Cindy wil nooit meer werken: 'Als 'huisvrouw' ben je nu bijna een paria'

"Het was echt een supergezellige avond, tot mijn vriendin een opmerking maakte die voor mij meteen de sfeer vergalde. Na een paar wijntjes vroeg ze zogenaamd lollig aan mij 'wat ik nou eigenlijk deed de hele dag'. Ik sneerde terug dat de koelkast zich niet vanzelf vult en de wasmand nooit leeg is, maar achteraf baalde ik dat ik me zo uit de tent had laten lokken.

Waarschijnlijk kwam haar opmerking voort uit jaloezie – mijn vriendin werkt veel waardoor ze weinig tijd voor zichzelf heeft – maar ik voelde me door haar veroordeeld. Ik wíl niet meer werken en ga dat waarschijnlijk ook nooit meer doen. Daar hebben mijn man en ik geen problemen mee, nu de buitenwereld nog."

"Niet dat ik ooit had verwacht dat ik zou stoppen met werken. In mijn jeugd was er thuis weinig geld. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijf was en mijn alleenstaande moeder moest hard werken om rond te komen. Ze kon prima zorgen voor mijn boertje en mij, maar als we iets extra’s wilden, moesten we er zelf voor werken.

Als puber had ik een fase waarin ik merkkleding erg belangrijk vond. Daar ging mijn moeder natuurlijk niet voor betalen, dus vanaf mijn vijftiende had ik bijbaantjes. Oppassen, een krantenwijk, bollen pellen en later met dienbladen lopen op een terras: ik heb het allemaal gedaan. Lui of werkschuw ben ik dus zeker niet."

Hoge werkdruk

"Ik volgde een opleiding voor pedagogisch medewerker en kreeg een baan op een leuk kinderdagverblijf. Daar werkte ik jarenlang met veel plezier, want ik ben zorgzaam en hou van kinderen. Dat veranderde toen de werkdruk steeds hoger werd: er was personeelstekort en de groepen werden steeds groter.

Er was vaak amper tijd om zelf even een kop thee te drinken of om een kind oprechte aandacht te geven. De sfeer werd er niet leuker op en als ik me niet lekker voelde durfde ik me amper ziek te melden, omdat ik mijn collega’s dan met een probleem opzadelde."

"Door het werk werd ik steeds gestrester, en toen mijn moeder acht jaar geleden vrij onverwachts overleed, was dat voor mij de druppel. Ik raakte overspannen en kwam thuis te zitten. Ik had toen twee jaar een relatie met Jeroen, die mij echt door deze rottijd heen sleepte. Nadat ik weer een beetje was opgekrabbeld wist ik één ding: ik wilde niet meer de kinderopvang in. De lange dagen, de harde geluiden en de hoge verwachtingen van ouders en collega’s: ik kon het niet meer aan."

'Het vrouwtje van de baas'

"Jeroen heeft een groot en succesvol eigen bedrijf, en stelde voor dat ik bij hem als receptioniste aan de slag kon. Dat leek me hartstikke leuk, maar het viel in de praktijk helaas tegen. Door de anderen werd ik toch gezien als 'het vrouwtje van de baas'. Er hing een afgunstige sfeer en ik weet zeker dat er over mij werd geroddeld, vooral door de vrouwelijke collega’s. Toen ik een jaar later zwanger raakte, was ik blij dat ik met verlof kon."

"Ik was helemaal in de wolken met onze zoon Dani. Zijn teentjes, pluishaartjes, lieve lachjes: ik kon er geen genoeg van krijgen. Hem wegbrengen naar een dagverblijf zag ik niet zitten. Ik wist immers van de hoge werkdruk in de kinderopvang en hoe weinig individuele aandacht er voor de kleintjes is.

Jeroen en ik hebben de luxepositie dat we meer dan prima van zijn inkomen kunnen leven, dus de keuze dat ik niet meer zou terugkeren op de werkvloer was snel gemaakt. Niemand in mijn omgeving was daarover verbaasd, iedereen zag hoe ik genoot van alle tijd met onze zoon. Twee jaar later werd onze dochter geboren. Ik had het enorm druk met alle slaapjes, flesjes, luiers en hapjes, dat ik er voor mijn gevoel überhaupt niet naast had kunnen werken."

"Ergens had ik nog in mijn achterhoofd het idee dat ik ooit wel weer zou gaan werken, maar langzaamaan besefte ik dat ik dat helemaal niet meer wilde. Oók niet nu de kinderen iets ouder zijn. Ik zie het helemaal niet zitten om weer hele dagen te werken, haastig tussendoor het huishouden en de boodschappen te moeten doen, snel de kinderen van school halen of ze na een lange dag ook nog eens naar een buitenschoolse opvang te sturen. Dat vind ik zielig. Ik snap dat veel ouders geen andere keuze hebben, maar ik gelukkig wel."

Huishoudpot

"Ik gun het mijn kinderen dat ik ze elke dag van school haal en veel tijd met ze kan besteden. Als zij op school zitten, vliegt de tijd voorbij met sporten, klusjes in huis, boodschappen doen en soms een lunch met een vriendin die vrij is. Vervelen doe ik me geen seconde. Bovendien is het financieel echt niet nodig dat ik iets bijdraag aan de huishoudpot. En daarom wil ik het liefst nooit meer werken."

"Toen mijn kinderen nog kleintjes waren, kreeg ik volop begrip uit mijn omgeving dat ik geen baan had. Maar nu ze allebei op school zitten, merk ik dat veel mensen echt niet snappen dat ik niet werk. Dertig jaar geleden was het nog doodnormaal om 'huisvrouw' te zijn, nu ben je bijna een paria.

Ik voel dat mensen mij soms niet voor vol aanzien omdat ik niet werk, of ze denken dat ik dom of wereldvreemd ben. Zo vaak krijg ik de vraag wanneer ik 'weer aan de bak ga'. Van andere moeders op het schoolplein, van sommige vriendinnen en zelfs mijn schoonmoeder vroeg het laatst. Irritant, vind ik."

Carrièrebitch, deeltijdprinses of lui

"Ja, ik snap dat ik nu financieel afhankelijk ben van Jeroen en dat het steeds minder aantrekkelijk wordt voor werkgevers om mij aan te nemen. En dat ik een groot probleem heb als mijn relatie strandt. Maar ik wil niet leven vanuit angst. Wat ik wel wil, is dat anderen zich met hun eigen zaken bemoeien.

Mensen oordelen te snel. Het is ook nooit goed: werk je fulltime dan ben je een carrièrebitch, werk je parttime dan ben je een deeltijdprinses en werk je niet, dan ben je lui en moet je aan de slag. Gelukkig lukt het mij steeds beter om alle oordelen en kritiek naast me neer te leggen. Waarom moet ik me verdedigen voor iets waarmee ik niemand kwaad doe? Ik leef voor mezelf en mijn gezin, en niet voor de goedkeuring van een ander."

Cindy is een gefingeerde naam, haar echte naam is bekend bij de redactie.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl