Jessica's man was doodziek, maar ook zij viel bijna om: 'Alles is gericht op de zieke, niet op de partner'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we ‘m graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Jessica (60) uit Alkmaar is schrijver. Voor haar slotakkoord heeft zij een enige plaat in gedachten.
Welk nummer wil je laten horen op je eigen afscheid?
"Always look on the bright side of life van Monty Python."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Het staat voor mijn levenshouding. Ik ben opgevoed met het zinnetje 'kind, tel je zegeningen'. Een dijk van een cliché, maar ik heb er zoveel aan gehad. In 2015 kreeg mijn man André de diagnose uitgezaaide prostaatkanker. Hij was uitbehandeld en dat nieuws was een mokerslag, maar al snel kreeg de positiviteit de overhand, ook bij hem."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Omdat hij zo positief was, heeft hij nog vier jaar geleefd. André hing erg aan het leven. Dat was heel mooi, maar ook best zwaar: hij ging voor elke behandeling die er was. We zijn geen vrienden kwijtgeraakt, iedereen was er. Als ik denk aan wat vooral de familie voor ons heeft gedaan, kan ik daar nog steeds emotioneel van worden. Ik heb heel veel lieverds om me heen. Twee dochters en hun lieve mannen en fijne vrienden waarvoor ik dankbaar ben."
"Tijdens Andrés ziekte liep ik tegen allerlei zaken aan. Alles was gericht op de zieke zelf, maar niet op de gezonde partner, die ook met zorgen, verdriet en overbelasting te maken kreeg.
We hadden van te voren alles geregeld qua euthanasie: als hij niet meer kon, dan hoefde het niet meer. Maar toen hij volgens ons dat punt al lang had bereikt, wilde hij toch door. De laatste paar maanden heb ik als een hel beleefd."
Puur overlevingsinstinct
"Nu weet ik dat zijn hersenen anders werkten door de medicatie. Het reptielenbrein overheerste, het was puur overlevingsinstinct. Eten, drinken, slapen, voor de rest was geen ruimte. Het zoogdieren- en mensenbrein, dat gaat over emotie en empathie, was bij hem aangetast. Niet zo gek, want dat kost ook de meest energie en die had hij niet. Hij kon alleen maar overleven, maar dat wist ik niet. Ik was zelf ook heel moe en reageerde ook niet meer even begripvol.
Alle professionals die ik sprak zeiden 'je moet heel goed voor jezelf zorgen' maar alsnog viel ik bijna om. Hoe breng je lucht in een zware situatie? Intimiteit kan ook zijn: samen naar een film kijken of met chocolademelk onder een dekentje. Maar ik wist soms niet meer hoe we daar moesten komen in ons onderlinge onbegrip."
"Ik heb altijd een basisvertrouwen gehad dat ik me wel zou redden na zijn dood."
"Als er mensen waren deed hij heel gezellig, maar zodra ze weg waren reageerde hij het af op mij. Het is maar goed dat ik niet wist dat het vier jaar zou duren. Hij was altijd een heel lieve en leuke man, maar uiteindelijk werd het leven op drijfzand.
We hadden allebei een andere positie. Ik wist dat ik hem ging verliezen en hij wist dat hij van alles en iedereen afscheid moest nemen. Dat is lastig. Ik ben een regeltante, maar in zijn ogen kwam ik veel te vroeg met alle regelzaken. Die verbinding met hem ben ik regelmatig kwijt geweest. Tijdens Andrés ziekte heb ik ook hulp voor mezelf gezocht, dat was nodig want ik raakte mezelf kwijt."
Totale shitsituatie
"Veel van die worstelingen bij een zieke partner blijven ook verborgen, die zien mensen niet. Ik realiseerde me dat ik niet de enige was die hiermee worstelde, en daarom besloot ik 65 lotgenoten en zorgprofessionals te interviewen en die gesprekken te bundelen in een boek, De Partner. Met ervaringsverhalen en praktische tips die ik zelf zo graag had gekregen. Het hielp mij ook. Door de interviews snapte ik zijn keuzes en gedrag. Als ik dat van te voren had geweten, dan had ik er anders mee kunnen omgaan.
Ik ben ook wel trots dat ik vanuit een totale shitsituatie toch iets positiefs heb gemaakt. Hij is nu vijf jaar geleden overleden en er is liefde na de dood, ik heb weer een leuke man ontmoet. Ik heb altijd een basisvertrouwen gehad dat ik me wel zou redden na zijn dood."
Waar droom je van?
"Wat ik droomde is er al. Een fijn leven, het mag wel een beetje kabbelen. Ik heb een lieve vriend en de kinderen zijn gelukkig, ik heb veel geleerd en een boek uitgegeven. Nu ben ik tevreden. Ik geef lezingen en dat vind ik heel leuk om te doen. 'Gewoon gelukkig' is een wens die je makkelijk uitspreekt, maar zo gewoon is het niet. Mijn leven is nu heerlijk en ik wil het graag even zo houden."
Wat is je guilty pleasure?
"Van die heerlijke handgemaakte bonbons. Ik was laatst op Texel en daar zit een chocolatier, echt zo’n goede. Ik heb een doosje voor mezelf gekocht en die heb ik goed proevend opgegeten. Dat is niet goed voor mijn lijn, maar wel voor mijn welzijn. Genieten is ook gezond."
Wat is jouw Slotakkoord?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl