Yelena zal nooit meer haar dochtertje zien: 'Ineens ben je moeder maar zonder kind'

"Het was mijn eerste zwangerschap, ik wist totaal niet wat ik kon verwachten en wat 'normaal' was. Nooit had ik kunnen vermoeden dat ik mijn eerste, zo gewenste kindje zou gaan verliezen. En nog steeds weet ik niet precies waar het is misgegaan. Maar ik weet wel dat ik Feetje mis, en iedere dag aan haar denk. Dat ik haar nooit meer zal zien, doet vreselijk veel pijn. Ook omdat ik denk dat haar dood voorkomen had kunnen worden."

"Mijn zwangerschap verliep de eerste maanden goed. Tot ik een maand voordat ik Feetje verloor last kreeg van dikke, opgezette voeten en ineens veel aankwam. Ik liet mijn urine bij de huisarts onderzoeken, als daar eiwit in zou zitten kon dat wijzen op zwangerschapsvergiftiging. Maar er werd niets gevonden.

Inmiddels weet ik dat de test die de huisarts gebruikt heel eenvoudig is. Er werd waarschijnlijk een stick gebruikt die verkleurt, het was geen nauwkeurige meting. Later kreeg ik last van licht bloedverlies, wat ik meldde bij de verloskundige. Volgens haar had dat niets te maken met mijn zwangerschap maar werd dit veroorzaakt door genitale wratten. Achteraf was er toen sprake van een infarct in de placenta."

Geen hartslag meer

"Twee dagen voor de stilgeboorte van Feetje voelde ik haar niet meer. Dat vond ik gek. Ook had ik last van een opgezwollen gezicht. De huisarts wuifde mijn zorgen weg en verwees me naar de verloskundige. Zij adviseerde mij om mijn benen omhoog te houden en vochtafdrijvende groenten te eten. Toen ik de huisarts daarna belde dat ik mijn urine opnieuw onderzocht wilde hebben, werd dat geweigerd. Daar nam ik geen genoegen mee.

Weer nam ik contact op met de verloskundige, die langskwam en mij onderzocht. Ik bleek een hoge bloeddruk te hebben, ook kon ze geen hartslag meer vinden van de baby. Vanaf dat moment ging alles in een roes. Met spoed gingen mijn vriend Hinco en ik naar het ziekenhuis, waar een echo werd gemaakt. Toen bleek Feetje te zijn overleden in mijn buik. Het was surrealistisch."

"Ik hoorde de arts zeggen dat ze zich nu gingen richten op het 'redden van de moeder'. Dat ik zelf in gevaar was door mijn torenhoge bloeddruk had ik niet eens door. De volgende dag werd de bevalling ingeleid. Feetje werd in de middag geboren. Een puntgaaf, prachtig meisje. Met eenendertig weken zwangerschap zat alles erop en eraan. Ze heeft de hele middag op mijn buik gelegen. We hebben haar geknuffeld en gekust, ook werden er mooie foto’s gemaakt waar ik nog steeds heel blij mee ben.

Ik hield meteen van Feetje, maar toch voelde ik ook een afstand omdat ze overleden was. Ik durfde me niet aan haar te hechten, omdat ik haar toch niet mocht 'houden'. Nog steeds voel ik me daar schuldig over. Voordat ze werd gecremeerd, hebben Hinco en ik haar gewassen, aangekleed en in een mandje gelegd. Haar urn staat nu bij ons thuis, ik wilde mijn baby dicht bij me houden."

Let op: de volgende foto kan als schokkend worden ervaren.

"En dan ben je ineens een moeder zonder kind. Mijn buik was nog dik, mijn borsten maakten gewoon melk aan. Ik had het lichaam van een moeder, maar waarvoor? Er was niets. Ik had een lege wieg en geen baby in mijn armen. Haar kamertje met roze dino’s op de muren was al helemaal af, maar daar zou ze nooit in slapen. Die lege kamer vond ik heel confronterend.

Net als het zien van kinderen die net zo oud zijn als Feetje nu zou zijn geweest. Daar kijk ik naar en dan denk ik: ik had ook een dochter van die leeftijd moeten hebben. Maar tegelijk besef ik dat mijn tweede dochter, Lotta van negen maanden, er dan waarschijnlijk niet zou zijn geweest."

Negen maanden uitzitten

"Een half jaar na Feetjes dood was ik namelijk weer zwanger. Die zwangerschap heb ik op de automatische piloot beleefd. Ik moest er doorheen, het was echt negen maanden uitzitten. Gelukkig werd ik nu door een gynaecoloog begeleid en kreeg ik extra controles. Op het eind kreeg ik medicijnen tegen de hoge bloeddruk waar ik opnieuw last van had, de bevalling werd met zevenendertig weken ingeleid. Daar was ik blij mee. Ik dacht: laat haar maar komen, dan heb ik haar veilig bij me. Het moment dat Lotta op mijn borst lag, huilend en ademend, was prachtig."

"Tijdens de zwangerschap van Lotta ben ik begonnen met het maken van kunst. Ik was aan het rouwen, maar ook zwanger van nieuw leven. Die tegenstrijdige gevoelens verwerkte ik in mijn kunst over moederschap en rouwen. Dit hielp me om mijn verdriet concreet te maken."

Niet de klassieke symptomen

"Wat het verlies van Feetje extra pijnlijk maakt, is dat haar dood naar mijn mening voorkomen had kunnen worden. Mijn zwangerschap werd als 'normaal' behandeld, terwijl ik wel degelijk zwangerschapsvergiftiging had. Maar ik had geen hoofdpijn of pijn in mijn ribbenkast. Omdat ik niet de klassieke symptomen vertoonde, werd de pre-eclampsie niet opgemerkt. Maar dat je toevallig geen hoofdpijn hebt, wil niet zeggen dat er niets aan de hand is. Tegen verloskundigen en artsen wil ik zeggen: neem zwangere vrouwen die bezorgd zijn over hun baby serieus, óók als ze niet voldoen aan alle vinkjes op een checklist.

Ik heb Feetje nooit in haar ogen kunnen kijken, en nooit levend gezien. Na haar geboorte heb ik haar maar een week bij me gehad. Ik zal haar altijd blijven missen. Het lachende bekkie van Lotta maakt mij blij, maar ik weet niet of ik nog een zwangerschap aankan. Dat het met haar allemaal goed is gegaan, is iets waar ik niet nog een keer op durf te hopen."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl