Esther: 'Ik had mezelf het moederschap ook enorm gegund'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?

"No More Tears van Ozzy Osbourne."

Waarom juist dit nummer?

"Eigenlijk zou ik helemaal geen nummer zelf willen bepalen. Kiezen uit muziek is op zich al ondoenlijk. Wat mij betreft mag het album Master of Puppets van Metallica integraal worden gedraaid, of het hele oeuvre van Dolly Parton.

Ik heb nu een aantal uitvaarten meegemaakt, waaronder die van mijn ouders, en ik heb geleerd dat als je een uitvaart te veel vastlegt, je daarmee ook een deel van de ruimte voor de rouw wegneemt. Vanaf het moment dat mijn vader de diagnose kanker kreeg, heeft hij nog een jaar geleefd. Een jaar waarin hij alles uitstippelde, zodat wij maar zo zorgeloos mogelijk achterbleven. Goedbedoeld, maar ik heb het toch als dwingend ervaren. Hij wilde bijvoorbeeld dat er alleen familie was, maar zelf had ik het fijn gevonden als er ook wat vrienden waren geweest. En hij wilde ook geen speeches. Hij wilde geen opsmuk, terwijl hij dat wel verdiende. Daar konden we wel over praten gelukkig, en ik heb – met zijn toestemming - toch gesproken op zijn uitvaart.

Je afscheid is voor de mensen die verder leven zonder jou. Het moet vooral gaan over wat zij fijn vinden. Ik wil mijn uitvaart daarom niet voorkauwen. De mensen in mijn omgeving weten wel dat ik van stoere-mannen-muziek houd en dat je mij het beste eert met melodie en gitaren. Als ze dan toch rekening met mijn wensen willen houden, dan is deze van Ozzy een goede. Toen het nummer uitkwam zei Ozzy dat het over een seriemoordenaar gaat, maar in latere interviews zegt hij dat het verhaalt over iemand die vanuit de hemel naar de aarde kijkt en zegt: het is hier goed, maak je geen zorgen om mij, no more tears. Dat vind ik een mooi gegeven, aangezien ik wel genoeg tranen heb gelaten in mijn leven, daar ben ik nu wel klaar mee. Dus ook tekstueel dekt ‘ie de lading lekker."

Wat zegt het nummer over je leven?

"Over een periode van tien jaar ben ik verschillende keren zwanger geweest, maar uiteindelijk nooit bevallen. Vanwege een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is een van mijn eierstokken verwijderd. Hoewel de kans op een kind daarmee technisch gezien niet verkeken was, kon ik het niet meer opbrengen om het nog een keer te proberen. Vreselijk moeilijk was het om dat met mijn toenmalige partner te bespreken. Ik ontnam hem zijn kans op het vaderschap. Maar de hormonen, de pijn, het verdriet: ik trok dat mentaal gewoon niet meer.

Het kan nog steeds schuren, mijn onvervulde kinderwens. Als bijvoorbeeld in de groepsapp van kantoor de zoveelste collega aankondigt dat ze zwanger is, en iedereen haar feliciteert. Nu de eerste vrienden opa en oma worden. Wanneer mensen vragen waarom ik niet voor adoptie of een medisch traject heb gekozen, of dat mijn hond nu zeker m’n kind is. Pfff, nee joh, een hond is een hond. En ik gun iedereen kinderen en kleinkinderen, ik ben oprecht blij voor ze, maar ik had mezelf het moederschap gewoon ook enorm gegund."

"In diezelfde periode belandde ik ook flink in de financiële shit. Werk viel weg, schulden stapelden zich op, ProRail moest ons uitkopen vanwege plannen aan het spoor, onze relatie strandde. Ik ben net niet in de schuldhulpverlening beland, maar ik ben wel een keer door de Belastingdienst van de weg gehaald en gedwongen om te betalen. Toen het gas werd afgesloten, heb ik lange tijd op één elektrisch pitje moeten koken.

Uiteindelijk hebben mijn ex en ik nog 2,5 jaar moeten samenwonen, voordat ik naar een nieuwe woning kon vertrekken. Met goede hulp ben ik er zowel financieel als mentaal weer helemaal bovenop gekomen. Een fijne therapeut doet wonderen. Daar word je letterlijk en figuurlijk beter van."

Met droomman op droomplek

"Kinderen krijgen verandert je leven volledig, zeggen ze. Maar géén kinderen krijgen is minstens zo ingrijpend. In de loop der jaren heb ik geleerd mijn focus te verleggen. Er zijn weer nieuwe deuren opengegaan. Ik maak muziek, bezoek concerten, wandel veel met mijn hond. Daar word ik blij van.

En ik werd verliefd, dat helpt ook. De liefde laat de zon schijnen. Ik wist zeker dat ik nooit meer zou gaan samenwonen, maar tijdens de coronapandemie zaten we ineens veel bij elkaar en bleek dat toch wel erg goed te werken. Nu zit ik met mijn droomman op een droomplek in mijn forever home. Er kan zelfs een traplift in. Op alle vlakken ben ik nu waar ik wil zijn."

Waar droom je van?

"Op dit moment droom ik van een zitmaaier. Of een minitrekker, mag ook. Ik heb heel kleine dromen. De grootste is namelijk al uitgekomen. Dat ik ooit nog een huis zou kopen, had ik een aantal jaar geleden nooit durven dromen. Dat ik mijn gegevens zou opvragen bij het BKR (Bureau Krediet Registratie, red.) en dat er geen alarmbellen meer afgaan, ook niet. Toch is het gelukt. Ik heb de liefde van mijn leven gevonden. Ik durf sinds een paar jaar weer te zeggen: ik ben gelukkig. Nu alleen die overgang nog even door. Ik ben iets makkelijker tot tranen te brengen, maar goddank is het explosiegevaar geweken."

Wat is je guilty pleasure?

"Kinderchips, zoals Nibbit en Pom-Bär. En hoewel ik gek ben op koken, kun je me ook altijd wakker maken voor een Big Mac en roze koeken. En cola. Muzikaal gezien vind ik dat  iedereen recht heeft op z’n eigen smaak. Suzan en Freek is niks voor mij, maar ze trekken volle zalen, dus wat ze maken heeft bestaansrecht. Dat ik dan weer album 1 t/m 7 van Kinderen voor Kinderen - daarna werd ik te oud - uit mijn hoofd ken, mag mijn persoonlijke afwijking zijn. Lekker toch?"

Meedoen?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl