'Ik dreigde de oplichters net zo lang te stalken tot ik mijn geld terug had'

De website zag er goed uit, ik was er terechtgekomen via reclame. De laarsjes waren precies wat ik zocht en schappelijk geprijsd. Ik werd er hebberig van, stelde me al voor dat ik het zachte suède aaide en die lekkere geur van verse schoenen opsnoof. Ik bestelde ze blind. 

Direct kreeg ik een mailtje met het ordernummer. Binnen paar werkdagen zou ik ze in huis hebben. Ik droomde van alle jurkjes waar die laarzen perfect bij matchten. Maar een week later had ik nog steeds geen track & trace, laat staan laarsjes. Ik voelde argwaan en begon te googelen. Stom, dat had ik meteen moeten doen, maar ik had me door mijn hebberigheid laten leiden.

De reviews op Trustpilot spraken boekdelen. "Spullen nooit ontvangen'', "goedkope shit uit China", "klantenservice onbereikbaar". Ik werd zenuwachtig. Werd ik opgelicht? Ik belde het nummer dat op de site stond en kreeg een bandje te horen. Ik mailde, er gebeurde niets. Contact maken was onmogelijk.

Van zenuwachtig naar geïrriteerd

Ik werd nog zenuwachtiger en tikte verhit 25 mails achter elkaar waarin ik mijn geld terugeiste. Ik kreeg misschien geen contact, maar zo snel zou ik me niet gewonnen geven. Hoeveel mensen waren hier al ingestonken? Mijn zenuwen muteerden van hulpeloos gevoel naar ergernis. Hoe moeilijker ik de webshop kon bereiken, des te geïrriteerder ik werd.

"Neem even contact op met de partij waar via de betaling is gedaan, die willen vast niet met criminelen zakendoen", tipte manlief. Ik keek op mijn afschrift, benaderde het betalingsbedrijf, diende een klacht in en kreeg de contactgegevens van de webshop. Dat bleken heel andere contactgegevens dan vermeld op de site.

Ik belde. Een man nam op. Ik zei dat ik mijn geld terug wilde. Hij vroeg waar ik het over had. Ik zei: "Over die laarzen van blablabla-website." Hij zei: "Dat is mijn zoon. Ik bel hem wel even." Ik bedankte hem, maar zei er dreigend bij dat ik hen net zo lang zou stalken tot ik mijn geld terug had. 

Tikkie voor zestig euro

Hij vond de sfeer negatief. Was het nou zo erg, die paar tientjes? Dat maakte me officieel boos. Na het gesprek appte ik hem een Tikkie voor zestig euro. Als hij het niet zo’n probleem vond, die paar tientjes, mocht hij dat geld ook wel voorschieten. Geen probleem.

Een paar uur later kreeg ik een belletje van zijn zoon. Gek, dat ik geen contact kreeg met zijn webshop. Hij zou ernaar kijken. Ook stortte hij meteen mijn geld terug. Als het binnen vijf werkdagen niet op mijn rekening stond, kon ik hem bellen. "Dan moet ik wel weten met wie ik spreek", zei ik. "Met Patrick van de klantenservice", antwoordde hij.

Altijd zeiken, dreigen, bellen, mailen, stalken

Het geld werd gestort, ik appte Patrick om hem te bedanken. Hij betreurde het dat het zo was gelopen. Ik had mijn lesje geleerd: nooit blind laarsjes kopen. Bovendien nam ik me plechtig voor altijd te zeiken, dreigen, bellen, mailen, stalken, net zolang tot ik mijn geld terughad. Al ging het om een euro. Want die negatieve energie, die wil ik ook heus niet, maar nog minder wil ik het dat iemand anders er zomaar met mijn zuurverdiende centen vandoor gaat. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen