De nieuwste attractie van 's lands bekendste pretpark zorgt voor veel (leed)vermaak

De Efteling opent een nieuwe attractie en Nederland gaat los. N=1. En we gaan niet alleen los door erheen te gaan, maar ook door erover te lezen. Laat het tot je doordringen. Dit pretpark, en zijn nieuwe attractie, de Danse Macabre, zijn dus zó populair, dat mensen er niet alleen heen gaan, maar dat mensen ook willen lézen over mensen die erheen gaan. 

Danse Macabre is de vervanging van het Spookslot, dat er sinds 1978 stond. Maar dat hoeven we aan de echte fans niet te vertellen. 'Ik kan het Spookslot drómen', schrijft iemand, 'en hopelijk de Danse Macabre straks ook!'

De muziek van de attractie is hetzelfde gebleven, net als de griezelige sfeer. Verder is alles anders: eerst was er een wandeling en een voorstelling, nu zit je in grote koorbanken op draaischijven die stijgen, kantelen, dalen en als een munt ronddraaien. 'Fantastisch lijkt me dat', zeggen velen, de progressievere Efteling-fanaten welteverstaan. 

Aan de conservatieve kant klinken vooral melancholische berichten: 'Ik ga het Spookslot missen', 'er was niets mis met dat slot', 'ik zal die plek nooit vergeten'. En de pragmatische fans, die vooral denken aan hun eigen maaginhoud en het allesbehalve kalmerende effect van bewegende koorbanken daarop: 'Misselijkmakend, ik wil niet ronddraaien'. 

Niet voor iedereen toegankelijk

Er zijn, verder, grofweg, drie Efteling-kampen. Het eerste kamp: wíl er niet heen – en dan vooral, met als collectieve reden: de centen. 'Te duur', 'voor 50 euro ga je niet in de rij staan', 'en dan is het ook nog eens vaak te druk', 'vooral in de schoolvakanties', maar ook: 'kinderachtige attracties', 'simpel vermaak'. 

Het tweede kamp: wil er dolgraag heen, maar kan er niet heen, ook weer met als collectieve reden: de centen, getuige schrijnende berichten als: 'Als ik dit met mijn kinderen wil doen, als alleenstaande moeder, moet ik een extra baan nemen'. De Efteling is misschien dan wel voor velen, gevoelsmatig, maar dit culturele erfgoed is niet voor iedereen toegankelijk.

Het derde kamp: wil het liefst elke dag beginnen met het groeten van Holle Bolle Gijs en Langnek en grijpt dan ook elke gelegenheid aan dat daadwerkelijk te doen. 

Vier uur in de rij

De figuren die er rondlopen zijn begrippen, de attracties eveneens. Zelfs als die net nieuw is, zoals de Dans Macabre, willen we toch allemaal éven weten hoe die eruitziet. Een deel is in staat daarvoor plankgas richting Kaatsheuvel te karren, een ander deel is zeer content met het leedvermaak dat die Efteling-gekte vervolgens opleverde.

Want mensen wilden niet alleen lezen over mensen die erheen gaan – ze willen ook (en vooral) lezen hoe die mensen vervolgens vier (!) uur in de rij hebben gestaan. 'Hahaha, vanochtend baalde ik nog dat ik er niet heen kon, maar ben blij dat ik niet in die rij sta!' 

De lijn tussen jaloezie en leedvermaak is soms flinterdun.