Ingrid wil nooit meer vliegangst hebben: 'Verstijfd zat ik in mijn stoel'

"Waarschijnlijk wilde hij even stoer doen, de jongen bij wie ik destijds als zeventienjarige in de auto stapte. Ineens ging hij steeds harder rijden, hij bleef maar gas geven. Ik zat achterin en kreeg mijn eerste paniekaanval. Overal kreeg ik tintelingen, vooral in mijn gezicht en vingers. Ik had buikpijn en was bang om flauw te vallen.

Vragen of hij iets zachter wilde rijden, lukte niet. Ik was als versteend en kon geen woord uitbrengen. Mijn opluchting was groot toen ik eindelijk kon uitstappen. Toen ik een volgende keer weer met iemand meereed, dacht ik: o jee, als het maar niet weer gebeurt. Prompt kreeg ik weer een paniekaanval. En vanaf dat moment kreeg ik er steeds vaker last van."

"Als ik zo’n paniekaanval had, móest ik naar buiten voor frisse lucht. Dat kan natuurlijk niet als je in een vliegtuig zit, dus vliegen vond ik ook maar niets. Het is niet zo dat ik claustrofobisch werd in een vliegtuig of andere kleine ruimtes, daarin zat niet mijn angst. Ik was vooral bang om weer te gaan hyperventileren, ook vond ik turbulentie doodeng.

In die tijd vloog ik met mijn moeder naar Thailand. Het was een nachtvlucht, iedereen om me heen sliep. Maar ik deed geen oog dicht. Verstijfd van angst en paniek zat ik in mijn stoel. Ik begreep niet dat iedereen zo lag te dutten, want wat als we zouden neerstorten? Een slaappil durfde ik niet te nemen, want dan had ik geen controle meer voor mijn gevoel. Tien uur lang zat ik met veel spanning in mijn lijf, ik was draaierig en had zweethanden. Na deze vlucht dacht ik: dit nooit meer."

Knikkende knietjes

"Situaties waarin ik geen controle had en dingen die hard gingen, ging ik vanaf toen uit de weg. Achterop de scooter? Ik zei dat ik de bus liever nam. Hoge glijbanen in een waterpark of een wilde attractie op de kermis: mij niet gezien. Ik had een keer een date met een jongen die zei dat hij mij wel kwam ophalen met zijn motor. Ik durfde niet achterop en heb ons afspraakje met een smoes afgezegd.

Vliegen bleef ook een ramp. Ik hield te veel van vakanties om het helemaal niet meer te doen, dus dan stapte ik maar met knikkende knietjes het vliegtuig in, maar liever vermeed ik het. Aan lange vluchten begon ik al helemaal niet meer."

"Mijn wereldje werd kleiner. Uitgaan vond ik ook steeds minder fijn; ik kon niet tegen de drukte en van de harde beats kreeg ik hartkloppingen. Ik vertelde niemand over mijn paniekaanvallen en hyperventilatie. Sterker nog: ik wist zelf niet eens dat dit het was waar ik last van had. Ik dacht dat het gewoon bij mij hoorde.

En ik schaamde me er ook voor. Ik voelde me een saaie sufferd: waarom durfde ik zoveel dingen niet die anderen wel gewoon deden? Ik was bang voor onbegrip en dat mensen mij een aansteller zouden vinden."

In stilte lijden 

"Vaak hebben anderen geen idee hoe diep angst kan zitten. Ik kon het goed verborgen houden. Bij hyperventilatie hebben veel mensen het beeld van iemand die hijgend en piepend ademhaalt in een plastic zakje. Dat is een misvatting, heel vaak is hyperventilatie helemaal niet te zien aan de buitenkant en ben je in stilte aan het lijden.

Bij mij sloeg het ook naar binnen. Het begon altijd met een doemgedachte en deze gedachte sloeg op mijn emotie, en vervolgens sloeg die emotie over op mijn lichaam. Dan ging ik hoog en zenuwachtig ademhalen en kreeg ik overal tintelingen. Ik kreeg angst voor de angst."

"Zo’n vijf jaar na die eerste paniekaanval stapte ik bij mijn vader in de auto. Weer kreeg ik last van paniek en ik vroeg mijn vader om de auto aan de kant te zetten. 'Je bent aan het hyperventileren', zei hij toen. Dat had ik dus nooit beseft. Ergens was het een opluchting om dat te horen.

Eindelijk wist ik wat er met me aan de hand was. Plus: dat er iets aan gedaan kon worden. Mijn vader heeft een ademhalingstechniek ontwikkeld tegen stotteren, maar deze methode helpt ook tegen hyperventilatie en paniekaanvallen."

Ademhaling totaal uit balans

"Ik kreeg ademhalingsoefeningen om mijn ademhaling te trainen, want die was totaal uit balans. Elke gemoedstoestand uit zich op de middenrifspier. Als ik paniek voelde, nam ik heel hoog adem en ademde ik daarna te weinig uit. Dat bouwde zich op in mijn lichaam, waardoor de uitwisseling van koolstof en zuurstof verstoord raakte. En daar reageerde mijn lichaam weer op.

Iedere ochtend en avond deed ik de oefeningen. Daar was ik heel trouw in, want ik wilde mijn leven terug en me niet langer minder voelen dan een ander."

"Het ging allemaal niet zonder slag of stoot, maar langzaam merkte ik dat het beter ging. Als ik paniek voelde opkomen, paste ik de juiste ademtechniek toe. Ik merkte dat het nare gevoel opkwam, maar ook wegebde. Dat gaf vertrouwen, waardoor ik steeds meer durfde.

Al bleven sommige dingen jarenlang een trigger voor mij, zo had ik vaak nog steeds moeite met iets dat snel ging. Maar toen ik een nieuwe vriend kreeg die motorreed, ben ik uiteindelijk toch bij hem achterop gegaan. Ook bestuurt hij zweefvliegtuigen, en ik heb zowaar een keer met hem meegevlogen. 'Oh, dit is toch wel heel mooi', hoorde ik mezelf tot mijn verbazing hoog in de lucht zeggen."

Speedboot op Ibiza

"Speedboten en waterscooters vermeed ik ook altijd, maar een paar jaar geleden was ik met mijn dochter op Ibiza en werden we door vrienden uitgenodigd om mee te gaan op hun speedboot. Mijn oude angst kwam naar boven en in eerste instantie riep ik dat ik wel op het strand zou blijven.

Maar ik raapte mezelf bij elkaar en ging toch aan boord. Steeds harder gingen we over de golven, maar het werd een topdag waarbij ik enorm heb gelachen. Het voelde echt als een overwinning."

"Vliegen bleef nog lang spannend voor mij, want dat denkpatroon vol doemscenario’s is lastig te doorbreken. Nog steeds ben ik geen fan van vliegen, maar ik raak er niet meer van in paniek. Sterker nog: voor mijn werk vlieg ik ontzettend veel, want inmiddels werk ik als ademcoach en help ik zelf mensen af van hun paniekaanvallen.

Ontzettend dankbaar werk, waarbij ik mijn eigen ervaringen inzet. Ik snap precies wat mijn cliënten doormaken. Als geen ander weet ik hoe klein en kwetsbaar zij zich kunnen voelen. Dat ik hen kan helpen dit te doorbreken, geeft zo veel voldoening."

Lange vluchten en salsadansen

"Nooit meer wil ik me in mijn vrijheid laten beperken door paniekaanvallen. Zelfs voor lange vluchten draai ik mijn hand niet meer om. Zo ben ik naar Los Angeles gevlogen om familie te bezoeken, dat had ik anders nooit gedurfd.

En ik ga weer met veel plezier salsadansen, waar ik gek op ben maar ook lang niet deed omdat ik niet tegen de mensenmassa en harde muziek kon. Ik heb mijn leven weer terug, en ik wil nooit meer anders."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl