Gert-Jan zondert zich eens per jaar een maand af: 'Mijn vrouw komt in het weekend'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?

"Amsterdam van Jacques Brel, en dan vooral de live versie in Olympia in Parijs, van zijn afscheidstournee in 1966."

Waarom juist dit nummer?

"Ik heb getwijfeld, want ik luister graag naar muziek en ben wel van de intieme concertjes. Dus ik dacht aan Brel, Quand on n'a que l'amour. Alles draait om liefde en na de dood is de liefde het enige wat overblijft. Maar deze vond ik toch ook te cliché. En ik vroeg me af: is het wel zo? Blijf je in liefde samen, ben je uiteindelijk niet gewoon alleen? Dat bracht me bij dit nummer: Amsterdam. Een soort scheldkanonnade over eenzaamheid, vooral in de live versie van zijn afscheidstour. Brel spuugt bijna op zijn publiek, met vunzige teksten en een voelbare felheid, en dat publiek staat daar maar enthousiast te klappen. 

Voor mij zegt dit nummer: haal alles uit het leven. Sluimer niet door de dagen als een klein burgerlijk mannetje, maar dóé iets. Leef! Het kameraadschap, het zuipen, het aardse. Het vuur van het leven, dat voel ik als ik naar Amsterdam luister, en dat vind ik wel passen voor een afscheid. Het is een pleidooi om iets met het leven te doen, als het soms klote is. Geen berusting zoals in Quand on n'a que l'amour, maar juist actie. We moeten weer gaan varen, maar gaan wel nog eerst naar de hoeren en bier drinken, want ook dat is het leven. Doe iets."

En wat zegt het nummer over je leven?

"Ik ben al zestig, maar voel me nog steeds eind dertig. Fysiek gaat het prima en ik ga graag met jongeren om. Mijn leven kent weinig pieken en dalen, ik ging van wetenschapper, naar wetenschapsjournalist naar schrijver en beeldend kunstenaar in mijn carrière. Af en toe figureer ik in films, een wereld die ik leuk vind en mocht daarin iets op mijn pad komen, dan ga ik dat doen. Hup, gaan.

Mijn vader was een angstige man, hij zag overal gevaar. Ik ben heel behoudend opgevoed en ontdekte pas op latere leeftijd hoe mooi het leven wordt als je met nieuwe mensen omgaat. Een praatje maken, iets nieuws proberen, dat geeft kleur aan je dag. Je wereld wordt heel klein als je alleen maar angst en voorzichtigheid ziet.

In 2021 ben ik fulltime schrijver geworden. Dat is aan de ene kant heerlijk en aan de andere kant leeg. Toen ik nog fulltime werkte, schreef ik drie boeken naast mijn baan en nu voel ik me soms beperkt door de vrijheid die ik heb. Op de kunstacademie kreeg ik ooit het verwijt dat ik teveel haast had. Mijn werkwijze was te netjes en te punctueel. Docenten willen graag hulpvaardig zijn, en iets betekenen voor studenten. Dan drijven ze je eerst tot wanhoop, zodat ze je daarna weer op kunnen rapen. Maar zo zit het bij mij niet. Ik ben een tevreden mens.

Eens per jaar ga ik een maand lang in een studio in Oostende zitten schrijven en dan word ik een soort Jacques Brel. Dan struin ik door de stad en spreek ik mensen aan. Daar op het strand en in de Vlaamse straatjes durf ik van alles. Mijn vrouw komt in het weekend en dan doen we leuke dingen. De rest van de week dompel ik me bewust onder in de eenzaamheid. Dat doe ik graag. Het is de beste manier om mijn accu weer op te laden. 

Maar ook thuis in Breda voel ik steeds vaker: dit is het moment om een praatje te maken. De meeste mensen kijken naar beneden, of op hun telefoon, in plaats van naar elkaar. Terwijl iedereen aandacht wil en het nodig heeft om gezien te worden. Mijn nieuwe boek, Lex, een psychologische roman gaat daar ook over. Wat zien we allemaal als we wat langer naar iemand kijken? Waarom trekt iemand steeds een parkeerkaartje uit de automaat en rijdt daarna meteen weer verder? Wat speelt er en met wie? Ik wil dat allemaal weten. Of verzinnen."

Waar droom je van?

"Ik ben best een gelukkig iemand. Ik heb veel fantasie waardoor ik makkelijk op de vierkante meter tevreden ben. En ik doe graag goed. We hebben bijvoorbeeld besloten om niet meer te vliegen. Een kleine moeite, voor een belangrijk resultaat. Ik ben me bewust van mijn omgeving, geniet van hoe wonderlijk de natuur in elkaar steekt. Groen dat ontspruit, dieren die hun leven leiden, ik vind het mooi. Ik maak me druk om het klimaat, maar wil niet in de angst van mijn vader gaan hangen. Liever kijk ik naar de beetjes die ik kan helpen en naar wat er wel goed gaat."

Wat is je guilty pleasure?

"Van voordehandliggende verhalen kan ik enorm genieten. Films waarbij je de goede afloop al mijlenver ziet aankomen, en dan toch geëmotioneerd raken. Vind ik heerlijk. Cast Away bijvoorbeeld, verhalen waarin iemand gered wordt of twee mensen elkaar toch nog vinden. Dat mag ook best over de top zijn. Ik probeer clichés te vermijden, behalve in feelgoodverhalen. Die heeft een mens gewoon af en toe nodig."

Wat is jouw Slotakkoord?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl