Franks vriendin woont 200 km bij hem vandaan: 'Hoe voegen we onze levens samen?'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Hoewel de liefde goed voelt, doet de toekomst soms wat uitzichtloos aan voor Frank (41). Want hoe houd je een relatie levendig als je twee uur moet rijden om elkaar te zien? "Soms mis ik haar zo, dan zakt de moed me in de schoenen. Want samenwonen zit er nog lang niet in."
"Dat de relatie met mijn ex-vrouw voorbijging, was eigenlijk wel prima. Dat klinkt hard - vooral omdat we ook drie kinderen delen samen - maar het was water en vuur bij ons. Ik hing de halve week op de voetbalclub, zij bij de hockey. Een soort co-ouderschap in hetzelfde huis hadden we.
Toen ze vertelde dat ze verliefd was op een clubgenoot, was ik niet eens verbaasd. We waren onbewust allebei een andere weg ingeslagen en hadden elkaar niet eens gemist. Scheiden ging daardoor zonder spaanders, dat was een voordeel."
"Pas toen ik Merel ontmoette, voelde ik hoe ik verlangde naar samenzijn. De oprechte aandacht, de nieuwsgierigheid naar elkaars leven en het kabbelen van de dag: met Merel deel ik alles weer. Ze voelt heel dichtbij, ook al woont ze twee provincies verderop.
Hoe we gematcht zijn is nog steeds een wonder, want ik had mijn zoekgebied op Tinder toch echt op 25 kilometer gezet. Maar ze is er en ik hoop dat ze zo lang mogelijk blijft."
Minivakanties
"Met Merel is het luchtig. Samenzijn gaat vanzelf. Onze kinderloze weekenden voelen als minivakanties en bieden alle gemak en tijd om leuke dingen te doen zonder gedoe. Na de borrel rollen we spontaan door naar de bioscoop, we nemen de moeite om de ander met een picknick te verrassen, of een concert. Het huishouden wacht wel."
"Toch lijkt onze relatie soms ook wat uitzichtloos. Door die grote gebaren, en door de afstand, komen we niet toe aan de kneuterigheid. Samen met een boek op de bank kunnen we ook heel goed, zeker, maar het moet wel allemaal in dat ene weekend gebeuren.
We hebben allebei kinderen en kunnen elkaar alleen om de week zien. Met bijna twee uur reistijd ga je niet even op donderdag samen eten. De kinderen op zaterdag meeslepen naar de ander is ook niet haalbaar. Dat wil ik ook niet. Ze mogen haar graag hoor, daar niet van, maar zij hebben ook hun eigen leven met sport, baantjes en vrienden. Daarbij verdienen zij ook mijn onverdeelde aandacht, want we zien elkaar nog maar de helft van de week."
197 km bij elkaar vandaan
"Soms mis ik Merel zo, dan zakt de moed me in de schoenen. Want de komende zes jaar blijft het nog wel zo, en het is nog maar de vraag of we het daarna nog kunnen, samenwonen. We zijn zo gewend aan onze eigen ruimte en geworteld in onze eigen levens, 197 kilometer bij elkaar vandaan. Hoe voegen we dat ooit samen? Ik verlang naar meer van haar, naar nog meer Merel in mijn leven, maar een jaar later lijken alle mogelijkheden daarvoor al bereikt."
"Merel is mijn meisje, de eerste aan wie ik denk als ik wakker word en met wie ik alles wil delen wat er gebeurt."
"Tegelijkertijd voel ik echt dat Merel het voor me is. Ze is mijn meisje, de eerste aan wie ik denk als ik wakker word en met wie ik alles wil delen wat er gebeurt. 'Misschien houden we het juist hierdoor wel langer leuk', zei ze laatst, en ik denk dat ze gelijk heeft.
Irritaties komen vaak voort uit verplichtingen waarbij iemand zich niet gezien voelt, en wij zien elkaar juist volop. Wanneer we samen zijn, maar ook door de lange gesprekken door de week."
Latten in de liefde
"Onderweg van werk naar huis bellen we elkaar standaard en dan bespreken we alles en lachen ons kapot. Dan is het net alsof ze naast me in de auto zit. Ik heb heel veel zin in alle mooie weekenden die we nog gaan delen samen. Ik had gewoon niet verwacht dat ik latten in de liefde zo pittig zou vinden. Maar, zoals Merel altijd zegt: wij vinden onze weg wel."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.