Amsterdamse Amber is ballerina op Malta: 'Ze zijn hier meer ontspannen'

Al van kleins af aan wist Amber van Veen (24) precies wat ze wilde worden: ballerina. Dat vergt talent, doorzettingsvermogen en een beetje geluk. "Als achtjarig meisje kreeg ik al van mijn toenmalige dansleraar te horen dat van onze klas maar twee mensen de top zouden halen. En ik wist meteen dat ik er daar een van wilde zijn."

Amber groeide op in Amsterdam, maar waar andere kinderen na de basisschool naar een school in de buurt gingen, volgde zij vanaf haar twaalfde een dansopleiding in Antwerpen. Dat betekende dat ze doordeweeks daar verbleef en in de weekeinden met de trein naar huis ging. "Ik had veel heimwee, maar tegelijkertijd was dansen echt wat ik wilde."

Na de opleiding kwam de volgende moeilijke stap: een baan vinden. Aangenomen worden bij een dansgezelschap is namelijk allesbehalve makkelijk. Er kunnen wel honderden dansers reageren op een positie. Na een eerste selectieprocedure volgen audities, waarbij dansers op elk moment kunnen afvallen. Zo reisde Amber voor een tweedaagse auditie op eigen kosten naar Leipzig, waar ze meteen na de eerste oefeningen al vriendelijk werd bedankt.

Snoeiharde wereld 

Dat was het dan. "Dan zeggen ze ook niet je naam, maar het nummer dat je op hebt. 'Bedankt nummer 402', kreeg ik te horen." En toen kon ze weer gaan. Een snoeiharde wereld dus, maar Amber liet zich niet uit het veld slaan. In het voorjaar van 2019 werd haar vastberadenheid beloond: ze vloog naar Malta voor audities bij het nationale dansgezelschap ŻfinMalta, mocht alle rondes blijven en een week later kwam het verlossende telefoontje dat ze was aangenomen.

Negentien jaar was ze, toen ze in haar eentje naar Malta verhuisde om daar als ballerina aan de slag te gaan. Een droom die uitkwam, maar ook heel spannend natuurlijk. "Ik kende daar niemand."

Inmiddels zit Amber in haar vijfde seizoen bij ŻfinMalta en heeft ze een leven opgebouwd op het eiland. "Malta heeft mijn hart gestolen, ook al is het leven hier heus niet perfect."

Een van de dingen waar ze in het begin raar van opkeek, is hoe losjes de Maltezers omgaan met hun sociale afspraken. "Als ik met vrienden heb afgesproken op het terras ben ik altijd de eerste, omdat de rest standaard te laat komt." Ze laten dingen meer op hun beloop en onnodig haasten doen ze op Malta niet. "In Nederland zijn we gewend dat als je iets zegt, dat je dat dan ook echt doet. Dat is hier anders. Een afgesproken tijd is flexibel. Mijn vriend is Maltees en daar botsen we wel eens over", zegt ze lachend.

Orde en structuur?

Inmiddels is Amber eraan gewend, al blijft het haar soms irriteren. Of het nu gaat om een klusjesman voor een lekkend kozijn of een notaris die haar mail niet beantwoordt. "Als je hier iets gedaan wil krijgen, moet je geduld hebben en er zelf achteraan blijven gaan. Op die momenten mis ik de orde en structuur van Nederland wel. Al zijn ze op Malta weer beter in relaxed leven. Het heeft dus voor- en nadelen."

Wat ze heerlijk vindt aan Malta is dat het sociale leven zich grotendeels buiten afspeelt. "Dan gaan we uit werk nog met een groepje naar de zee. Naar Riviera Beach bijvoorbeeld. Dat is mijn favoriete strand. Of we doen een drankje op de trappen in Valletta bij cocktailbar Society. Dat is echt een aanrader." Valletta (de hoofdstad van Malta, red.) vindt ze sowieso prachtig. "Toen ik hier aankwam, kon ik niet geloven dat ik op zo’n mooie plek ging wonen."

Huis gekocht op Malta

Inmiddels heeft Amber een huisje gekocht op het eiland. In de Three Cities, een authentiek stukje Malta vlakbij Valletta. Een huis kopen is een grote stap, zeker als je zo jong bent. Ambers familie gaf op afstand advies en haar vader kwam tot drie keer toe naar Malta om mee te gaan naar bezichtigingen. Haar appartement met dakterras is naast een grote kerk. Logées zitten rechtop in bed als de kerkklokken om zes uur ’s ochtends luiden, maar Amber wordt er niet meer wakker van. "Daar wen je echt aan."

Ook is ze gewend aan het rijgedrag van de Maltezers: van alle kanten inhalen en geen gebruik maken van knipperlichten. Amber haalde zelfs op Malta haar rijbewijs. "Hier fietsen is levensgevaarlijk. Het verkeer is daar niet op berekend. Dus doet iedereen alles met de auto." De wegen in de dorpjes zijn smal. Als je tegemoetkomend verkeer wil passeren, past het soms maar net. "Ik rijd altijd met mijn voet boven de rem, omdat mensen hier wild rijden."

Heel zwaar beroep

Ondanks dat er niet meer wordt gefietst, heeft Amber als danseres meer dan genoeg beweging. Een normale dag begint om tien uur ’s ochtends met een warming-up van anderhalf uur. Dat kan ballet zijn, maar ook yoga of pilates. De rest van de dag repeteren ze voor het eerstvolgende stuk en om 18.00 uur zit de dag er dan op. "Het is fysiek een heel zwaar beroep. Er zijn altijd wel pijntjes en kleine dingen, maar ik ken mijn lichaam goed en als iets verkeerd voelt, ga ik direct naar de fysio."

Het gezelschap heeft ongeveer elke maand een andere show. De optredens zijn voornamelijk op Malta, maar ze gaan ook op tour. "Vaak naar Italië, maar we zijn bijvoorbeeld ook al eens in Belgrado geweest en op het Britse eiland Jersey." Die afwisseling maakt dat Amber haar beroep nog altijd fantastisch vindt. "We doen telkens iets anders en ik leer nog steeds nieuwe dingen."

Eten bij elkaars ouders

Haar Maltese vriend, die een Nederlandse opa heeft, studeert momenteel in Leiden. "Dat is echt heel toevallig ja. De broer van zijn opa woonde zelfs bij mijn ouders in de straat." Hij gaat wel eens eten bij haar ouders en zij bij die van hem. Ook dan merk je de cultuurverschillen. "Hij ging lunchen bij mijn familie en was benieuwd naar wat ze zouden maken." Want op Malta is de lunch warm en uitgebreid. "Dus ik heb hem even uitgelegd dat hij gewoon brood zou krijgen. Als hij mazzel had misschien een pistoletje", vertelt ze lachend.

Amber reist drie keer per jaar naar Nederland, maar haar familie komt geregeld haar kant op. "Die mis ik echt wel. Dat vind ik het moeilijkste van hier wonen." Toen Amber net op Malta kwam, was ze druk met haar passie en carrière. "Nu ben ik meer aan het settelen en dan zijn er soms momenten waarop ik me afvraag wat ik hier doe en waarom ik niet bij mijn familie ben. Maar ik vind mijn werk zo ontzettend leuk dat ik dat snel ook weer vergeet en heel blij ben met mijn leven hier."