Fien stapte uit haar vriendinnengroep: 'Voel me afgedankt'

"Het buitensluiten heeft mij wantrouwig gemaakt en daar baal ik van, want zo ben ik eigenlijk niet. Laatst appte ik met een collega met wie ik bevriend ben. We hadden een leuk gesprekje toen ze plots urenlang nergens meer op reageerde. 

Dat triggerde bij mij iets, ik dacht: daar gáán we weer. Dus ik stuurde mijn collega een pissig berichtje waarom ze niets meer van zich liet horen. Bleek ze met haar moeder uiteten te zijn, ergens waar ze ook nog eens weinig bereik had met haar telefoon. Ik schaamde me rot. Ze zal wel gedacht hebben: wat een claimerige freak."

"Ik leerde mijn vriendinnen kennen op de middelbare school. Vanaf het derde jaar waren we onafscheidelijk: Eline, Mirthe, Julia, Maartje en ik. Alle puberdingen deden we samen: stiekem sigaretjes roken, voor het eerst – ook weer stiekem – drinken, spijbelen en achter de jongens aan. We hadden de grootste lol samen. Ik woonde het dichtste bij het centrum, dus vaak bleef de hele bubs in het weekend na een feestje bij mij slapen. Iedereen was welkom bij ons.

Ik kan me niet herinneren dat ik me toen ooit buitengesloten voelde, al was het wel zo dat Eline en Mirthe toen al twee handen op één buik waren. Onbetwiste besties, maar daar had ik helemaal geen problemen mee. Het is logisch dat je in een groep soms meer naar één persoon trekt. Ik deed er niet kinderachtig over, zelf had ik het meeste met Maartje omdat ik met haar ongelooflijk kon lachen."

Eerste scheurtjes

"Na ons eindexamen ging iedereen studeren. Als enige koos ik voor een studie dicht bij huis zodat ik thuis kon blijven wonen, de rest vertrok naar andere steden. Eline en Mirthe gingen naar Utrecht en kregen kamers in hetzelfde studentenhuis, Julia en Maartje vertrokken naar Amsterdam. Ik denk dat toen al de eerste scheurtjes zijn ontstaan."

"Zij doken vol in het studentenleven en hadden de wildste verhalen. Ik ging natuurlijk ook nog stappen, maar had al een relatie met Thijs dus ik hield het allemaal wat rustiger. 

Toch was er nog vaak contact tussen ons. Ik zocht mijn vriendinnen op in hun nieuwe woonplaatsen en als zij in het weekend wel eens bij hun ouders waren, dronken we vaak samen een wijntje. En eens per maand kookten we om de beurt voor elkaar."

Met z'n vieren op skivakantie

"Tijdens een van die etentjes hoorde ik per toeval iets vallen over een skivakantie, volgens mij was het niet de bedoeling dat ik dat zou horen. Want toen ik vroeg hoe dat precies zat, viel er plots een ongemakkelijke stilte. Aarzelend gaven mijn vriendinnen toe dat zij met z’n vieren op wintersport gingen. 'Maar jij houdt daar toch niet van', riep Julia. Dat kon wel zo zijn, maar toch voelde dit naar. Alsof er iets achter mijn rug om was bekokstoofd. 

Raar, want ik was er sowieso wel achtergekomen aangezien vooral Julia alles wat ze doet bijna manisch post op TikTok of Instagram."

"Maartje zag aan mijn gezicht dat ik dit niet echt tof vond. Ze probeerde het goed te praten door te zeggen dat het appartement in Oostenrijk sowieso maar vier slaapplekken had. Dat maakte het er voor mij niet echt beter op.

Ik besloot het maar te laten gaan, al had ik de rest van de avond een knoop in mijn maag. Later zag ik op social media inderdaad allemaal vrolijke foto’s van mijn vriendinnen in de sneeuw. Ik stuurde likes, maar voelde bij iedere post een steekje in mijn hart."

Als enige niet single

"Hierna gebeurde het vaker dat ik voor mijn gevoel buiten de boot viel. Mijn vriendinnen waren allemaal single. Ze hadden hilarische anekdotes over mislukte dates of juist spannende avontuurtjes. Tegen mij werd dan gezegd dat ik hier toch niet over kon meepraten. 

Een keertje vroeg Eline zelfs of ik er niet van baalde dat ik me zo jong 'gesetteld' had en of ik niet bang was dat ik veel miste. Ik antwoordde dat ik heel gelukkig ben met Thijs en dat er bij daten ook veel gezeik en onzekerheid komt kijken, wat ik kan missen als kiespijn. Toch vond ik haar opmerking niet leuk."

"Later spraken we een keer met z’n allen bij Julia in Amsterdam af. Ik had per ongeluk de metro de verkeerde kant op genomen, dus ik kwam iets te laat aan bij haar huis. 'Het is ook moeilijk hè, om de weg te vinden in de grote stad', sneerde Julia, waarop de rest in lachen uitbarstte. Ik voelde me te kakken gezet, alsof ik een simpele boerin ben die nooit haar dorp uitkomt.

Steeds meer begon ik op te zien tegen onze dates. Ik voelde me beoordeeld en niet meer op mijn gemak, uitgerekend bij de meiden die ik al zo lang kende. Dat deed me verdriet, ik lag er meer dan eens wakker van. Ondertussen zag ik steeds vaker op social media posts van hen samen. Afspraken waar ik niets van wist. Ik voelde me het vijfde wiel aan de wagen."

Betrapt

"Het zat mij allemaal zo dwars, dat ik een paar maanden geleden Maartje confronteerde met mijn gevoel. Ik vroeg haar waarom ik niet meer met alles werd meegevraagd en hoe het kwam dat ik steeds dingen miste. Niet alleen afspraken, maar ook nieuwe inside jokes of een goeie roddel. Ze keek betrapt." 

"Wat bleek: er was inmiddels een andere groepsapp, waaraan ik niet was toegevoegd. Maartje praatte het goed door te zeggen dat die groepsapp was aangemaakt voor hun wintersport, maar ik was er klaar mee. Ik vond het al verdacht rustig in onze oude groep, nu wist ik waar dat door kwam. Ze waren gewoon ergens anders doorgegaan, zonder mij."

Geen gedeelde geschiedenis

"Niet lang daarna ben ik uit onze groepsapp gestapt. Zonder uitleg, maar ik denk dat ze heel goed weten waarom ik dat heb gedaan. Eline en Julia stuurden mij nog een berichtje, maar daar heb ik niet meer op gereageerd. Ik heb besloten om mijn energie te steken in mensen die mij graag bij zich willen hebben en die wel aan mij denken als ze een terrasje pakken of naar een festival gaan. Dus ik ga nu meer om met mijn collega’s en met twee teamgenoten van volleybal. 

Toch is dat anders, met hen heb ik niet die gedeelde geschiedenis met alle herinneringen. Dat mis ik. En ik vind het eng om me open te stellen voor anderen, want ik wil nooit meer zo buitengesloten worden. Nog altijd weet ik niet precies waar ik dit aan heb verdiend. Ik ben gekwetst en voel me afgedankt. Hopelijk slijt dat gevoel nog."

De namen in dit artikel zijn wegens privacyredenen gefingeerd.

Klik hier voor meer Lifestyle.

Journalist Raounak Khaddari maakte het uit met twee goede vrienden en schreef er het boek 'Even goede vrienden' over: