met zichzelf. Succes komt namelijk van binnenuit. Toen ik voor mezelf begon kreeg ik veel commentaar: wie dacht ik wel niet wie ik was? Ik ging video’s maken waarin ik tips gaf, en ook dat zorgde voor kritiek. Sommige mensen uit mijn omgeving vonden het stom: was dit nou nodig?

Maar ik merkte toen voor het eerst dat hun mening mij niets uitmaakte. Ik trok voortaan mijn eigen plan. Op 19 augustus 2012 ben ik mijn zoon verloren. En als eerbetoon aan hem heb ik mijn bedrijf op die datum ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Omdat alles na zijn overlijden is veranderd en ik mijn angsten heb overwonnen."

"Het is een verademing om niet meer te zwijgen. Nooit meer wil ik mij de mond laten snoeren of me laten vertellen dat mijn mening er niet toe doet. Ik wil niet zijn hoe anderen vinden dat ik moet zijn. Altijd was ik bang om te falen, maar imperfectie leidt juist tot rust en mooie inzichten. Streven naar perfectie veroorzaakt stress, want je doet het nooit goed genoeg.

Ik sta heel dicht bij mezelf en dat geeft me een gevoel van vrijheid. Tegenwoordig spreek ik vaak voor grote groepen, wie had dat nou ooit kunnen denken? Iedereen is het waard om gezien en gehoord te worden, dat is mijn boodschap. Ik wil graag spreken, want dat is mijn zuurstof. Mijn grootste angst bleek juist mijn passie te zijn."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl