'Twijfelmoeder' Patricia wist niet of ze een kind wilde: 'Oergevoel ontbrak'

"Lange tijd wist ik niet zeker of ik wel aan kinderen wilde beginnen. Dat was niet de leukste periode, eerlijk gezegd. Ik voelde me in een hoek geduwd door anderen. Mijn man wilde wel graag kinderen, dan kon ik hem die toch wel geven zonder zo moeilijk te doen? 

Alsof ik een broedmachine was, wier mening er niet toe deed. Maar een kind op de wereld zetten is niet iets waar ik lichtzinnig over denk. Het is niet dat je het kunt terugbrengen naar de winkel als het toch niet bevalt. Maar openlijk over die twijfels spreken, dat deed bijna niemand."

"Sommige meisjes weten al van jongs af aan dat ze moeder willen worden. Dat heb ik nooit gehad. Ik speelde amper met poppen en 'vadertje en moedertje' spelen vond ik ook niet boeiend. Waar klasgenootjes in vriendenboekjes 'moeder' schreven bij de vraag wat ze later wilde worden, vulde ik 'journalist' in.

Toen ik iets ouder was, had ik nog steeds weinig met kinderen. Tienermoeder worden leek me een nachtmerrie, dat zou mij nóóit overkomen, zo wist ik zeker. Ik wilde weg uit Zeeuws-Vlaanderen waar ik opgroeide en naar de grote stad."

Geen huisje, boompje, beestje

"Na de middelbare school ging ik in Utrecht studeren. Sommige vriendinnen hadden al hun hele levenspad uitgestippeld. Ze wilden trouwen voor hun dertigste en dan natuurlijk kinderen krijgen. Ik had geen toekomstbeeld met huisje, boompje, beestje. Mijn focus lag op leven met de dag en op mijn studie. 

Als ik terugkwam in mijn geboortedorp, zag ik veel leeftijdsgenoten al samenwonen en aan kinderen beginnen. Daar verbaasde ik me over, ik zag mijn leven zo niet voor me."

"Op mijn tweeëntwintigste ontmoette ik Michiel. Vanuit zijn omgeving hoorde ik al vrij snel: 'Hij wil kinderen, en jij?' Ik stamelde dat ik dat later misschien wel wilde. Michiel was het tegenovergestelde van mij: hij riep altijd dat hij jong vader wilde worden. Dat stond toen nog niet tussen ons in. We leefden ons leven, kochten een huis en werkten aan onze carrière. Als ik de vraag kreeg of wij aan kinderen dachten, dan lachte ik er een beetje om. 'Vraag het maar op mijn dertigste', zei ik dan. Daar kwam ik toen nog mee weg."

Knoop doorhakken voor drieëndertigste

"Maar naarmate er steeds meer kinderen geboren werden in onze omgeving, kwam de kindervraag ook vaker. Michiel vond kraambezoekjes confronterend, maar als ik een baby vasthield, voelde ik er weinig bij. Rond mijn achtentwintigste was het heel duidelijk dat Michiel en ik eigenlijk de volgende in de rij waren om ouders te worden. 

Michiel vroeg mij ten huwelijk, maar stelde daarbij ook de vraag of ik al wist of ik een gezin wilde. Bij hem was er nog steeds een duidelijke kinderwens. Ik antwoordde dat ik niet keihard nee kon zeggen, maar ook niet volmondig ja. Wel wist ik zeker dat ik met hem oud wilde worden. Ik beloofde hem dat ik het ging uitzoeken en hing er een deadline aan: voor mijn drieëndertigste wilde ik de knoop doorhakken. Dat was een bewuste keuze. Als ik dan nog steeds geen kinderen wilde, was Michiel nog jong genoeg om met een ander een gezin te beginnen."

"Als ik aangaf dat ik twijfelde over kinderen, kreeg ik steeds dooddoeners te horen. 'Wacht maar, tot je eierstokken gaan rammelen!' Of: 'Ruik maar eens aan een babyhoofdje, dan ga je zo overstag.' Maar dat gevoel kreeg ik niet. Soms hoorde ik ronduit nare opmerkingen: dat ik egoïstisch was. Dat ik Michiel dwarszat en dat hij gek was dat hij bij me bleef. En dat het mijn taak als vrouw was om kinderen te krijgen. 

Ik kreeg vooral de indruk dat mensen vonden dat ik maar 'moeilijk deed'. Ergens snap ik dat wel. Het is voor anderen die nooit getwijfeld hebben over kinderen maar moeilijk te begrijpen. Veel mensen vonden dat ik het maar gewoon moest doen, want anders zou ik er spijt van krijgen."

Oergevoel ontbrak

"Maar ik zag vooral beren op de weg: ik vind mijn werk belangrijk, en zag om me heen dat het vooral de moeders waren die voor de zorg opdraaiden en een stap terug deden in hun carrière. En wat als het kindje niet gezond zou zijn, of als ik er door scheiding of overlijden alleen voor kwam te staan? 

Maar het 'oergevoel' ontbrak vooral. Als ik een baby vasthield, deed ik dat stuntelig en ondersteunde ik bijvoorbeeld het hoofdje niet goed. Daar werd ik onzeker van. Was ik überhaupt wel geschikt als moeder?"

"In al mijn twijfels voelde ik me vaak alleen en onbegrepen. Een uitzondering, want ik kende niemand die hier zo mee worstelde als ik. Ik besloot mijn gevoelens in blogs van me af te schrijven. Zo ontstond elf jaar geleden mijn platform Twijfelmoeder. 

Hier kwamen veel reacties op. Niet alleen van vrouwen die ook twijfelden over het moederschap, maar ook van moeders die eerlijk vertelden over hun ervaringen. Hierdoor kreeg ik een realistischer beeld van het ouderschap." 

Eerlijk over bedenkingen

"Uiteraard had ik ook veel gesprekken met Michiel. Dat was echt niet altijd leuk. Soms werd er vooral gehuild en dacht ik dat het beter was om elkaar los te laten. Ik was eerlijk over mijn bedenkingen: dat ik bang was dat ik zou opdraaien voor de meeste zorg, dat ik minder moest gaan werken en dat ik geen dingen meer voor mezelf kon doen. Michiel probeerde mij steeds gerust te stellen en beloofde dat we het echt samen zouden doen."

"Mijn beeld veranderde toen ik vrouwen om me heen zag die hun carrière goed met een gezinsleven konden combineren. En toen Michiel en ik op reis waren in Australië en Nieuw-Zeeland, zag ik daar ook veel ouders backpacken met hun kinderen – mijn schrikbeeld was dat ik alleen maar op suffe campings kon staan zodra er kinderen kwamen. 

Ook sprak ik vaker mensen bij wie het zwanger raken niet lukte. Ik realiseerde me dat je wel een wens kunt hebben, maar dat het je ook maar gegeven moet zijn. En ik ken mezelf: als ik iets écht niet wil, dan is dat heel duidelijk en gebeurt het ook niet. Als ik echt geen kind zou willen, dan zou ik daar toch ook heel uitgesproken over zijn? Maar dat was ik niet. Ik vond het vooral heel eng om moeder te worden, maar angst is een slechte raadgever." 

Meteen raak

"Kort hierop liep ik de Vierdaagse. Ik strompelde door alle blaren, maar Michiel steunde me enorm en verzorgde mij liefdevol. Toen geloofde ik dat hij mij écht zou helpen in de verzorging en opvoeding. Ik voelde een sterk vertrouwen en besloot ervoor te gaan. Het was meteen raak. Daar moest ik wel even aan wennen, langzaam daalde het idee in dat ik eindelijk moeder zou worden."

"Inmiddels heb ik twee jongens. Moeder worden vond ik heel speciaal. De verwondering van hoe mijn zoons naar de wereld kijken vind ik heel mooi. En ik geniet van de band tussen de twee broertjes. Michiel en ik zijn een sterk team, en wat blijkt: ik ben een stuk minder onhandig met kinderen dan ik zelf dacht. 

Mijn twijfels zijn heus ergens goed voor geweest, ze gaven me inzichten en persoonlijke groei. Maar achteraf had ik me niet zo verdrietig en eenzaam hoeven voelen. Dat wil ik ook nooit meer meemaken."

Verantwoordelijk voor klein mensenleven

"Voor mij had het heel veel gescheeld als meer mensen open waren over hun twijfels over kinderen krijgen, of eerlijk hadden gezegd dat zij het ook spannend vinden om verantwoordelijk te zijn voor een klein mensenleven. Maar dat toegeven is voor velen toch nog een taboe, heb ik gemerkt. 

Daarom blijf ik ook doorgaan met mijn platform, al ben ik zelf geen twijfelmoeder meer. Ik vind dat vrouwen hierin mogen kiezen wat ze zelf willen, en niet omdat ze een druk voelen van de buitenwereld. Daar zal ik me voor blijven hardmaken."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl