'De kinderen meppen elkaar bij elke gele auto die voorbijkomt'

Het viel op toen we een lange rit met de auto maakten, naar het noorden van het land. Pets! "Gele auto!", klonk het vanaf de achterbank. Pets! "Daar nog eentje." Na een halfuur hoorden we: "Au! Rotkind". We concludeerden dat de petsen steeds harder werden en er inmiddels een kritische grens was bereikt.

"Wat zijn jullie nou aan het doen?", vroeg ik, en draaide me geërgerd om. "We geven elkaar een klap als er een gele auto voorbijkomt", zei Puk (11). "Waarom?", vroeg ik. Dat wisten ze niet zo goed. "Zo gaat het spelletje", zei Olle (9) na er een paar minuten over te hebben nagedacht. 

"We geven elkaar ook een klap als er iemand met rood haar voorbijkomt", ging Puk verder. "Dat noem je een ginger slap." "Een ginger slap? En hoe noem je het dan als er een gele auto langs rijdt? Een yellow car slap?" Dat was een achterlijke vraag van me. De kinderen zuchtten hard om hun ergernis te laten blijken. "Je hebt ook nog een 'blondie beuk'", zei Olle. "Laat maar, ik kan zelf wel invullen wat dat is", zei ik.

Hippie-pacifisme-vrede-op-aard-vibe

"Waarom moet je bij al die spelletjes slaan? Dat is toch niet gezellig of leuk of lief?", ging ik verder. Mijn vraag hield rechtstreeks verband met mijn algemene mood de afgelopen tijd. Lam gebeukt door het wereldnieuws probeerde ik me steeds meer in een hippie-pacifisme-vrede-op-aard-vibe terug te trekken. 

"Kunnen jullie elkaar niet beter een kusje geven elke keer als jullie een gele auto zien?", vroeg ik. "Die gingers laten we maar even achterwege, want die komen we hier op de snelweg voorlopig niet tegen. Tenzij we echt heel goed in voorbijgaande auto’s gaan gluren", maakte ik mijn verhaal compleet.

De kinderen waren stil. Blijkbaar moesten ze even nadenken over deze nieuwe strategie. De strategie van kusjes geven. "We kunnen het proberen?", vroeg Olle voorzichtig. Puk knikte van ja. 

Een paar minuten later reed er een gele auto voorbij, Olle plantte voorzichtig een kus op de wang van zijn zus. "Nee, dit slaat helemaal nergens op, mam", zeiden ze meteen in koor. De volgende auto was het meteen weer raak: ze gaven elkaar een klap op de arm.

Ik gaf het op. Manlief keek me begripvol aan en ik negeerde de rest van de reis de gele-auto-klappen. Ik probeerde me weer in die zachte vibe terug te trekken. Een echte hippie à la 'Make love not war, flowerpower, peace!', daar moest ik duidelijk beter op oefenen, concludeerde ik.

Onverwachte zoen

Drie dagen later zat ik met Olle in de auto toen er een geel gevaarte voorbij kwam scheuren. Geheel onverwacht plantte hij een zoen op mijn wang. "Gele auto!", zei hij blij.

Zo! Had die liefdevolle hippievibe toch zin, dacht ik trots. Al was het nog zo klein, het beginnetje was gemaakt.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.