'Boze metalvrouw' Kim heeft reuma en ME: 'Kwestie van accepteren'
De dood hoort bij het leven, al staan we daar liever niet te lang bij stil. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Kim (36) uit Wageningen en heeft net de opleiding voor doktersassistente afgerond. Voor haar slotakkoord heeft ze een duistere plaat in gedachten.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Enisey van Grima."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Atmosferische black metal is echt mijn muziek en dit nummer raakt me iedere keer weer. Dat zal best even gek zijn in de zaal. Sowieso kennen weinig mensen deze muziek, maar wie mij kent, weet dat het past. Ik kwam het ooit tegen op YouTube. Later bij een concert in Arnhem kwam het helemaal binnen. De sfeer, het magische gevoel, dit past echt bij mij.
Ik ben al vroeg begonnen met het luisteren naar metal, een jaar of zestien was ik. In die tijd kon ik een uur internetten in de bibliotheek en dan zocht ik muziek op. Iemand liet me Linkin Park horen. Daarna ging ik door naar Dimmu Borgir en de wat zwaardere metal. Die is blijven hangen. Het gevoel dat ik krijg bij deze melodieën, de dubbele bas en het mysterieuze, zou ik nooit kunnen krijgen bij Frans Bauer of een plaat uit de top 40."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Ik heb reuma en ME, chronische vermoeidheid. Die ziekte is er vanaf mijn 16de ingeslopen, tot ik ook niet de energie had om naar school te gaan. Te moe om op te staan en al helemaal om 40 minuten naar school te fietsen. Ik heb verschillende opleidingen geprobeerd, maar ik trok het lichamelijk niet. Er is niks aan te doen. Het is een kwestie van accepteren en gehannes met grenzen. Ik sport twee keer per week."
Hele dag in bed
"Soms moet ik een grens over, anders heb ik helemaal geen leven. Als ik op zaterdag naar een concert ga, dan weet ik dat ik op zondag de hele dag in bed lig. Het is niet anders. Ik game om te ontspannen, maar ook niet te lang want dan geeft de reuma me last in mijn handen. Met haken is dat net zo. Een serie kijken en lezen vind ik ook leuk, maar ik ga niet de hele dag met bonbons op de bank zitten. Daarom heb ik een thuisstudie gedaan. Ik hoop ook werk te vinden, maar het is nog even zoeken hoe dat past en of dat kan.
Ik kan niet van mijn lichaam op aan en mensen daardoor ook niet van mij. Je kunt mij niet inroosteren, want als ik veel last heb, kan ik niks. Ik verveel me nooit thuis, en vind altijd wel iets om te doen. Tijdens de pandemie was ik moderator op Reddit. Voor de subpagina over corona controleerde ik nieuwsberichten op hun echtheid. Ik ben heel nieuwsgierig en dook er helemaal in. Dat zou ook nu wel een briljante baan zijn!"
'Ik ben ook weleens moe, zeggen ze dan': onbegrip, zelfs van artsen, knaagt aan ME-patiënten
Waar droom je van?
"Daar denk ik helemaal niet over na. Ik wil wel zien wat de wereld te bieden heeft, maar ik kan niet te ver vooruit plannen. Ik heb alles wat ik nodig heb. Al lijkt het me prachtig om heel andere landen en natuur te zien."
Wat is je guilty pleasure?
"Happy hardcore. Ja echt! Foute nineties feesten, ja leuk man. Ik kan alles meeblèren. Op die feestjes doet iedereen lekker mee en is de sfeer gelijk goed. De Spice Girls en de Backstreet Boys, daar ben ik mee opgegroeid en geniet ik nog steeds van. Daar schaam ik me absoluut niet voor. Mooi contrast wel, toch? Zo’n boze metalvrouw die ook van happy hardcore houdt?
Ik draag bijna alleen maar zwart en grijs, en stuit geregeld op vooroordelen over de metalgemeenschap. Boos en donker en eng denken mensen vaak, maar het zijn de meest zorgzame types die ik ken. Nooit ruzie of gevechten op concerten en festivals. Ook best wel happy dus."
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl