'Het is het eerste jaar dat ik oma's kerstballen uitpak sinds ze is overleden'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week denkt ze aan haar oma, die een paar maanden geleden overleed. "Nooit geweten dat rouw zo moe kon maken."
De kerstboom opzetten is elk jaar een bijzonder moment, maar dit jaar extra speciaal. Het is de eerste keer dat ik oma’s kerstballen uitpak sinds ze is overleden. Als ik ze uit de doos haal, voel ik een verse golf verdriet over me heen komen.
Oma gaf ze me toen ik tien jaar oud was. Op de ballen staan Sneeuwwitje en de dwergen. De lintjes zijn na drie decennia bijna vergaan, maar ze vervangen wil ik niet. Ik houd ze graag zo lang mogelijk origineel, precies zoals ik ze van oma heb gekregen.
Terwijl Michael Bublé uit de stereo klinkt, laat ik mezelf op een stoel vallen, met Sneeuwwitje in mijn hand. Het glas is dun en fragiel, de glitters glitteren amper nog. Puk (12) en Olle (10) weten dat ik de enige ben die ze in de boom hangt, zo bang om er één te beschadigen.
Dolblij was ik toen ik ze kreeg, tijdens een zeldzaam moment dat ze in Nederland was. Tussendoor schreven we elkaar ellenlange brieven. Oma vertelde mij over de spannende dieren die ze in haar tuin in Florida ontdekte, zoals slangen en alligators. Soms zat er een foto bij. Voor mijn verjaardag stuurde ze elk jaar exact dezelfde kaart, met daarop het roze Assepoester-kasteel. Mijn oma hield van sprookjes.
Oma aan de beademing
Brieven veranderden in mails, mails in een zeldzaam telefoongesprek. Zo lang ze kon, vertelde ze over de boeken die ze las, politiek, de situatie in Amerika. Ze was een bijzonder slimme en scherpe vrouw. Afgelopen september werd ze bewusteloos gevonden in haar huis. "Zo vreemd, ik heb pijn aan mijn longen", zei ik tegen manlief, kort voordat mijn broer appte dat oma aan de beademing lag.
De artsen in het ziekenhuis waren onder de indruk van haar goede gezondheid, toch kwam ze haar laatste val en reanimatie niet te boven. Daarmee had ze haar honderdste verjaardag net niet gehaald. Haar dood was geen verrassing, maar kwam toch nog als een schok. Ik heb nooit geweten dat rouw zo moe kon maken.
Voor het leven getekend
Terwijl ik de bal door mijn handen laat gaan, denk ik aan de laatste keer dat ik haar zag, tien jaar geleden. Puk was nog een peuter en scharrelde met een gietertje in oma's tuin, terwijl ze verhalen over de Tweede Wereldoorlog vertelde. Oma woonde in Rotterdam en maakte de bombardementen mee. Ze was vanaf het eerste moment van de oorlog voor het leven getekend.
Oma leerde opa kennen en kreeg drie kinderen. Ze scheidde, trouwde opnieuw en vertrok naar Amerika, ver weg van haar oorlog. Oma maakte in de liefde geen onderscheid in politieke voorkeur of geloof. Ze trouwde twee totaal verschillende mannen die in de oorlog elkaars vijanden zouden zijn geweest.
Terwijl ik Sneeuwwitje in de boom hang, denk ik aan recente beelden van oorlog op tv. Aan Syriërs die elkaar terugvinden en huilend in elkaars armen vallen, op zoek zijn naar geliefden en familie. Mensen zoals jij en ik die hopelijk eindelijk een nieuw leven kunnen beginnen. Zonder oorlog en geweld.
Kus voor oma
Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de dwergen, die me vrolijk toelachen. In gedachten geef ik oma een kus. Mijn stoere, knappe oma, die mij leerde dat liefde sterker is dan alle vijanden, geloofsovertuigingen, nationaliteiten en opvattingen bij elkaar. Het leven is geen sprookje, maar oma’s liefde straalt nog steeds.
Sterker dan ooit.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.