Kirsten (30) vreest soms dat er niemand op haar begrafenis zal komen: 'Verkeerd beeld van mij'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid? 

"Door de wind van Miss Montreal."

Waarom juist dit nummer?

"Ik ben een sucker voor mooie teksten en ik ben dol op Sanne (Hans, de echte naam van Miss Montreal, red.). Hoe ze doet en hoe ze is, zo cool en echt. In dit nummer zingt ze: 'ik doe mijn ogen dicht en zie het voor me'. Dat herken ik en het raakt me ook. Al van jongs af aan droom ik soms weg bij de gedachte hoe mijn begrafenis eruitziet, wie er allemaal zijn en wat de mensen zullen zeggen. Soms ben ik ook bang dat er helemaal niemand komt. Vaak vrees ik dat mensen een verkeerd beeld van mij hebben, of dat ik niet goed genoeg overbreng wat iemand voor mij betekent. 

Het zinnetje ‘ook al zit alles tegen’ raakt me ook. Ik heb me altijd anders gevoeld en denk soms ook: wat doe ik allemaal en voor wie? Met fietsen ga ik met mijn kop in de wind en dat heb ik op zoveel momenten in mijn leven nodig gehad en er ook baat bij gehad. Ik luister het liefst naar intense liedjes met mooie teksten, en dan met een noisecancelling koptelefoon en capuchon op zodat ik helemaal in mijn zone zit. Dat gevoel, dat de tekst je even helemaal raakt, wil ik mensen ook graag meegeven op mijn afscheid."

Wat zegt het nummer over je leven? 

"De dood is voor mij vaak dichtbij geweest. Als kind ben ik veel gepest en dat was echt niet fijn. Ik heb tot mijn 15e geen moment plezier gehad in school en was suïcidaal. Ondertussen gaf ik al mijn vrije tijd aan mijn pony, zij hield me op de been. 'School duurt maar tot drie uur', herhaalde ik voor mezelf, daarna mag ik naar mijn pony. Bij haar voelde ik meteen alle spanning van me afglijden. Ik was ervan overtuigd dat zij niet zonder mij kon, en dat was mijn drive om door te gaan. 'Het komt wel goed', zei ik tegen mezelf. 'Elke dag die ik nu langer leef is leuker dan die van gisteren.'

De verandering kwam toen ik op mijn 15e uit huis ging en aan de andere kant van het land op kamers ging. Bij de opleiding paardenhouderij en -management was ik helemaal op mijn plek. Ineens was ik niet meer de uitzondering met mijn liefde voor paarden, maar waren al die meiden om me heen net zo enthousiast als ik. 

Voor het eerst ervaarde ik dat school wél leuk kon zijn. Best jong om uit huis te gaan natuurlijk, maar met de afspraak met mijn ouders dat ik zou terugkomen als het niet meer ging en twee ouderejaars in het studentenhuis die me een beetje in de gaten hielden, ging het prima."

"Mijn pony is overleden door een ongeluk, dat was heel traumatisch voor mij. Met veel tijd en therapie heb ik dat verwerkt. Op dit moment heb ik zelf geen paard, want dat kost veel tijd en geld, maar mijn hele familie zit in de paarden, dus ik geniet er nog genoeg van. En ik blijf dromen natuurlijk. Ik ben nog wel bijna elke dag buiten, want ik fiets zoveel en graag dat ik er mijn beroep van heb gemaakt. 

Ik heb de community Fietsvrouwen opgezet, voor vrouwen die willen fietsen met plezier en beleving. Op dit platform deel ik alles wat ik weet en kunnen leden met elkaar een clubje zoeken."

Wielerclubs vol witte mannen

"Toen ik net begon met fietsen merkte ik dat bijna alle informatie op mannen is gericht en dat ik het gênant vond om te vragen hoe ik nou eigenlijk een binnenband moest vervangen. Er zijn veel ongeschreven regels en wielerclubs vol witte mannen van boven de vijftig, en daar wilde ik verandering in brengen. Waar mannen kijken naar de spullen die de profs hebben, willen vrouwen het liefst gewoon tips van een girl next door. 

Mijn hart en ziel ligt hier echt in. Met Fietsvrouwen ben ik helemaal dicht bij mezelf. Samen met duizenden vrouwen in elke kleur en elke maat deel ik de liefde voor fietsen en ben ik dolblij met hoe leuk het leven nu is."

Waar droom je van? 

"Dat Fietsvrouwen nog groter wordt en dat iedereen die recreatief fietst ook een maatje kan vinden. Laat je niet remmen, maar ga gewoon! En ik zou nog wel een festival willen organiseren en een boek willen schrijven. Gelukkig heb ik heel grote dromen, dus ik ben voorlopig nog niet verveeld." 

Wat is je guilty pleasure?

"Hartige borrelplanken. Met lekkere kaas, nootjes en dan mooi opdienen. En bitterballen erbij natuurlijik. Ik vind het heerlijk om het mensen naar de zin te maken, maar maak ‘m net zo lief alleen voor mij en mijn vriend. Lang fietsen en lekker eten gaan gelukkig heel goed samen."

Wat is jouw Slotakkoord?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl