Zonder dochters in huis, waren Ivo en Annette 'onwennig': 'En dat na 30 jaar'

"In mijn ogen is Annette nog steeds een heel mooie vrouw. Ze heeft de liefste glimlach die ik ooit heb gezien, en ogen die me omarmen als ze naar me kijkt. Haar blonde haren zijn wat korter dan voorheen, haar lijf wat voller, maar dat geeft me alleen maar meer om van te houden."

"We hebben de tropenjaren goed doorstaan, dacht ik altijd. Vaak wordt daar alleen de eerste vijf jaar mee bedoeld, met luiers en gebroken nachten, maar zo is het niet. Kinderen doen altijd een beroep op je, ook als ze tieners zijn, en als ze op kamers gaan. Hun vragen en zorgen gaan altijd voor die van jezelf en van elkaar. Voor Annette nog meer dan voor mij."

Onverwachte zoektocht naar elkaar

"Twee jaar geleden ging onze oudste dochter op kamers in Groningen, bijna twee uur treinen bij ons vandaan. Dat was wel even slikken. Ik heb me nog nooit zo 'de vader' gevoeld als toen ik haar twijfelaar in een kamer van 2 bij 3 in elkaar stond te schroeven.

We genoten wel van deze nieuwe fase, het voelde wat vrijer met nog maar één kind thuis. Ook al was ze ons nooit tot last. Binnen een jaar was de jongste ook vertrokken en dat was het begin van een onverwachte zoektocht naar elkaar. Annette was verdrietig, ik voelde vrijheid. Maanden later nog steeds."

"Annette werd stil en teruggetrokken, had nergens zin in. Na haar werk kwam ze thuis en nam een bad, en vertrok daarna vaak naar bed. In de weekenden hoopte ze dat de meiden naar huis kwamen, daar moesten al onze plannen voor wijken. Dat begreep ik wel, voor even, maar ik vond het ook jammer.

Ik wilde er juist graag op uit. Eindelijk konden we weer op pad zonder tijdsdruk, zonder afspraken en zonder overleg. Net zo lang op de Veluwe kuieren als we wilden. Om drie uur al aan het bier. Annette ging maar soms mee, want misschien kwam er nog wel iemand."

Sprankel in ogen 

"Vorig jaar kocht ik een camper. Zonder overleg. Ik had wat geld belegd de afgelopen jaren en besloot mijn winst uit te laten keren. Annette had me uitgelachen, maar ze vond het ook leuk. Eindelijk zag ik weer even die sprankel in haar ogen, die al een tijdje verstopt leek. 

Net voor de herfst toesloeg, trokken we naar Spanje. Het groene noorden wilden we zien, het Guggenheim in Bilbao en hele dagen buiten leven. Samen cd’s draaien onderweg, broodjes uit het vuistje en soms uren zwijgen en toch zijn."

"Ik verheugde me, maar tot diep in Frankrijk liep het stroef. Annette vond het lastig om in een ander land te zijn dan onze volwassen dochters, ook al wist ze wel dat dat niet hoefde. We waren onwennig zo bij elkaar, en dat na dertig jaar. Hoe kon dat? Hadden we de laatste jaren zo in onze eigen werkelijkheid geleefd dat samenzijn ineens een zoektocht was?"

Altijd uitgaan van het goede

"De oplossing kwam uit onverwachte hoek. Op twee uur rijden van de camping die ik alvast had geboekt, hield onze camper er ineens mee op. Geen rook, geen lampjes, hij deed gewoon niks meer. 

In mijn beste Spaans ben ik hulp gaan zoeken, boven op die berg. Wegenwacht was ik vergeten af te sluiten, en in plaats van boos te worden, schoot Annette ervan in de lach. Zo is ze, en zo zijn wij. Altijd uitgaan van het goede, en de rest zien we wel." 

"Daar in die warme septemberzon maakten we er het beste van, met toastjes en lauwe cola. Ineens zagen we elkaar weer voor wie we waren. In onze oude lijven, maar ook in onze oude rollen. Verbonden omdat we bij niemand anders willen zijn.

Dankzij de hulp van een passerende camperaar parkeerden we die avond alsnog op onze camping. We dronken twee flessen wijn leeg en hebben samen even heel hard gehuild om alles wat we voelden. Om daarna juist keihard te lachen en te vrijen alsof we weer op date waren."

Fladderende vlinders

"Wat hadden we onszelf, en elkaar, gemist. De vlinders fladderden weer even, zelfs na drie decennia. Uiteindelijk zijn we nog anderhalve week langer in Spanje gebleven en maakten nieuwe plannen. De komende jaren zijn voor ons. Ik kan niet wachten."