Crow praat soms met overleden oma: 'Komt langs in mijn geestenkamer'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?

"Welly boots van The Amazing Devil."

Waarom juist dit nummer?

"Hoe ik dit genre moet omschrijven, weet ik niet precies. Beetje fantasy, beetje boselfen, zoiets? Dat is in ieder geval het gevoel dat ik erbij krijg. Dit nummer kwam voorbij op de radio terwijl ik zat te gamen en op dat moment kwam de tekst echt even binnen. Het gaat over een geest die zegt dat ‘ie altijd bij je is. 

Bijna vier jaar geleden overleed mijn oma en ik herken dat gevoel, daarom vond ik die tekst zo treffend. Het voelde als comfort, als een soort troost. En dat je ook best boos mag zijn omdat je iemand mist. Dat ben ik ook een poos geweest. Mijn oma woonde op Urk. Toen ik klein was, gingen we geregeld bij haar op bezoek, maar dat veranderde later naar slechts een dagje per jaar.

Toen ik eindelijk oud genoeg was om zelf te gaan, was ik te laat. 'Niet te lang wegblijven', zei ze altijd. Maar ja. Het verdriet is nog echt actief bij me. Ze overleed ook zo plotseling. Ze kreeg een tia en daarna bleek dat verschillende organen niet meer goed werkten. Met twee dagen was het gedaan. Ik denk nog iedere dag aan haar en heb het idee dat ze er nog steeds een beetje is."

Wat zegt het nummer over je leven?

"Mijn geloof, Noors Paganisme, is belangrijk voor mij. Ik werk vooral met Noorse goden zoals Odin. Daar komt mijn voornaam ook vandaan. Ik ben non-binair en heb ruim twee jaar geleden mijn naam veranderd. Dat was best even wennen, dus ik deed het stap voor stap. Ik vond Raven te standaard, dus werd het Crow. Heb altijd een fascinatie voor die beesten gehad. Ze zijn gigantisch slim en kunnen praten. Ze komen op mijn balkon zitten en kijken wat ik doe. Mijn achternaam - Montgomery - komt van mijn favoriete serie en mijn middelste naam heb ik gehouden, die is van mijn oma. 

Ik wist altijd al dat ik niet in de categorie van mijn ouders val: hetero en huisje-boompje-beestje. Nu weet ik: dit ben ik, dit is mijn naam en zo wil ik worden aangesproken. Ons brein denkt automatisch in hokjes, maar voor mij hoeft dat niet. Zonder al die kaders was het niet echt een worsteling geweest, maar nu wel. Veel systemen zijn nog helemaal niet op diversiteit ingericht. In ziekenhuizen bijvoorbeeld, of bij de apotheek, kun je alleen man of vrouw zijn. Jammer vind ik dat."

Doden net zo actief als de levenden

"Als ik dit geloof niet had gevonden, was ik er nu niet meer geweest. Het geeft me steun en richting, ook al belijd ik het solo. We delen geen kerk ofzo. Ik geef er mijn eigen draai aan, lees er veel over, zit op fora en heb er veel boeken van. Ik verdiep me in de rituelen, zo hebben we bijvoorbeeld onze eigen feestdagen. Kerst valt bij ons op 23 december en met Halloween vieren wij Samhain, de verering van de doden.

Paganisme gaat over generaties en over natuur. En over geschiedenis. Ik ben altijd al een geschiedenisnerd geweest. In dit geloof voel ik me thuis. De doden zijn net zo actief als de levenden, dus ik praat nog wel een beetje met oma en soms komt opa ook nog even langs in mijn geestenkamer. Dat vind ik wel gezellig. Ik ben voor zover ik weet de enige in de familie die dit heeft. Ik werk veel met de natuur en probeer met kruiden oplossingen te vinden voor waar ik last van heb. De natuur is zoveel wijzer dan wij."

Waar droom je van?

"Een realiteit waarin ik gewoon over straat kan zonder aangestaard te worden, of nageroepen. Of, zoals in Amsterdam laatst gebeurde, in elkaar geslagen. De haat voor divers wordt zo groot. En dat is jammer. In de basis zijn we allemaal hetzelfde skelet, het enige verschil is of er iets aanhangt en welke kleur onze huid heeft.

En voor mezelf: dat ik nog veel leuke dingen kan doen voordat het niet meer gaat. Ik heb fibromyalgie, dat is een soort reuma. Ik zit niet in een rolstoel en loop niet met een stok, maar bewegen is voor mij niet makkelijk. Je ziet het niet aan me, en mensen zien mij alleen op een goede dag, dus ik stuit soms op onbegrip. Op slechte dagen kom ik mijn huis niet eens uit. Ik ben hypermobiel en dat maakt het moeilijk om dingen vast te houden. Het doet pijn en ik heb geen kracht, waardoor ik ook mijn hobby’s, zoals gamen, niet lang kan volhouden. Soms is het na een uurtje al gedaan. Leeftijdsgenoten gaan met gemak naar een festival, en hebben de dag erna een beetje spierpijn. Ik moet daarna twee weken uitrusten. Ik moet alles goed inplannen en soms dingen laten.

Het plan is dat ik ga samenwonen met een vriendin die last heeft van hetzelfde, het is bijna eng hoeveel onze karakters op elkaar lijken. We zoeken naar een huis waar we gezellig samen kunnen zijn, maar ons ook goed kunnen terugtrekken als we elkaar zat zijn. Dat blijkt een hele zoektocht, want de meeste woningen zijn ingericht op stelletjes."

Wat is je guilty pleasure?

"True crime. Onopgeloste moordzaken vind ik mateloos interessant. Ik luister podcasts en kijk series en kan er ook op socials alles over opzoeken. Zo’n zaak Is echt een soort konijnenhol waar je je diep kunt ingraven. Is echt een hyperfocusdingetje. Na een tijdje waait het weer over en ga ik de wijde wereld weer in. Typisch ADHD."

Meedoen?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl