'Niet tegen papa zeggen, maar ik wil met Harry trouwen'

Je eerste concert, dat vergeet je nooit meer. Het staat op mijn netvlies gebrand: Janet Jackson, Rhythm Nation Tour, Ahoy, samen met een vriendje en zijn moeder. Ademloos keek ik naar het podium. Die kostuums, die danspassen, die danseressen. Ik kan me bijna elk detail nog herinneren, tot de terugreis in de metro, mijn handen stevig om de poster geklemd die ik voor vijftien gulden had gescoord. Het was magisch.

Toen ik kaartjes kocht voor Michael Bublé (au! Rib uit mijn lijf), vroeg ik Puk wie zij weleens live zou willen zien. Ze was al eens met papa naar Vrienden van Amstel Live geweest, maar een concert van iemand uit haar eigen afspeellijst, dat was natuurlijk extra leuk. "Harry Styles", was haar antwoord. "Of Katy Perry." 

Ik zocht op Songkick naar haar favorieten, zag dat Harry binnenkort naar Nederland kwam, en kocht blind twee kaartjes. Wederom een rib uit mijn lijf (au!), maar blijkbaar hoorde dat erbij tegenwoordig, die exorbitante prijzen. Toen het zover was, leende Puk een roze boa van haar lievelingsjuf van de BSO, schminkte een hartje op haar gezicht en trok de cowboybroek aan die ik speciaal voor deze gelegenheid online had besteld. Ze was er helemaal klaar voor.

We vertrokken extra vroeg, aten een patatje op het plein en bewonderden alle prachtige paradijsvogels die daar rondparadeerden. We dronken een appelsap, scanden onze tickets, namen plaats en vergaapten ons aan de veren, glitters en hoedjes in het publiek tot het voorprogramma losbarstte. 

In de zwijmelmodus

De muziek stond zo hard, dat de vullingen uit mijn kiezen trilden. "Wat een takkeherrie, niet te doen", schreeuwde ik. Puk schreeuwde terug: "Als je je vingers in je oren stopt, hoor je het beter". Ik baalde dat ik geen oordopjes had meegenomen. Gelukkig was het de enige dissonante toon in de verder vlekkeloze logistiek.

Eindelijk kwam hij het podium op. Harry. Een centimeter groot, zo ver weg. Ik had Puk gewaarschuwd voor het gegil van de pubermeiden, maar dit geluidsgeweld beukte haar bijna tot moes. Gelukkig liet mijn meisje zich niet kennen en kwam vrij snel zelf in de zwijmelmodus. 

Ze zwaaide met haar boa, gaf me kusjes op mijn wang, zong mee wat er mee te zingen viel, had een paar keer flinke wegtrekkers van vermoeidheid. Ze at een chocoladereep en danste verder. "Niet tegen papa zeggen, maar ik wil met Harry trouwen", riep ik in het luchtledige.

Verpletterd en piepende oren

Die zee van lampjes, het gedein van de massa voor ons, het gebeuk van de bas op onze borst: we werden verpletterd door alle indrukken. Smoorverliefd op Harry liepen we uren later de zaal uit. Compleet kapot, maar ook compleet voldaan. Die piepende oren namen we maar voor lief. (En de volgende keer gaat er gewoon een pallet oordopjes mee). 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen