'Een uitvaart wordt soms onnodig plechtig gemaakt, dat hoeft niet'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?

"Hou me vast van Wende."

Waarom juist dit nummer?

"Dit is geen vast nummer. Mijn afscheid zie ik meer alsof ik een voorstelling zou maken. Ik weet niet of ik erbij zal zijn om het te organiseren, maar als we nu bijvoorbeeld wandeling maken en we stoppen in het bos, dan zou mijn nummer iets van Wende Snijders zijn, omdat ik daar nu mee bezig ben. In een andere setting kan het iets anders zijn. Ik vind het juist fijn als zo'n keuze organisch gaat, in plaats van dat je iets vastlegt en daarmee voorbijgaat aan wat er in het moment is.  

Ik hoor dit nummer alsof ik het tegen de mensen zing. In Hou me vast hoor ik nu de contradictie van een moment dat je wil vasthouden, waar de liefde even grijpbaar leek, maar waarvan je ook weet dat het moment al is ontsnapt als je het vasthoudt. Het verlangen is zo voelbaar. Er zit ook iets stuwends in de muziek, dat vind ik fijn. Zo van: ga maar, voel maar. We laten ons vaak beperken in de wens van het controleerbare, in plaats van dat iets kan blijven ontstaan. Van mij mag alles ontstaan en ook weer gaan."

En wat zegt het nummer over je leven?

"Dit nummer sluit aan bij mijn zoektocht naar waar mijn beweging en mijn vrije stroom zit. Doordat je in het leven wordt blootgesteld aan andere mensen en de opvoeding die je meeneemt, ervaar ik het als een zoektocht om zuiver te voelen wie ik ben en waar ik naartoe wil. En daaraan ook ruimte te geven.

Dat doe ik ook in mijn werk als uitvaartbegeleider. Ik vind het belangrijk om met een familie op zoek te gaan naar wat zij willen. Dat lukt niet altijd, want soms voert de vraag 'wat is gebruikelijk' de boventoon. Ik probeer een omgeving te creëren waarin mensen vrij durven denken. Ik heb liever dat iemand roept: 'Ik wil duizend luchtballonnen!' dan dat iemand zichzelf in eerste instantie beperkt. Groot denken betekent niet dat het zo moet, maar zo bespreek je wel wat die duizend luchtballonnen betekenen. Ik probeer ook een soort 'normaalheid' mee te geven, het ligt in de uitvaart op de loer praktische zaken onnodig plechtig te benaderen."

"Ik heb de Theaterschool gedaan, maar ik heb nooit heel sterk gevoeld dat ik actrice zou zijn. De opleiding vond ik heerlijk, de manier van denken past bij me. Zo'n kunstvakopleiding vraagt iets van jou. Zo heb ik behoefte aan echt contact. Als je te maken krijgt met zoiets onomkeerbaars als de dood, verandert er iets in het contact. De façade is gevallen, want niets is relativerender dan de dood. Het maakt de balans op: wat is nou echt belangrijk? Op die momenten is voor even zichtbaar en voelbaar wat anders weggestopt blijft.

We hebben allemaal te maken met verlies, in welke vorm dan ook. Het leven wordt schraler als je dat ontkent. Het contact met elkaar vind ik belangrijk, net zoals de vraag 'hoe gaat het eigenlijk?' We zouden met elkaar wat meer mogen uitvinden wat de taal is voor ongemak. Want juist in het vermijden van ongemak zit veel gedoe."

Waar droom je van?

"Ehh, ho, nee, ik voelde mijn eigen restrictie alweer. Komt-ie: ik droom van een veel vrijer bestaan waarin ik zonder angst en in waarachtigheid kan leven, zonder dat steeds te spiegelen met wat normaal is. Een gevuld leven met mooie verbindingen met mensen, en veel natuur om me heen. Dat lijkt me wel wat. En graag zit daar een meeslepende lovestory in. 

De zoektocht naar die fijne verbinding zit ook in relaties. De kwaliteit van je relaties is een afspiegeling van jezelf. Als je dit verbindender wil, moet je hier zelf mee aan de slag. In mijn dromen ben ik daarin al verder dan in de realiteit. Sommige patronen zijn zo ingesleten, die poets je niet zomaar weg, ook al heb je er al een keer naar gekeken. Neem dit interview, ondanks dat ik achter hetgeen sta wat ik probeer te zeggen, ben ik ook onzeker over wat iemand allemaal van mij kan vinden. En ik weet, wat ik ook zeg, vind, voel, bedoel, iemand kan altijd iets vinden, de kunst voor mij is - ondanks dat gegeven - bij mezelf te blijven. Vast te houden en los te laten."

Wat is je guilty pleasure?

"Koude blikjes cola light bij het tankstation halen en die dan in de auto opdrinken. Dat vind ik fantastisch. Echt schuldig voel ik me er niet over. Als ik denk aan helemaal verantwoord leven, drink ik alleen maar thee uit eigen tuin - bij wijze van spreken. Het is natuurlijk niet best om te consumeren van de grote multinationals, en auto te rijden. Ik loop ook mee met een klimaatmars. Het liefste zou ik zonder moeite verantwoord leven, maar daarin ben ik bezig met middelen in mezelf. Ik wil aan de groene kant zitten, en onderzoeken hoe ik dat steeds een beetje meer kan doen. Als we dat allemaal zouden doen, bereiken we veel meer dan wanneer je in je eentje grote onhaalbare dingen probeert." 

Wat is jouw Slotakkoord?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl