Regina wil nooit meer suïcidale gedachtes hebben: 'Praat erover'

"Vroeger was ik een perfectionist en een pleaser, ook had ik een enorme bewijsdrang. Alle eigenschappen dus om een stevige burn-out te krijgen. Toch kwam die voor mij, nu twintig jaar geleden, erg onverwachts. Als coach begeleidde ik mensen met psychiatrische klachten, het was heel raar om ineens aan de andere kant te staan.

De dood van mijn moeder was de trigger voor mij. Ik kwam terecht in een duistere, vicieuze cirkel vol schuldgevoelens en mezelf niets waard vinden. Het klinkt gek, maar zonder de daklozenkrant op mijn salontafel die ik op mijn dieptepunt las, was ik er nu niet meer geweest."

Heb jij vragen over zelfmoord?

Stichting 113 Zelfmoordpreventie: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl 

24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week

"Als ik erop terugkijk, waren die burn-out en depressieve klachten een kwestie van tijd. In Nederland heb ik altijd een stressvol leven gehad. In Suriname groeide ik op in een Spartaans gezin met strenge regels. Achttien jaar was ik, ongehuwd en moeder, toen ik naar Nederland verhuisde.

Ik vond vrij snel een baan als administratieve kracht bij een overheidsinstelling. Toen ik vertelde dat ik een dochtertje had, maar ervoor had gekozen haar alleen op te voeden werd ik geconfronteerd met veel onbegrip, uitsluiting en vooroordelen. In die tijd was het een schande om alleenstaande moeder te zijn. Ik had constant het gevoel mij te moeten bewijzen en werd hier onzeker van. Ik heb het er een jaar volgehouden."

Verkapte discriminatie

"Bij sollicitaties kreeg ik te maken met verkapte discriminatie. Maar ik liet me niet uit het veld slaan en ging voor uitzendbureaus werken. Op mijn drieënvijftigste begon ik met mijn eigen bedrijf in coaching en loopbaan. Dat ging hartstikke goed, al snel had ik het erg druk en moest ik personeel aannemen."

"Mijn moeder, die inmiddels ook in Nederland woonde, had al jaren Parkinson. Een keer per maand ging ik bij haar langs, vaker redde ik niet. Ik zat op mijn werk toen ik gebeld werd door mijn pleegzus: het ging erg slecht met mijn moeder, de palliatieve sedatie was al ingezet en ze had nog maar een paar dagen te leven. 'Maar ik heb het te druk', zei ik nog.

Het nieuws drong amper tot me door, ik ontkende wat er aan de hand was. Ik wilde huilen, maar er kwam geen geluid. En hoewel mijn ogen brandden, kwamen er geen tranen. Mijn moeder was al buiten bewustzijn toen ik aankwam. Nooit heb ik echt afscheid kunnen nemen of haar kunnen bedanken voor alles wat ze voor me heeft gedaan. Ze stierf drie dagen later."

Verteerd door schuldgevoelens

"Na haar dood voelde ik me schuldig. Waarom wist ik niet dat het zo slecht met haar ging? En waarom was ik niet op de hoogte gebracht van de sedatie? Iedereen wist het, behalve ik. Ik stortte me op de opleiding die ik naast mijn bedrijf volgde en werkte nóg harder. Een paar maanden later was mijn lichaam op. Maar ik had geen tijd om ziek te zijn, vond ik.

Ondertussen werd ik verteerd door het schuldgevoel dat ik mijn werk boven mijn moeder had gesteld. Ik vond dat ik er te weinig voor haar was geweest. Langzaamaan ging ik me steeds depressiever voelen. En dat werd versterkt doordat ik het met niemand deelde. Iedereen zag mij als een sterke vrouw, maar ik droeg een masker en was bezig te overleven."

"Op het werk speelde ik toneel, ik wilde niemand lastigvallen met mijn problemen. Mijn kwetsbaarheid durfde ik niet te laten zien, vanuit mijn jeugd had ik ook nooit geleerd om over mijn gevoelens te praten. Thuis lag ik veel in bed te huilen.

Overdag had ik afleiding, maar ’s avonds kwamen er donkere gedachtes. Ik voelde me een slechte dochter en een slechte moeder, want was ik er wel genoeg voor mijn kinderen geweest? Voor mijn gevoel deed ik alles fout, ik zag niets positiefs meer."

Gevoel van naderend onheil

"Ergens wist ik dat ik depressief was en niet helder kon nadenken. Ik voelde me raar en had steeds een gevoel van naderend onheil dat ik niet kon plaatsen. Ook kreeg ik angstgevoelens. Ik probeerde elke dag een stukje te wandelen. Op een dag liep ik langs het water. Ik stond op een aanlegsteiger en dacht: als ik er nu inspring, dan ben ik van alle zorgen en schuldgevoelens af. Ik schrok van die gedachte. Hoe kon ik zo diep gezonken zijn, terwijl ik twee kinderen had?"

"Toen ik me omdraaide, zag ik dat iemand van het appartementencomplex achter me op het balkon stond en naar mij keek. Ik voelde me betrapt en raakte in paniek. Snel ging ik naar huis. Onderweg was ik aan het bidden voor hulp. Thuis liep ik naar mijn salontafel, waar de daklozenkrant lag die ik eerder die week had gekocht.

Mijn oog viel op een citaat: 'Ik was ongelukkig omdat ik geen schoenen had, totdat ik iemand zag die geen voeten had'. Die woorden raakten me enorm en betekenden voor mij een grote omzwaai. Ik zat zó vast in die duisternis, dat ik vergeten was dat ik heel veel had om trots op te zijn. Dat ik in mijn eentje mijn kinderen had grootgebracht en vanuit niets een succesvol bedrijf opbouwde. Ik realiseerde me dat ik meer oog moest hebben voor de positieve dingen in mijn leven."

Zuurstof en levensenergie

"Het accepteren en erkennen dat ik een burn-out had, deed me goed. Ik leerde erover te praten, eerst bij mijn huisarts en later met mijn omgeving. Ook volgde ik een cursus Pranayama ademhaling, waarbij ik bewust mijn ademhaling leerde reguleren. Doel is dat je niet alleen zuurstof maar ook levensenergie door je lichaam stuurt. Klinkt zweverig, maar dit hielp mij echt om rust te vinden. Ook heb ik deelgenomen aan een bewustzijnsprogramma en een retraite waar ik leerde onthechten en onthaasten. Beetje bij beetje kwam ik lekkerder in mijn vel te zitten."

"Het betekende wel dat ik niet op de oude voet door wilde gaan. Ik leerde keuzes maken en nam afscheid van bepaalde opdrachtgevers die mij vooral veel energie kostten maar weinig voldoening gaven. Ook deed ik veel spullen weg, zoals schoenen en tassen. Ik was altijd bezig met wat anderen van mij vonden en wilde bij iedere outfit een bijpassende tas. Helemaal niet nodig, besefte ik. De grote schoonmaak in mijn garderobekast ruimde tegelijk mijn hoofd op.

Daarnaast brak ik met mensen bij wie ik me te veel moest aanpassen of aan wiens verwachtingen ik moest voldoen. Ik wilde niet meer door anderen geleefd worden. Deze keuzes maken was moeilijk, maar ik kreeg er veel voor terug. Nieuwe, lieve vrienden die een tas met eten aan mijn deur hingen toen ik corona had en fijne werkrelaties zonder enorme druk."

Omgaan met tegenslag

"Ik las laatst dat het aantal jongeren met suïcidale gedachten onverminderd hoog blijft. Zo’n nieuwsbericht grijpt mij echt aan. Daarom schreef ik eerder al hierover een boek met de nodige humor en luchtigheid: Sterker uit je burn-out! Ook geef ik lezingen over omgaan met tegenslag. Ik weet hoe het is om te denken dat je leven geen zin meer heeft."

"Nooit meer wil ik dat ervaren en zo diep in de put zitten. Iedereen die zich zo voelt, geef ik als advies: praat erover, hoe eng en moeilijk dat ook is. Doe dit met iemand die je vertrouwt en met wie dat goed voelt. Ik ben zo blij dat ik uiteindelijk mijn masker heb laten vallen.

Soms moet er iets heftigs gebeuren om te kunnen leren. Ik had een burn-out nodig om te worden wie ik ben. Het grootste verschil met vroeger is dat ik van mezelf ben gaan houden. De kwetsbare Regina, die ben ik óók. Dankzij het citaat in de krant leef ik nog, en ik denk nog vaak aan die woorden terug. Zeker nu ik gelukkiger ben dan ooit."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl